Wycieczki do wsi

Wakcji PR wycieczki odgrywają ważną rolę środków samokształceniowych. Dobrze zorganizowanej wycieczki nic nie może zastąpić; przez zwiedzenie odpowied­nich ośrodków możemy upewnić się o ce­lowości i prawdziwości dotychczas zdoby­tej przez czytanie czy słuchanie referatów wiedzy. W okresie samokształceniowym dowiadujemy się o nowych roślinach, narzę­dziach rolniczych, dobrze urządzonych kur­nikach, budynkach, o rasowych krowach i świniach, jednym słowem poznajemy wszystko to, co dzisiejszy rolnik znać po­winien. Ale te rzeczy z wyobraźni naszej po pewnym czasie znikają, o ile tym wszystkim nie zainteresujemy się w życiu i nie będzie­my starali się tego zobaczyć. Wiedza książkowa rozbudza nasze zain­teresowania, rozszerza nam umysł, prze­mienia nas z ludzi biernych na myślących, z obojętnych na ciekawych. Podpatrywanie życia bezpośrednio, oglądanie żywych przy­kładów buduje i wzmacnia w nas wiarę w użyteczność pracy umysłowej, zachęca nas do bardziej intensywnego samokształcenia na przyszłość. Bywa dość często tak, że ze­spół po pierwszym roku pracy samokształ­ceniowej załamuje się i ginie. A dlaczego? Najczęściej dlatego, że uczestnicy nie wie­rzyli w znaczenie tej pracy, że nie wzbu­dzili w sobie dla niej ciekawości; a jeżeli wzbudzili, to nie umieli jej zaspokoić przez ujrzenie tego, o czym dowiedzieli się z ksią­żek i pism. Dlatego też, jeżeli zespół umiał wzbudzić w sobie ciekawość, to teraz po­winien potrafić zorganizować możliwości jej zaspokojenia. I jeszcze jedno. Dla nas praw­da zawarta w słowie żywym i drukowa­nym w zakresie rolnictwa nie może być bez zastrzeżeń. My prawdy o wsi i rolnictwie sami musimy szukać w życiu, w gospodar­stwach, we wsi, w instytucjach wiejskich i wszędzie tam, gdzie o wsi jest mowa. To wszystko, co ludzie piszą i mówią, musimy zobaczyć i sprawdzić sami; a co się da — wypraktykować, doświadczyć. Po to urzą­dzamy konkursy, po to organizujemy wy­cieczki do różnych ośrodków rolniczych. Wybierając się na wycieczkę powinniś­my przede wszystkim zdać sobie sprawę z tego, co chcemy w czasie niej zobaczyć, a następnie opracować dokładny plan zwie­dzania. Często .wycieczka zespołu ma ści­sły związek z pracą samokształceniową. Po­wstało np. w zespole zainteresowanie sprawą urządzenia tanim sposobem wzorowego kur­nika. W takim razie należy rozpytać się, gdzie taki wzorowy kurnik jest w najbliż­szej okolicy, porozumieć się dokładnie z właścicielem wcześniej, powiedzieć mu, że chodzi tu nie tylko o pokazanie kurnika, ale i o wykazanie jego kosztu urządzenia, z ja­kiego materiału jest on zbudowany, jaka jest korzyść z kur utrzymywanych w nowym, prawidłowo zbudowanym kurniku, w porów­naniu z korzyścią z kuT utrzymywanych w kurniku źle urządzonym. Trzeba z wła­ścicielem omówić dokładnie datę przybycia wycieczki, ilość uczestników i w ogóle tak nastawić wszystko, żeby wycieczka nie była nużąca, lecz żeby wzbudzała zaintere­sowanie. Na takie wycieczki powinni się wybierać ci tylko, którzy naprawdę intere­sują się tym, co ma być zwiedzane. Będą to zazwyczaj wycieczki złożone z kilku, a naj­wyżej kilkunastu osób; zbyt liczne wyciecz­ki tego typu trudne są do porządnego prze­prowadzenia, bo mogą łatwo zatracić właś­ciwy cel. O.T.O. i K.R. zawsze przyjdzie nam z pomocą i wskaże odpowiedni ośrodek, który warto zwiedzić. My jednak nie tylko będziemy się inte­resować tym, co ma związek z ulepszeniem techniki wytwórczości rolnej. Będą nas tak­że interesować ludzie w okolicznych i dal­szych wsiach, zainteresują nas instytucje wiejskie, służące dla pracy nad podnosze­niem i rozwojem naszego ducha. Jesteśmy przecież ciekawi, co robi młodzież w innych gminach, w innych powiatach, dopytujemy się jak idzie praca w innych zespołach. Wyruszymy więc do sąsiedniego zespołu, zobaczymy jak nasze koleżanki i nasi kole­dzy żyją, jakie są inne wsie, jak sobie tam ludzie dają radę, jakie są tam organizacje, róbmy porównania z własnymi gospodar­stwami i własną wsią. Młodzież zawsze zdradza chęć oceniania i rozpoznawania innych młodych ludzi, na­wet ta najmniej wyrobiona społecznie czuje konieczność tego, to też akcja odwiedzania sąsiednich zespołów może w każdej okoli­cy się rozwinąć, o ile będzie tylko umie­jętnie zapoczątkowana. Wycieczka tego I pu powinna tak być zorganizowana, by po­zostawiła uczestnikom jak najmilsze wspom­nienia. A to w przeważającej mierze zależy od tych, którzy wycieczkę przyjmują. Gdybyśmy dowiedzieli się np., że za kil­ka dni ma przybyć do nas wycieczka zespo­łu z sąsiedniej wsi na pewno podnieciło by to nas — z jednej strony cieszylibyśmy się, a z drugiej musielibyśmy się poważnie za­stanowić, jak wycieczkę przyjąć; na pewno chcielibyśmy, by odwiedziny te wypadły jak najlepiej. Najpierw więc powinniśmy zrobić „wywiad" i ustalić dokładny czas przybycia do nas wycieczki, sprawdzić, ile osób bierze w niej udział, a następnie opra­cować program przyjęcia. W dniu przybycia wycieczki do nas po­winno się odbyć zebranie całej organizacji i całą gromadą powinniśmy wyjść za wieś na spotkanie przybywających do nas gości. Nie powinniśmy nigdy dopuścić do tego, by przybyła wycieczka błąkała się po naszej wsi i nie wiedziała, co ze sobą robić. Mo­ment spotkania się z naszymi gośćmi powi­nien wzbudzić ogólną radość. Po przywitaniu zwiedzamy według przy­gotowanego programu to, co mamy wy­cieczkowiczom pokazać, więc instytucje wiejskie, prace PR, ogrody itp. Zwiedzanie nie powinno zbyt długo się przeciągać — trzeba po prostu tak nim pokierować, by wy­cieczkowicze się nie pomęczyli. Zawsze w programie powinno się uwzględnić chociaż­by skromny posiłek, na który po ogólnym zwiedzeniu wsi prosimy wszystkich. To bę­dzie okazja do zżycia się wzajemnego. Wczasie wypoczynku wszystko sobie po­wiemy i co nas cieszy i co smuci, co nas boli, a jeżeli nie wszystko zwykłymi słowa­mi, to resztę śpiewem dopowiemy, wyra­żając nim najgłębsze nasze uczucia. W czasie wypoczynku powinien się znaleźć czas na zapoznanie gości z historią naszej wsi i jej życiem społecznym. Dlatego też należy przed­tem przygotować o wsi krótki referat. Pod­wieczorek z powodzeniem może się odbyć pod gołym niebiem, w ogrodzie w cieniu drzew. Na wypadek deszczu powinna być przygotowana większa sala. Z gośćmi powinniśmy być do samego końca wszyscy, a kiedy nadejdzie pora od­prowadzimy ich kawałek za wieś i tam ser­decznie pożegnamy, z tym, że w niedługim czasie będziemy ich gośćmi i będziemy tak samo, a może lepiej przyjęci. W odwiedziny do sąsiedniego zespołu powinni się wybrać i niepeerowcy, a nawet ludzie z poza organizacji, o ile oczywiście wiemy, że nie przyniosą nam w obcej wsi ujmy. Na dalszą odległośść możemy organizo­wać wycieczkę złożoną z kilku zespołów całej gminy albo i powiatu. Te wycieczki są związane z pewnymi kosztami, dla1 ego też bierze w nich udział 2—3 uczestników delegowanych przez poszczególne zespoły i tak powstaje powiatowa wycieczka, urzą­dzana najczęściej przez organizacje powia­towe. Takie wyjazdy są bardzo celowe, zwłaszcza dla tych, którzy chcieliby wnieść do' swojej wsi coś nowego. Przodownicy wiejscy powinni dopominać się o organizo­wanie takich wycieczek, by później akcja ta przeszła szeroko w teren. Wycieczka powiatowa wymaga bardzo starannego opracowania programu z drob­nymi szczegółami. Organizatorzy powinni najpierw odpowiedzieć sobie na pytanie dla kogo ona jest urządzana, w jakim celu i dokąd. Program powinien ściśle odpowia­dać tym pytaniom. Bardzo dobrze udają się wycieczki kie­rowane do szkół rolniczych znajdujących się w sąsiednich powiatach. Najczęściej w szkołach tych mamy wśród słuchaczy kole­gów i koleżanki z naszych wsi, jedziemy więc do naszych znajomych, do swoich, a i grono nauczycielskie, o ile z kierownic­twem szkoły omówimy dokładnie wyciecz­kę, przyjmie nas jak przyjaciół. Do nas na­leży, by swoim przyjazdem słuchaczom i szkole sprawić jak największą radość. A możemy to zrobić swoim godnym zacho­waniem się, okazaniem wdzięczności za goś­cinność, a najwięcej naszym zainteresowa­niem się szkołą i gospodarstwem szkolnym. A gdy powrócimy z jakiejkolwiek wy­cieczki, silniejsi, zadowoleni i pewni swo­jej roli i znaczenia na wsi, opowiedzmy o tym wszystkim, cośmy widzieli i przeżyli, tym, którzy nie mogli zobaczyć, co jest piękne i pożyteczne w świecie.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”