Przechowanie okopowe płodów rolnych

Jesienią rolnik ma dużo pracy, i to pracy wy­magającej wiedzy. No bo źle sprzątnię­te czy przechowane okopowe zgniją, ko­niczyna spleśnieje, tak samo i inna pasza. Mamy teraz okres zbioru ziemniaków, bu­raków oraz kapusty. Otóż kiedy właściwie należy rozpocząć sprzęt tych płodów? Nim sobie jednak odpowiemy na te pyta­nie, wpierw zastanówmy się, co się też to dzieje w roślinie w ciągu lata i jak ona doj­rzewa jesienią. Otóż jak każdy z nas wie, roślina pobie­ra z ziemi rozpuszczone w wodzie składniki mineralne za pomocą korzonków, z których przez specjalnie do tego celu budowane ko­mórki przeprowadza je do liści. W liściach, pod wpływem działania promieni słonecz­nych, ciepła, w obecności ciałek zielonych, zwanych chlorofilem, oraz węgla, który liście pobierają z powietrza, pobrane z ziemi po­karmy zamieniają się w cukry, białko, tłuszcz i kwasy. Z cukrów powstaje skrobia czyli krochmal. Składniki te znajdują się w stanie na pół płynnym, a więc łatwym do przeprowa­dzania z liści do wszystkich części roślin. Z tych dopiero składników rosną korzenie, łodygi, liście, owoce i nasiona. Jedne pokarmy idą na budowę rośliny, inne gromadzą się jako części zapasowe w bulwach, korzeniach lub główkach i głąbie, jak np. u kapusty. Ziemniaki gromadzą składniki pokarmowe w bulwach w postaci skrobi i małej ilości białka. Bulwy służą tej roślinie do rozmna­żania. Naukowe badania ziemniaka wykazały, że zawiera on około 75 % wody, około 21 % skro­bi, około 2% białka surowego i drobne ilości tłuszczu, drzewnika i popiołu (1.12%). Po­piół to jest to, co by pozostało po spaleniu ziemniaków. Części mineralne (popiół), białko i bar­wiki roślina gromadzi blisko skórki (łupinki) bulwy, skrobię w tzw. rdzeniu, tak że przy spowodowane robaczywością owoców idą w miliony złotych. Takie obliczenia na razie nie mogą być przeprowadzone, ponieważ brak jest danych dotyczących ilości sadów i drzew owocowych w Polsce. obieraniu ziemniaków z łupin odrzucamy naj­bardziej wartościowe składniki pokarmowe, tj. białko i sole mineralne. Gdy nadchodzi jesień, lub gdy wyczerpa­ły się w ziemi składniki pokarmowe, liście przestają wytwarzać cukier, białko itd., resz­tę posiadanych zapasów odsyłają do bulw, same zaś żółkną i opadają. To samo dzieje się i w łodyżkach. Od tej chwili, w czasie 5 — 8 dni bulwy dojrzewają i można już wówczas przystępować do kopania ziemnia­ków. W tym czasie łupina, czyli warstwa kor­kowa silnie przylega do bulwy, tak że pod naciskiem palca nie schodzi. Sama bulwa łat­wo odpada od łodyżki. Liście i łodygi (nać) ziemniaków odmian późnych długo zachowują kolor zielony. Że­by przyśpieszyć ich dojrzewanie należy je poprzecinać (skosić). Niedojrzałe ziemniaki łatwo gniją w kopcach czy piwnicach. Przed złożeniem do piwnicy czy kopców należy na parę dni zostawić ziemniaki na po­lu lub w odkrytych kopcach, by się wypociły i przeschły, wówczas bowiem lepiej się prze­chowują. Kopać należy motykami trójzębny-mi i w czas pogodny. Buraki rosną aż do przymrozków. Choć boczne liście zamierają, to jednak rolę wy­twarzania pokarmów spełniają liście środko­we, które są jeszcze zielone. Korzenie i liście buraków pracują podob­nie jak i u innych roślin. Różnica w porówna­niu z ziemniakami jest ta, że bulwy ziemnia­czane służą tylko do gromadzenia zapasów pokarmowych, burak natomiast pracuje jako korzeń, przeprowadzając pokarmy z gleby do liści, prócz tego służy jako miejsce groma­dzenia zapasów pokarmowych, przeważnie cukru i w małej ilości białka. Na 100 kg bu­raków cukrowych przypada około 80 % wody, od 15 — 20% cukrów, do 1 % białka surowe­go, nieco drzewnika, tłuszczu i popiołu. Cu­kier gromadzi się przeważnie w środku i*k, raka. W Polsce buraki sprząta się z pola w koń­cu września, na początku października, gdy liście zewnętrzne żółkną i opadają. Buraki pastewne, posiadają od 5 — 9% cukru i około 0.5% białka. Zbiera się je Wcześniej od buraków cukrowych, gdyż są wrażliwsze na przymrozki. Szykując do prze­chowania należy pamiętać o tym, żeby się do­brze wypociły; nie należy ich kaleczyć i nie obcinać liści z główkami, a tylko same liście. Główka kapusty powstaje z pączka wierz­chołkowego rozsady. Pączek ten zbudowany jest jak każdy inny, tylko że rośnie do wiel­kich rozmiarów nie rozchylając liści, a od­wrotnie, zbijając je w głowy. Pokarmów na rozwój główki dostarczają liście boczne i zewnętrzne samej główki kapusty. Składni­ki pokarmowe gromadzą się w całej główce i głąbie, zwłaszcza cukier. W połowie września kończy się pobiera­nie przez kapustę azotu i potasu, oraz zmniej­sza się pobieranie wapnia. Główka staje się twarda. Wówczas można przystąpić do sprzętu.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”