Konkurs wychowu prosiat

Konkurs wychowu prosiąt rozpoczęty wio­sną zbliża się ku końcowi. Niedaleki już dzień, kiedy przodownik zespołu zapowie termin zamknięcia prac konkursowych w zespole. Nastąpi wówczas ocena i kwalifi­kacja osiągniętego1 wyniku i trzeba będzie postanowić o losie swego „wychowanka": sprzedać go jako bekoniaka (jeśli waży do 100 kg), czy też, jeśli to jest świnka, chować na maciorkę (jeśli nie jest zapasiona) lub też tuczyć na sztukę ciężką słoninową. Rozważmy po kolei te możliwości. Jeżeli zadaniem konkursu było otrzymać sztukę bekonową, tzn. ważącą od 86 do 95 kg żywej wagi, to wówczas sprawa jest zupełnie jasna: szukamy takiego kupca, któ­ry zapewni nam dobrą cenę. Otóż takim kupcem z pierwszej ręki będzie bekoniar-nia. Gdzie miejscowa powiatowa organizacja rolnicza jest ruchliwa i ma wpływ na bekoniarnię — sprzedaż przy jej pomocy daje największą osiągalną cenę. Zadaniem przodownika będzie dokładne porozumienie się z instruktorem, na który dzień i godzinę można dostarczyć sztuki i, o ile waga ich jest w granicach wymagalnych przez beko­niarnię, zorganizowanie wspólnej dostawy be­konów. Pamiętać przy tym należy: 1) żeby nie dawać bekoniakom jeść przy­najmniej już na 12 godzin przed odjazdem do bekoniarnii, bo w przeciwnym razie be-koniarnia może nam kilka kg potrącić twierdząc, że świniak był umyślnie prze­karmiony. Tak samo duży ubytek żywej wa­gi w stosunku do rzeźnej może obniżyć klasę do jakiej naszego bekoniaka zaliczą; 2) wio­ząc wspólnie świnie na jednym wozie, chronić je od skaleczeń (bekoniarnia może nam ska­leczone sztuki nie uznać za zdatne na bekon) przez wyjęcie drutu z ryja, oraz usunięcie gwoździ, drutu itp. z wozu, a także trzeba bacznie uważać, by świnie nie gryzły się na­wzajem. Często bekoniarnia wysyła swoich pra­cowników do odległych miejscowości, gdzie bekoniaki są skupywane na miejscu i koleją lub samochodami dowożone do przetwórni Jeśli skupu dokonują prywatne bekoniar­nię, przodownik winien dokładnie wypytać instruktora, lub osoby które ezęs!o dostar­czają bekoniaki, o termin spędu i cenę ja­ka będzie w tym dniu płacona. Trzeba się wystrzegać nadużyć przy wadze. Często od­biorcy bywają nieuczciwi i „obcinają" po kil­ka kg na sztuce, złaszcza tym, którzy po raz pierwszy dostarczają towar. Nadmienić należy, że przy przewozie be­konów są zawsze pewne straty na wadze, które w normalnych warunkach nie powinny wynosić więcej jak 2—3 kg na sztuce. Znane są wypadki, że prywatni handla­rze, skupujący jako pośrednicy, siłą nie do­puszczali konkurentów do obranych przez siebie miejscowości i zmuszali w ten sposób rolnika do brania znacznie niższych cen za świnie. Sprzedaż handlarzom - pośrednikom za­wsze jest połączona z niższą ceną i „obcina­niem" na wadze. Jest to zupełnie zrozumiałe — tą bowiem nieuczciwą drogą uzyskują wy­sokie zarobki. To też ten sposób zbytu dla wsi jest najmniej właściwy. Maciorki żywione w kierunku tuczu be­konowego, jeśli nie są zapasione, mogą być przeznaczone do chowu, oczywiście gdy ma­ją dobre pochodzenie, a więc jeżeli są na­byte z podrasowanej chlewni, oraz jeżeli są ładnie zbudowane i posiadają przynajmniej 12 sutek. Ma się rozumieć, maciorka powinna być zupełnie zdrową, nie może kasłać, winna mieć dobry apetyt i wesoły wygląd. Paszę należy zadawać mniej obfitą w okopowe, by nic spowodować zapasienia, ziemniaki zamie­nić na surowe buraki pastewne, marchew lub brukiew, zaś zielonek zadawać ile zje. Przed upływem 7—8 miesięcy życia maciorki nie wolno jej pokrywać, a po tym czasie dopuścić do knura rasowego i takiego typu, w jakim kierunku prowadzimy chów, a więc na be­kon, czy na tucz słoninowy. Jest zresztą cały szereg takich zespołów, które wzięły sobie od samego początku pra­cy za zadanie wychowanie dobrej maciorki. W tych zespołach żywienie sztuk było tak prowadzone, żeby odpowiadało powziętym przez nas zamierzeniom. Dalsze postępowa­nie w tym wypadku nie budzi żadnych wąt­pliwości. Trzeba tylko i dalej odpowiednio postępować. Bekoniak może być przeznaczony i do tu­czu słoninowego, lecz należy z góry liczyć się z tym, że dotychczasowe jego żywienie było zbyt kosztowne i ostateczny wynik przeliczo­ny na pieniądze będzie mniej korzystny. Wy­nika to z tego, że przystępując do chowu na tucz słoninowy, przez pierwsze 2—3 miesiące żywimy prosię tak jak i przy tuczu bekono­wym, uwzględniając sporo pasz białkowych. Po tym okresie przez 3—4 miesiące „rozpy­chamy" je zielonkami, plewami lub okopo­wymi takimi, jak buraki, brukiew itp. Dopie­ro kiedy taki chudziec będzie miał rozwinię­te kości, bierzemy go do karmienia i staramy się w stosunkowo krótkim czasie osiągnąć jak najwyższą żywą wagę. Dalsza więc nasza praca przy wychowie świń po zakończeniu konkursu będzie zale­żała od warunków zbytu i od miejscowych potrzeb. Musimy jednak dbać bardzo o to, żeby zwłaszcza w tych zespołach, w których ma­my maciorki z dobrym pochodzeniem i gdzie od początku konkursu mieliśmy to na uwa­dze, tego materiału nie zmarnować, ale w dalszym ciągu taką sztuką odpowiednio się opiekować. Możemy bowiem, postępując według zasad prawidłowego wychowu zwie­rząt, przyczynić się do poprawienia stanu po­głowia świń w naszej wsi. O tym będzie jesz­cze mowa. Praca nasza w każdym temacie w PR nie przerywa się wraz z zakończeniem pracy w danym roku. Winna ona być dalej rozwijana w miarę tego, jak nabieramy coraz więcej do­świadczenia. Cel całej tej roboty staje się wtedy dla nas jasny.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”