Zjazd Wychowanków Uniwersytetu Ludowego w Różynie

Wupalny poranek pierwszego dnia Zielo­nych Świątek piaszczystym traktem od stacji Koszary posuwały się wolno trzy fur­manki, otoczone zwiewnym tumanem kurzu. Pofalowana równina wołyńska, przetaczana przez łańcuchy wzniesień, zapada gdzieś pod bladym horyzontem ciemnymi smugami la­sów. Spod nóg koni wzbijają się nowe kłęby i znoszone ciągnącym od wschodu wiat­rem, opadają na płowe zagony żyta, kwitną­ce i pachnące słodko. Wyjeżdżamy na grzbiet wzniesienia. Otwiera się szeroki rzut doliny, za którą daleko, na przymglonym łańcuchu wzgórz wi­dzimy czerwony dach Szkoły - Pomnika J. Piłsudskiego w Różynie, gdzie mieści się również Uniwersytet Ludowy. Małe koniki wołyńskie pokrywają ciemne płaty potu. Słońce pali. Pola dźwięcznym szelestem kło­sów szumią te same pieśni o uziemnym chłopskim znoju, te same na szerokim Wo­łyniu, jak i na całym świecie, gdzie chłop swoją dolę związał z ziemią. Konie stanęły pod białymi ścianami gmachu. Zeskoczyliśmy z furmanek. Wy­cieczka wychowanków Liceum Krzemieniec­kiego przyjechała na Il-gi Zjazd Wychowan­ków Uniwersytetu Ludowego w Różynie. Program Zjazdu... jaki program? Zjechali się koledzy, koleżanki, przyjaciele zobaczyć się, razem omówić swoje dążenia i zmaga­nia, poczuć się gromadą, ze wspólnego ogni­ska wynieść nowy płomień. W sprawozda­niach z terenu mówili o swoich walkach i o pracy, jak o rzeczy zwykłej, rozumieją­cej się samo przez się. Bo tak ich wychował Uniwersytet Ludowy, na ludzi pracujących z entuzjazmem i wiarą w swoją sprawę. Sprawa ich zaś nie jest sprawą łatwą ani prostą. Gdyż nie tylko muszą przebudowy­wać na lepsze dzisiejszą rzeczywistość wiej­ską, ale wśród skłóconych nacjonalizmów dwóch narodów mają być ośrodkiem brat­niego współżycia, mają być zwiastunami przyjaźni, opartej na wzajemnym szacunku i uznaniu. Witamy się z kolegami. Śmiech serdecz­ny wita starych przyjaciół, uśmiechy pełne życzliwości spotykają nowych znajomych. Opalona, męska twarz kierownika Uniwer­sytetu, pełna siły i dobroci góruje nad gwar­nym tłumem. On ich skupił, pomógł rozbu­dzić w sobie ducha i znaleźć drogę. Do nie­go też wracają dzisiaj, jak do niezawodnego przyjaciela. Gwar i piosenka. Piosenka, bez której nie można sobie wyobrazić Wołynia i wo­łyńskiej młodzieży. Potem dalszy ciąg obrad. Mówi kol. K. Banach o ruchu ludowym w Polsce i na Wołyniu, jako o pracy obej­mującej całokształt życia chłopskiego, pra­cy wynikającej z życia wsi i przez chłopów rozpoczętej, pracy pozytywnej dążącej do jasnych celów, opartej o demokratyczną wolność i poszanowanie człowieka. Mówi o udziale młodzieży w tym ruchu, i o spe­cjalnych zadaniach młodzieży wołyńskiej, gdzie ideał ten realizuje się w pracach Wo­łyńskiego Związku Młodzieży Wiejskiej. W dalszym ciągu wypływa sprawa budo­wy domu dla Uniwersytetu Ludowego w Ró­żynie. „Myślę — mówi kol. Banach — że, tam pod górką (i ręką zatoczył koło w kie­runku zielonych pól) kupimy ziemię i wy­budujemy". Dyskusja ożywiona. Projekty zbiórek, składek, wnioski. Opodatkowali się wszyscy wychowankowie, postanowili pracować na rzecz budowy swojego Uniwer­sytetu. Kol. B. Poniatowska oświadcza, że wychowankowie Liceum Krzemienieckiego stoją do pracy ramię przy ramieniu. Za płotem — z warkotem samochodu wzbił się kurz pod złotawe słońce. Przyje­chał p. starosta Kubicki, przyjaciel młodzie-ży i Uniwersytetu, serdecznie witany i sam witający wszystkich życzliwym uśmiechem. Wieczorem na podwórzu zawieszono ko­lorowe lampiony. „Mają one oświetlać insce­nizacje" — mówi kol. J. Banachowa. Jed­nakże reflektor samochodu oddał tu lepsze usługi. Inscenizacje, urządzone przez obecny kurs żeński, oklaskiwane żywo, udały się b. dobrze. Potem zabawa w sali gimnastycz­nej, zakończona późnym wieczorem. Długo w noc wezbrany młodzieżą gmach brzmiał szumem młodych głosów. Rozpalony ranek rozbudził gromadę. 0 10-ej rozpoczęto obrady. Mówił kol. Se-rednicki o współczesnej poezji ukraińskiej, ilustrując swój referat cytatami. Po nim kol. Z. Rumel, wkładając w sprawę całą duszę, przewinął przed oczyma słuchaczy historię współżycia narodu polskiego i ukraińskiego, snując z niej ideologię pojednania i wspólnej pracy. Kończąc obrady Zjazdu kol. Banach pod­kreślił z całym naciskiem, by patrząc w wielkie ideały nie tracić z oczu spraw dobnych, lecz ,by w sprawacn małych, w sprawach życia codziennego widzieć i blask wielkich idei i w sprawach małych je realizować. Po południu pod pomnikiem J. Piłsud­skiego gromada wychowanków śpiewała pieśni o swej młodości i sile...

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”