Wykorzystajmy pochodzenie prosigt

Znaczna większość zespołów wychowu pro­siąt otrzymuie prosięta przy pomocy instruktora z chlewni zarodowych lub po sztukach pochodzących z takich chlewni. Prosięta te przedstawiają często dużą war­tość hodowlaną. Trzeba bowiem wiedzieć, że w chlewniach zarodowych każda sztuka ma zapisane w książkach swoje pochodzenie za­równo ze strony matki, jak i ojca. Chowane są tylko maciory i knury po matkach zdro­wych, dobrze zbudowanych, płodnych, po-karmistych, dających równe i duże prosięta. Wszyscy znamy przysłowie: „Jaka mać — taka nać" i „Jakie drzewo — taki klin, jaki ojciec — taki syn". Nie tylko po rodzicach ale i po dziadkach i pradziadkach dziedziczy prosię swe cechy (znamiona). Jeżeli wiemy, że poprzednie pokolenia były dobre, to pra­wie na pewno możemy się spodziewać, że i nasza maciorka lub knurek dadzą nam takie prosięta, jakimi sami są i jakie były pokolenia poprzednie Wspominamy o tym dlatego, by zwrócić uwagę Peerowców, że rozpoczętą hodowlę w konkursach należy prowadzić dalej, wyko­rzystać rasowość prosięcia konkursowego w gospodarstwie. Trzeba się oczywiście upewnić, czy na^za sztuka posiada pożądane cechy, a więc czy nadaje się na dobrą maciorkę lub knurka. Na­leży się zastanowić również, czy rasa, którą posiadamy, odpowiada warunkom zbytu, bo np. gdy bekonarnia- blisko, opłaca się wów­czas chów świni wielkiej białej angielskiej, natomiast jeżeli chodzi o cięższe tuczniki — gołąbska lub inne dobrze się opasają. Należy pamiętać, że chów świń dobrze się udaje i opłaca tylko w odpowiednich warun­kach, a więc przede wszystkim trzeba prze­myśleć sprawę pomieszczenia, zaoewnicnia możliwości ruchu, no i odpowiedniego ży­wienia. Pomieszczenie dla świń powinno być su­che (ściany i ściółka), widne (duże okno), do­statecznie ciepłe, często przewietrzane. Naj­lepsza podłoga jest z cegły. Przy betonowej podłodze zrobić trzeba drewniane prycze do leżenia. Wielkość pomieszczenia dla maciorki powinna wynosić 3.5 — 4 m2. Ruch zapewnimy maciorce, wypuszczając ją codziennie na kilka godzin na podwórko lub na specjalnie zagrodzony okólnik. Przy żywieniu trzeba pamiętać o tym, że należy zadawać dużo tych pasz, które powo­dują wzrost i dobry rozwój, a więc pasz za­wierających dużo białka. Paszą tą będzie np. mleko odtłuszczone (pełne za drogie), mączki mięsokostne, śruty zbożowe oraz zielona lu­cerna, koniczyna, seradela, wyka i inne. Zadawanie ziemniaków, dzięki którym zwierzę może wytwarzać tylko tłuszcz, być bardzo ograniczone, mając zaś rasę go­łąbska lepiej w ogóle ich nie dawać, a to ze względu na łatwość zapasania się maciorki. Letnią porą najlepiej i najtaniej żywić maciory zielonkami roślin motylkowych (naj­lepsze lucerna, koniczyna, seradela), dając ich do woli z dodatkiem 3 — 4 litrów chudego mleka lub y% — 1 kg śruty zbożowej. Zimową porą zadawać buraki pastewne lub marchew na surowo, albo niewielką ilość ziemniaków parowanych (2 — 4 kg dziennie) z dodatkiem plew (najlepiej koniczynowych lub seradelowych) i śruty zbożowej t do 2 kg. Maciorki prośne trzeba od połowy proś-ności (2 mies. po pokryciu) lepiej żywić, by płód miał się z czego rozwijać. Należy zwięk­szyć dawki śruty i mleka. Dobra jest śruta zbożowa, mieszana z żyta, jęczmienia i otrąb pszennych mniej więcej po równej części. Mączki mięso - kostnej można zadawać do 200 gr. dziennie.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”