Nasi rodzice

Często słyszy się narzekania naszych ko­legów, że im rodzice nie pozwalają sto­sować w gospodarstwie różnych ulepszeń, z którymi zapoznali się bądź to w szkołach rolniczych, bądź to w PR. Narzekania te wypływają z głębi serc ludzi młodych, peł­nych życia, przekonanych że mają słuszność i chcących na gwałt wprowadzać w gospo­darstwach zmiany na lepsze. Rodzice jednak kierują gospodarstwem, są przekonani że robią wszystko dobrze, nie chcą więc od razu uwierzyć „nowościom", bo nieraz zresztą sparzyli się na nich, a jednocześnie czując się odpowiedzialnymi za gospodarstwo nie pozwalają młodym na zmiany, zwłaszcza na zmiany zbyt wielkie. Stąd powstają nieporozumienia które rozgoryczają i rodziców i dzieci. Rodzice są rozżaleni, że „szkoleniem" popsuli sobie dziecko; dziecko zaś traci uznanie i szacu­nek dla swych rodziców, jest niezadowolo­ne z życia. Całość zaś gospodarstwa najwię­cej na tym traci, gdyż już nie ma w nim na­leżytego ładu. Nie ma w gospodarstwie wspólnej myśli kierowniczej — każdy robi co innego. Wojskowi to powiadają tak: lepiej gdy jest jeden dowódca nawet zły, niż gdy jest kilku dobrych, ale kłócą­cych się między sobą. Bo gdy jest jeden do­wódca, to można nie wygrać bitwy, ale zaw­sze będzie jaki taki ład, podczas kiedy bę­dzie ich kilku, to na pewno i wojnę prze­grają i stale będzie bałagan. Tak samo jest i z gospodarstwem. Doradzać gospodarzowi można, ale gospodarzyć muszą wszyscy zgo­dnie, inaczej gospodarstwo nigdy „nie stanie na nogi". Gospodarka na wsi ma to do siebie, że nie można jej ulepszyć od razu. Przez szyb­kie zmiany bardzo łatwo można nawet po­psuć gospodarkę. Nawet bardzo światły i doświadczony gospodarz nigdy nie robi „rewolucji" w gospodarstwie. Zmiany wpro­wadza po porządku i powoli, w miarę najko-nieczniejszych potrzeb, i to po uprzednim dobrym przemyśleniu wszystkiego. Na wyni­ki zaś tych zmian czekać nieraz trzeba dłu­gie lata. Dla tych to względów nam, młodym, nie należy się burzyć, gdy rodzice nie pozwalają na zmiany. Przecież każdy przyzna, że rodzi­ce chcą jak najlepiej. A więc czyż można oburzać się na nich za to, że się obawiajr by syn czy córka nie popsuli coś w gospo­darstwie? Raczej powinniśmy czuć dla nich za to większy szacunek, choćby nawet ostro nam odmówili i słowem zranili. W tej chwili kożdemu nasuwa się pyta­nie: w takim razie po co uczymy się, skoro nie możemy tych nauk stosować w życiu? Otóż tak źle nie jest. Rodzice nasi pozwala­ją na wprowadzenie ulepszeń w gospodar­stwie, muszą się tylko przekonać, czy my te zmiany potrafimy przeprowadzić i czy te zmiany są pożyteczne. Musimy więc starać się ich przekonać w tym. Czyż matka zabro­ni córce zamiatać izbę, zawsze ją czysto utrzymywać, statki porządnie zmywać, kwia­ty hodować, rodzeństwo obszywać? Nie! Czyż ojciec zabroni synowi bydło w czysto­ści utrzymywać, karmić je należycie, po­rządki na podwórku robić? Nie! Nigdy się nie zdarza, by rodzice sprzeciwiali się rze­czom dobrym i pożytecznym. Przeciwnie, ra­dzi są, że ich dzieci „w szkołach się nie po­psuli", że nie wstydzą się pracy, pożytek dla gospodarstwa przynoszą, a rodziców sza­nują. Z takich dzieci rodzice są dumni. Wi­dzą, że ich dzieci nie są głupie, a ukończę- -nie szkoły było pożytecznym. Nabierają przekonania i pewności, że mogą swym dzie­ciom zaufać i powierzać coraz ważniejsze prace w gospodarstwie. W ten sposób, po pozyskaniu zaufania rodziców, po wykazaniu się pracą i umie­jętnością, powoli może syn czy córka wpro­wadzać coraz ważniejsze zmiany w gospo­darstwie. Młodzi nie są rozżaleni na rodzi­ców, nie tracą dla nich szacunku, lecz sami ten szacunek zdobywają. Wówczas młodzi naprawdę wprowadzają postęp na wieś i są n bardzo pożytecznymi jej synami. Inaczej bywa z tymi „rozżalonymi". Nie można ich potępiać, bo oni mają też jak naj­lepsze chęci. Niewłaściwie tylko zabrali się do swej pracy pionierskiej. Otóż ludzie są tylko ludźmi, a więc są omylni, choć są do­brej wiary. Pomylić się może każdy, ale ten będzie mądrzejszy, który błąd swój spostrze­że i naprawi go wcześnie. Przysposobienie Rolnicze prowadzi do tego, by młodzi przepracowywali teraźniej­szość na lepszą przyszłość. I to jest bezwzględnie dobre. Ale od cza­su do czasu pojawiają się ludzie, którzy łu­dzą się, że przebudują wieś na wzorową, skoro nauczą młodych, a jednocześnie zbun­tują tych młodych przeciw rodzicom. Pew­nie, że można i w ten soosób otrzymać ja­kieś wyniki. Tak np. robią w Sowietach i mają odpowiednie wyniki! Ale moim zda­niem nie można tego robić w Polsce, bo my jesteśmy troszeczkę inni — to raz, a po dru­gie — wszelaki postęp na wsi wprowadzony w drodze współdziałania całej rodziny bę­dzie głęboki, trwały, a kto wie czy nie pręd­szy nawet w urzeczywistnieniu od postępu wprowadzanego w drodze rewolucji dzieci przeciw „staremu porządkowi". W naszych warunkach rodzina jest naj­niższą i najważniejszą i najbardziej ścisłą komórką społeczną, i to komórką naturalną, a nie sztuczną. Dobra rodzina mniej więcej jednako myśli, jednako pracuje. Jeśli w tej rodzinie znajdzie się jednostka, która potra­fi przekonać innych o pożytku z ulepszeń, to tymi ulepszeniami przejmie się cała rodzi­na i będzie je urzeczywistniała. Jeśli jednak w tej rodzinie znajdzie się jednostka, która będzie chciała rządzić się po dyktatorsku, to najczęściej albo rodzina na to nie pozwoli, albo pozwoliwszy nie będzie wierzyła w po­żytek z ulepszeń, a wówczas postęp nie bę­dzie głęboki lecz płytki, a cała działalność rodziny nie będzie zgodna.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”