PR-owskie reportaĹĽe

Każda praca, podejmowana z wyraźnym ce­lem, wymaga dobrze obmyślonego pro­gramu, aby okazała się skuteczną i owocną. Taką pracą celową jest Przysposobienie Rol­nicze, taką pracą są trudy i wysiłki zespołu PR, które wyraźnie dąży do pobudzenia i wy­robienia człowiekowi wsi, poprzez szereg drobnych, praktycznych zadań fachowych i samokształceniowych. Przodownik w zespole już z tytułu swego stanowiska jest tym, który ster w ręku trzy­ma i całej pracy właściwy kierunek nadaje. Na niego też spada odpowiedzialny obowią­zek opracowania programu działalności ze­społu i rozłożenia go w planie całorocznym. W pewnym zespole przyjęto za podstawę do programu pracy trzy zasadnicze momenty: 1. uczeń PR w zadaniu konkursowym, 2. uczeń PR w gospodarstwie rodziciel- skim, 3. uczeń PR we wsi swojej. Wydaje mi się to słuszne i uzasadnione, boć przecie do tego dążymy i ta wieś przy­szła, kulturalna i zasobna, jest celem na­szych wysiłków i zmagań. W planie całorocznych czynności zespół ten przewidział: dla punktu pierwszego — jakie prace sa­mokształceniowe zostaną wykonane w okre­sie zimowym, co pozostanie na czas wi >sny, lata i jesieni, jak często odbywać się będą ze­brania zespołu zimą, jak często w innych po­rach roku, kto poszczególne zagadnienia opracuje, kiedy dostarczony będzie materiał konkursowy, kiedy rozpocznie się zadanie praktyczne, ile będzie ocen wewnętrznych zespołu i kiedy, ile wycieczek — dokąd, kie­dy, kto się każdą z nich zajmie, kiedy nastą­pi zakończenie pracy i pokaz, kto się tym zajmie itp.; dla punktu drugiego — co i w jakim cza­sie uczyni konkursista, aby w miarę swoich możliwości współdziałać z rodzicami w upo­rządkowaniu obejścia gospodarskiego (kom­posty, omiatanie pajęczyn, mycie okien, bie­lenie budynków inwentarskich itp.); dla punktu trzeciego — w okresie zimy (styczeń — luty) zespół zapoczątkuje i prze­prowadzi we wsi całej czyszczenie drzew i krzewów owocowych i tępienie gniazd szko­dników; przez cały rok dbać będzie o porzą­dek na drodze i w rewach przydrożnych przez wieś. Początkowo zespół trochę się napraco­wał, ale obecnie ma już wyraźnie określone zadania przed sobą i terminy, kiedy one ma­ją być wykonane — przodownik czuwa tyl­ko, aby to rzeczywiście było przeprowadzo­ne. Porządek w obmyślaniu, porządek w dzia­łaniu — rezultaty widoczne i przekonywu­jące! Udział starszych w zebraniach zespołów uznaliśmy za bardzo celowy i pożądany — starsi nabierają przekonania do poważnie prowadzonej pracy PR, młodzież korzysta z doświadczenia i przeżyć starszych, oba po­kolenia się zbliżają, zaczynają rozumieć się i odnajdywać wspólny język. W tym roku wiele już zespołów pracę tak ujęło — wyniki są nadspodziewane: starsi ogromnie zainteresowali się zebraniami ze­społu, uczęszczają na nie regularnie, żywy udział biorą w dyskusji, dorzucając swoje uwagi i spostrzeżenia, praca w oczach wszystkich nabiera coraz większej wagi ży­ciowej. Dyskusje nieraz tak się ożywiają, że mi-mi woli wychodzą poza ramy zagadnień ści­śle PR-owych — starsi stawiają przodowni­kowi pytania ich interesujące, jak np.: ,,w ja­ki sposób wytwarza się kwas mleczny w ki­szonce", ,,jak wygląda bakteria kwasu mle­kowego", „jaka powinna być temperatura w silosie", ,,do jakich traw należy len", itp. Pytania tego rodzaju, stawiane z przeko­naniem że przodownik udzieli na nie właści­wej odpowiedzi, dowodzą dużego zaufania ze strony starszych i świadczą pochlebnie o opi­nii, jaką przodownik zdołał już sobie wyro­bić. Z drugiej jednak strony wprawiają one nieraz w kłopot, bowiem przodownik, nawet najzdolniejszy i najbardziej przygotowany, nie ma możności posiadania na podorędziu gotowych odpowiedzi na szereg nieoczekiwa­nych pytań dotyczących bardzo szerokiego zakresu zagadnień rolniczych. Nie jest to wszakże złe — pytania podobne, rzucane przez starszych, zmuszają przodownika do poszukiwań, do czynienia samodzielnych wę­drówek po książkach i sięgania poza krąg ścisłych zagadnień PR-owych. Przodownik zespołu o którym mowa szczerze oświadcza, że na to a na to pytanie w tej chwili nie mo­że odpowiedzieć, jednakże przygotuje po­trzebne informacje na zebranie następne — szuka w książkach, w gazetce PR, u instruk­tora, starsi cenią szczerość i wysiłki przo­downika, szanują go jako człowieka rzetel­nego, praca się pogłębia, pożytek przynosi wszystkim. Trochę kłopotu jest, ale to przecie dla wsi naszej! Spotkałem się z utyskiwaniem na Kursy Staszica — ponoć za trudne?! Zdziwiło mnie to, bo znam Kursy te i nie widzę w nich spe­cjalnych trudności, ale skoro ktoś się skar­ży, to widać jest powód — więc gadu, gadu i tak po nitce dochodzimy do sedna sprawy: trudno odpowiedzieć na niektóre pytania, np. ,,opis siewnika", „na czym polega nor­mowanie pasz" i podobne. Zastanowiłem się nad tym chwilę, pogadaliśmy jeszcze raz na ten temat i okazało się, że trudność sprawia to obszerne opisywanie siewnika i jego skła­dowych części, to tłumaczenie podstawo­wych zasad normowania pasz, nie tyle żeby one były niejasne i niezrozumiałe, ile skut­kiem swego szerokiego zasięgu. Byłoby celowe, gdyby nasi PR-owcy za­stanowili się nad tym zagadnieniem i wypo­wiedzieli się co o tym sądzą — uwagi te po­służyłyby jako cenny materiał informacyjny dla dyrekcji Kursów przy ich opracowywaniu w przyszłości. Zapowiedź wydawania gazetki ,,PR" co ty­dzień podobała się — radziby młodzi otrzy­mywać ją co tydzień, ino o tę opłatę się martwią! Zrozumiałe to jest po prawdzie, bo dzisiaj nikomu się nie przelewa, ale weźcie jeno, moi kochani, a obliczcie — gdyby tak każdy zespół PR w całej Polsce miał choć je­den egzemplarz, a ten co ma jeszcze jeden za­prenumerował: dopiero byłyby dziesiątki ty­sięcy egzemplarzy dobrej gazetki co tydzień! Redakcja miałaby jeszcze mocniejsze funda­menty, a dla każdego członka zespołu nie większy wydatek niż 10 groszy kwartalnie — obliczcie tylko!

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”