Prace na poletkach z okopowymi

Wartość plonu nie zależy tylko od spo­sobu siewu czy sadzenia, od nawożenia czy uprawy gleby, a przede wszystkim od sposobu pielęgnacji młodych roślin. Sprowadźmy choćby najpiękniejsze drzew­ko owocowe i posadźmy w naszym gęstym, zachwaszczonym sadku, w którym często pasie się krowa czy koń, a dzieci huśtają się na gałęziach. — Co z niego wyrośnie? Najpierw koń obgryzie wierzchołek, po­tem „oderwie się" jakaś gałązka, chwasty obrosną, a na łodygę rzucą się mchy, poro­sty, tarczyki, różne grzybki, na liście i cien­kie łodyżki mszyce, i po paru latach z tego biczyska ani kołka nie zrobi. Gdy tymcza­sem drzewko posadzone w czystą rolę, przy­wiązane do kołka, ogrodzone, spryskane cieczami owado i chorobo-bójczymi szybko daje owoce. To samo dzieje się z rasowym prosię­ciem, cielęciem, czy kurczęciem. Potem się mówi, że na nic ten „zawód". Z roślinami również to samo. — Otrzy­maliśmy szlachetne nasienie czy kłęby, po­sialiśmy czy posadzili, i cóż z tego wyrośnie, jeśli chwasty, które dużo szybciej rosną niż rośliny uprawne — najpierw je zepchną, po­tem przykryją, aż te z braku słońca muszą zginąć. Jeśli nawet nie zginą, to tak osłabną w tej nierównej walce o miejsce do słońca, o wodę i pokarmy w glebie, że gdy je nawet od tych szkodników uwolnimy, to i tak dłu­gi czas, a najczęściej do sprzętu odżyć nie mogą. Weźmy na przykład rasowe cielę, które trzymamy z krowami lub ze starymi cielę­tami. Co się z nim dzieje? Najpierw chud­nie, bo je odjadają, a potem chwyta się z gło­du słomy, nawet ze ściółki. Często zły rolnik widząc to cieszy się, że żyrne ciele, bo gnój je. Tymczasem cielę dalej chudnie, szerść ma nastroszoną, wszy szyję oblazły, brzuch jak bęben urósł, i stale małe jak pies. Dajmy ta­kiemu cielakowi, gdy ma 6 — 9 miesięcy, ow­sa, otrąb, makuchu. Jaki będzie wynik? Jeśli cielę nie chore na gruźlicę, to upasie się jak prosię, ale jak psem było tak nam pozostanie. Niewiele podrośnie. Krowy z niego nie bę­dzie. Weźmy to sobie mocno pod uwagę i pie­lęgnujmy nasze roślinki na poletkach póki młode, kiedy robactwo, choroby, chwasty i skorupa je nie zabiły lub osłabiły. Więc przejdźmy najpierw na poletko bu­raczane; przed tym zapiszmy sobie godzinę, o której pracę zaczynamy. Bez tego wiele naszych wysiłków się zmarnuje. Musimy bo­wiem nie tylko piękną roślinę wyproduko­wać, ale jednocześnie i tanio. A jak obliczy­my koszt produkcji, kiedy nie wiemy }ak długo pracowaliśmy na poletku, ile to kosz­tuje, czy to się opłaca? Czym my się obro­nimy, jeśli ojciec, matka, czy sąsiedzi zarzu-są nam, że całe lato tylko na poletku się grze­biemy, więc musiało urosnąć, żeby nawet nie chciało? A późniejsze zapisywanie czasu pra­cy, tak na chybił trafił, nie da dobrych rezul­tatów, a nam głębokiego przekonania i wiary w to co zrobiliśmy. Idąc więc na nasze poletko należy w tym okresie lata zabrać ze sobą motykę, strzemiączko i norkros. Zabrać od razu co trzeba, żeby nie wracać po kilka razy. Od czego zacząć? Najpierw, jeśli duże chwasty, zmotykować międzyrzędzia; tak samo poprzycinać chwast między kępami buraków. Gdy jeszcze bura­ki nie przerwane, należy to wykonać. Prze­rywać jest lepiej w dzień pogodny, po po­łudniu, gdy roślinki trochę przywiędną, wówczas nie łamią się. Czynność tę wyko­nujemy w ten sposób, że zostawiając jedną lub dwie roślinki resztę wyrywamy. Nie ciągniemy ich jednak w górę, a w bok, żeby nie wyrywać pozostałych, które następnie lekko z boku przygniatamy ziemią, żeby się łatwiej zakorzeniły. Ponieważ pole przy tej czynności jest zdeptane, zruszamy glebę norkrosem, to jest narzędziem ręcznym, wszystkim dobrze znanym. Norkros działa swymi zębami jak brona sprężynowa: glebę kruszy a nie rozpyla, czyniąc ją pulchną. Musimy pamiętać o tym, że gleba z wierz­chu pulchna nie paruje tak szybko jak zbi­ta, zaskorupiona. O tym zresztą dobrze wie­my z broszury. Zatem, aby utrzymać w glebie wilgoć trzeba kruszyć skorupę po każdym deszczu, ale jej nie rozpylać. Do niszczenia skorupy i młodych chwastów służy strzemiączko, wszystkim już pewnie znane. Jest to narzę­dzie w kształcie strzemienia szerokości-oko­ło 12 cm, podstawę z jednej strony ma za­ostrzoną i ustawioną ukośnie do góry, tak jak przy ośniku. Takie strzemiączko oprawiamy na dosyć długim trzonku. Można to narzędzie samemu zrobić z twardego drutu, grubości około 0,5 cm. Przy wzruszaniu gleby w burakach, lak jak i w innych okopowych, nie należy iść naprzód i przydeptywać co się zruszyło, ale cofać się, zostawiając przed sobą glebę pulchną. Gdy buraki są słabe, należy pomóc im saletrą, posypując jej po szczypcie dokoła każdej roślinki, lub podlać 8-miokrotnie rozcieńczoną gnojówką. Po podlaniu — zie­mię zruszyć, żeby nie ulatniał się z gnojów­ki amoniak, bardzo cenny składnik azo­towy. Streszczając to wszystko należy: 1) do­kładnie zapisywać czas pracy i rodzaj wy­konanej czynności, 2) niszczyć chwasty zaraz po ich wzejściu, a skorupę natychmiast po jej utworzeniu się, przy czym gleby nie rozpylać. 3) myśleć nad tym co się robi i pc co. Z ziemniakami sprawa jest dużo łatwiejsza jeśli chodzi o pielęgnację, ale żeby otrzy­mać wysokie i dobrej jakości plony, trzeba bardzo umiejętnie koło nich chodzić. Należy pamiętać przede wszystkim o jed­nej bardzo ważnej rzeczy, o tym mianowicie, skąd się biorą bulwy. Otóż bulwy osadzają się na rozłogach, czyli łodygach podziemnych, zwanych sto­lonami. Rozłogi te wyrastają z pędów głów­nych, ale z części nie zielonych, a białych. Dlatego też aż trzykrotnie łodygi obsypu­jemy, zaczynając tę czynność dosyć wcześ­nie, żeby mogły wypuścić łodyżki podziem­ne i na nich osadzić kłęby. Przez obsypy­wanie pędy się wydłużają i w ten sposób mają możność osadzania większej ilości tych rozłogów. Po każdym obsypaniu motyką czy płuż-kiem należy w każdym krzaku lekko roz­chylić łodygi i do środka nasypać ziemi. Dlaczego? — sami odpowiedzcie. Dobrze by było raz, gdy rośliny nie są jeszcze duże, zruszyć międzyrzędzia głębiej. (Dlaczego?). Chwasty, które nie dały się zniszczyć moty­ką wyrwać, zwłaszcza jeśli chodzi o ogni-chę, którą spaść krowami lub rzucić na ku­pę kompostową. Gdy ziemniaki zakwitną, zaprzestać ob­sypywania. W tym czasie zawiązują się kłęby. Gdy na ziemniakach pojawią się chwas­ty, to tak postępować, jak uczyliśmy się te­go podczas zimy z broszur, pamiętając o korzystaniu z pomocy stacji ochrony roślin, o czym pisane było w n-rze 17 ,.P. R.". Pozostała nam jeszcze do omówienia ka­pusta. Pielęgnacja tej rośliny po przyjęciu się w gruncie jest prosta. Jeśli nie opanowa­ła jej śmietka kapuściana, to dalsze zabiegi polegają na wycinaniu chwastów, zruszaniu gleby, obsypywaniu kapusty. Gdy roślinki słabe, to posaletrować, tylko nie dużo i nie często, bo choć po tym zabiegu kapusta bardzo szybko rośnie, to jednak główki są rzadkie. Można i należy podlewać kapustę 8-miokrotnie rozcieńczoną gnojówką. Od początku lipca oglądać spody liści i niszczyć żółte kupki jajeczek tej plagi, biellinka ka-pustnika, którego gąsieniczki choć piękne, ale wyrządzają nam szkody, bo zjadają do­szczętnie liście. Jeszcze jedna uwaga. Gdy po suszy przyjdą deszcze, to żeby główki nie pękały należy je lekko podrywać, osłabiając w ten sposób pobieranie wody. W pierwszym roku pracy

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”