Zamieniajmy słowa w czyny!

W życiu zorganizowanej młodzieży wiej­skiej jednym z bardzo ważnych okresów jest okres zjazdów. Mamy tu na myśli przede wszystkim zjazdy powiatowe i wojewódzkie. Kto w takim zjeździe brał udział, ten przypomina sobie, jakie wrażenie zrobił na nim jeden dzień wspólnych, gromadnych przeżyć, na tle wielu spraw, ważnych dla ży­cia już nie tylko samej młodzieży, ale całej wielkiej grupy społecznej, jaką jest wieś w państwie. Z przeżyć tych pozostają nam nieraz silne wrażenia na całe życie. Wynika to z tego, że ile razy zobaczymy się w licznej gromadzie, przepojonej jedną myślą, dążącej do jedne­go celu, wytykającej sobie wspólnie jedną drogę do tego celu wiodącą, krzepniemy w sobie. Budzą się w nas jakieś nowe porywy i nowe siły, których nie odczuwamy w sobie gdy jesteśmy sami. Choć na drodze, wiodącej nas do wytknię­tego celu, widzimy często rozliczne przeszko­dy, to jednak świadomość, że. kroczyć mamy tą drogą całą gromadą, zjednoczeni we wspólnym wysiłku, budzi w nas jakieś inne, nieznane siły. Porywa nas wtedy zapał, bu­dzi się w nas głęboka wiara, że do celu doj­dziemy. I pod wpływem tych zbiorowych uniesień stawiamy sobie cele wielkie. Mówimy wtedy nie tylko o przebudowie wsi, ale i Polski ca­łej. Stawianie sobie takich celów jest słuszne, gdyż człowiek w swoim życiu powinien się starać jak najwięcej osiągnąć. Zjazdy się jednak skończyły, zostaliśmy sami, i cóż teraz? Gdy byliśmy w wielkiej gromadzie, mówiliśmy o budowaniu rzeczy wielkich i wydawało się nam to wtedy takie proste i łatwe dó osiągnięcia. A teraz każde koło młodzieży, biorące udział w zjeździe, znalazło się samo w swojej wsi, poszczególni zaś uczestnicy ;— sami w swoich gospodar­stwach. Cóż teraz? Jakżeż w trudnych wa­runkach życia i codziennego będziemy urze­czywistniać te wielkie cele, które wysunęli­śmy wtedy na zjeździe, gdy nas były setki albo i tysiące? Powiedzieliśmy sobie wów­czas, że będziemy obecną rzeczywistość wsi przetwarzać na nową, inną; że przez wieś bę­dziemy budować inną Polskę. I nakaz wew­nętrzny tej górnej pracy czujemy w sobie. Zrodziły się jednak teraz wątpliwości: jak ja, który znalazłem się sam w gospodar­stwie, mam obecnie postępować? W jaki spo­sób, gospodarując na tych kilku morgach, mam podnosić wieś i budować nową Polskę? A nawet i całe nasze koło młodzieży, choć jest nas w nim około czterdziestu osób, co może zrobić dla tych wielkich spraw? Opadają człowieka różne wątpliwości, szuka drogi wyjścia. Jakżeż to? Przecież na zjeździe tak się pewnie o tym wszystkim mó­wiło. Zdawało się to takie łatwe do wykona­nia... A teraz? Do następnego zjazdu trzeba czekać prawie cały rok. A gdy się tam czło­wiek' znów znajdzie, trzeba będzie powie­dzieć co się zrobiło w tym ubiegłym roku. Trzeba będzie przed całą gromadą zdać spra­wę ze swoich poczynań. Albo sami bezpośrednio, albo też za po­średnictwem delegatów kół młodzieży bę­dziemy musieli zdać sprawozdanie z tego coś­my z naszych postanowień zjazdowych wcie­lili w życie. Co zrobił każdy z nas, co zrobiło każde koło młodzieży i związki powiatowe dla urzeczywistnienia haseł zjazdowych. A cały znów zjazd ma dokonać obrachunku, o ile w ubiegłym roku naszej pracy zmieniliś­my na lepsze rzeczywistość wsi. I wtedy, gdy budzą się w nas powyższe wątpliwości i myśli, zapominamy najczęściej o tym, że przecież każdy z nas jest cząstką wsi i cząstką Polski. Zapominamy, że jakie będą te poszczególne cząstki, taka będzie i całość z tych cząstek złożona, tj. Polska. Czyż więc my, poszczególni członkowie kół młodzieży w swoich gospodarstwach, a poszczególne koła młodzieży w swoich wsiach, mamy możliwości do urzeczywistnia­nia tych górnych i wielkich haseł, jakie gło­simy w całej organizacji? Czy stać nas na to, żebyśmy w codziennej naszej pracy dokony­wali przebudowy życia kraju? I jak to wszystko robić? Od czego zaczy­nać? Rozważmy to pokrótce. Jesteśmy w swoich gospodarstwach, których stan jest różny. Ale każdy z nas, który ma poczucie innego, lepszego życia, może dążyć do pew­nych zmian w swym gospodarstwie. Oto do­prowadzi do porządku podwórze, uporządku­je przechowanie obornika. Będzie stale utrzy­mywał krowy w czystości, dzięki czemu będą one zdrowsze i mleczniejsze. Mając więcej mleka będziemy go mogli więcej oddawać do spółdzielni mleczarskiej i więcej zjadać sami. Każdy z nas może zasadzić choćby małą przestrzeń warzywami, posadzić i pielęgno­wać kilka choćby drzewek owocowych. A owoce i warzywa odgrywają wielką rolę w odżywianiu ludzi. Tą drogą poprawimy na lepsze sposób odżywiania się. Będziemy więc mieć lepsze samopoczucie. Tak łatwo przecież można również utrzymać przy domu ogródek kwiatowy, dzięki niemu dom nasz zmieni wy­gląd i my w nim będziemy się lepiej czuli itd. Wprowadzając tylko takie drobne zmia­ny każdy z nas poprawia na lepsze swoje go­spodarstwo, sam się lepiej czuje. Ale prze­cież dana wieś składa się z pojedynczych go­spodarstw, a więc z ich zmianą i ona cała zmieni swój wygląd i stan. A nasze poczynania jako koła młodzieży? Oto zorganizowani, choć w małej gromadce., stanowimy jednak znaczną siłę. Stać więc już nas na prenumeratę pism odpowiednich i gro­madzenie biblioteki. Stać nas na budowę do­mu ludowego, co ułatwi nam życie zbiorowe i prowadzenie działalności oświatowej. Zbio­rowym wysiłkiem możemy doprowadzi; do porządku drogę wiodącą przez wieś, zaradzić przy niej drzewa. Zorganizowani, możemy do­prowadzić do założenia spółdzielni. Czyż to nie są zwyczajne rzeczy, codzien­ne, które możemy wykonać? Przeprowadzenie podobnych poczynań w jednej wsi, to zupełna zmiana tej wsi. A je­żeli to zrobi młodzież w szeregu kół i w całej Polsce, doprowadzi to do zmiany jej obrazu, stanu. To zmiana życia całej wsi polskiej. Przez te oto drobne zmiany, dokonywane przez poszczególne jednostki w gospodar­stwach, a przez koła młodzieży w całych wsiach, jako grupach społecznych, dokonuje­my zmiany całego życia wsi. W trudnych więc nawet warunkach, w ja­kich znajdują się poszczególne jednostki i po­szczególne koła młodzieży, możemy nasze wielkie hasła i wielkie cele wcielać w życie i istotnie codzienną naszą pracą wpływać na zmianę rzeczywistości wsi i Polski. Kol. Mikołaj Waganów pokazuje swój słonecznik w czasie lustracji (kol. Turkowicze, pow. Dubno). Musimy się tylko zdobyć na wolę; wy­trwania.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”