O czym pisza inni?

Wiosna, lato i wczesna jesień — to pora wycieczek. Bliższych i dalszych. Nie tak dawne to czasy, kiedy ludzie wiej­scy nie wychylali prawie głowy poza opłot­ki własnej wsi. Najwyżej na odpust do są­siedniej parafii albo na jarmark do miasta. Wyjątkowo i tylko niektórzy odbywali dal­sze pielgrzymki o charakterze religijnym... Dziś jest już inaczej pod tym względem i coraz lepiej. Zwłaszcza wśród młodzieży wiejskiej. Gdy jest wolny czas i jakie takie możliwości, organizuje się wycieczki, zaczy­nając od sąsiedzkich odwiedzin kół czy od­działów, a kończąc na dalekich wędrówkach po całym kraju. Wiemy już wszyscy, że wycieczki ogrom­nie kształcą. Z radością też bierzemy w nich udział. Uwydatnia się to i w pismach mło­dzieży, gdzie często znaleźć można opisy wra­żeń, wskazania praktyczne itp. Nr 28 „Strzelca" poświęcono głów­nie sprawie wycieczek. We wstępnym arty­kule pt. „Poznaj swój kraj" autor zbyt bar­dzo chyba narzeka, gdy pisze: „Nie obudziła się jeszcze wśród Polaków szlachetna żądza poznawcza, która otworzyłaby nam oczy na piękno własnej Ojczyzny. Ciągle jeszcze zbyt mało znamy Polskę, za mało o niej wiemy, nie widzieliśmy jej piękności, jej uroków, zamkniętych w Hcznych, mało oglądanych krajobrazach, nie odkrytych jeszcze przez ludzi, zamieszkałych częstokroć o miedzę"... Że słabo znamy Polskę — to prawda. Ale prawdą jest również, że ruch wycieczkowy wzmaga się z roku na rok. I to nie tylko w kierunku Gdyni, Warszawy i Krakowa, ale wszędzie. W tym samym numerze wymie­nionego czasopisma Jadwiga Krawczyńska pisze o tym, „Co zwiedzać na ziemiach wschodnich", K. Pawłewski — pt. „Lato w Karpatach", Jan Kilarski — pt. „Przygrani-cze Wielkopolski, jako teren turystyczny" i inni. Bardzo ciekawy opis wycieczki po Pol­sce znajdujemy w N-rze 15 „Młodej Wsi — Mołodoho S e ł a" w opraco­waniu B. Zajdlówny pt. „Wycieczka kursu żeńskiego Uniwersytetu Ludowego w Róży-nie". W jeszcze ciekawszy sposób pisze tu również W. Skowronek pt. „Jak to było na wycieczce w Szubkowie i Horyńgrodzie". Autor opowiada na początku o rozmaitych trudnościach, które były do pokonania, a między innymi o trudnościach ze strony niektórych rodziców, co to: „Wychowani w innym świecie, w innych warunkach i w odmiennym duchu, nie rozu­mieją nas, młodych, a już szczególnie pojąć nie mogą sensu wycieczki. Patrzą na wy­cieczkę, jako na niepotrzebną stratę czasu i pieniędzy, podczas gdy my, młodzi, przez wycieczkę pragniemy rozszerzyć swój dom i swój świat, chcemy więcej widzieć i wie­dzieć, chcemy więcej zdobyć i nauczyć się. A gdy więcej wiemy, więcej rozumiemy i wię­cej czujemy, jesteśmy bogatszymi, nasze okna na świat stają się szersze i nasz stosunek do ludzi ulega zmianie na lepsze. Tak patrzymy na wycieczkę i tak do niej podchodzą wszy­scy świadomi rodzice, spośród których wiele zresztą takiemu stanowisku dało wyraz, a to już cieszy i pokrzepia". Specjalnie o wycieczkach uczestników ak­cji Przysposobienia Rolniczego pisze w N-rze 7 „Przyjaciela Młodzieży" Antoni Kropidło pt. „W świat idziemy na> wędrówki". „Jeżeli zespół który uprawia ziemniaki, — czytamy tu — urządzi wycieczkę do gospo­darstwa małorolnego, znanego z dobrej upra­wy tej rośliny, i tam się przekona osobiście, jak może być wykonana dobra uprawa ziem­niaków, to będzie z tego pożytek i rzeczywi­ście uzupełnienie wiadomości książkowych. Ten sam zespół w gospodarstwie, prowadzą­cym specjalnie uprawę ziemniaków, pozna tę ciekawą dziedzinę pracy rolniczej, kłopoty z nią związane i osiągane pożytki; fachowiec-specjalista odsłoni wiele tajemnic zawodo­wych oraz przy sposobności zapozna prak­tycznie z mnóstwem chorób i szkodników, które te uprawy prześladują. Trzecia wy­cieczka w odpowiednim czasie (podczas pra­cy) do gorzelni, krochmalni lub płatkarni bę­dzie dopełnieniem całokształtu i zapoznaniem młodzieży z przemysłowym użytkowaniem ziemniaków". Obecnie, gdy Ministerstwo Komunikacji przyznało wiejskim wycieczkom na kilku szlakach dość duże ulgi w opłatach kolejo­wych (o czym pisaliśmy szczegółowo w N-rze 19) i gdy mamy do wykorzystania wy­daną świeżo broszurę-przewodnik pt. „9 szla­ków wycieczkowych", ten ruch w kierunku poznania kraju i życia niewątpliwie jeszcze bardziej wzrośnie. Zyska zaś na tym praca samokształceniowa młodzieży, a szczególnie Przysposobienie Rolnicze. Ale trzeba nam również dbać o rozwój akcji PR. Bo chociaż osiągnęliśmy już duże stosunkowo liczby zespołów i uczestników, to jednak za mało nas jeszcze w porównaniu z ogólną ilością młodzieży na wsi. Jeszcze nawet, nie we wszystkich kołach i oddziałach młodzieży zorganizowanej pracują zespoły Przysposobienia Rolniczego. Nawołuje do' tego St. Jurga w N-rze 7—8 wielkopolskiego ,,S pole m" w artykule pt. „Organizujmy zespoły Przysposobienia Rolni­czego". Czytamy tu na początku: „Do akcji Przysposobienia Rolniczego przykładamy dużą wagę, bo Przysposobienie Rolnicze uczy nas myśleć gospodarczo, liczyć, zapisywać i kalkulować. Przysposobienie Rolnicze wyjaśnia nam wiele tajemnic z ży­cia przyrody — roślin i zwierząt". Szerzej zaś o znaczeniu PR pisze M. W. w N-rze 30—31 „Siewu Młodej Wsi" pt. „PR jako czynnik postępu na wsi". Au­tor na podstawie zebranych z życia obser-wacyj omawia tu korzyści gospodarcze i kul­turalne, osiągnięte przez młodych rolników, byłych uczestników akcji Przysposobienia Rolniczego. Stare to zresztą i wiele już razy stwier­dzone prawdy. Kto się chce nauczyć czegoś i rzetelnie się przyłoży do roboty, ten się nauczy. Ma potem z tego i sam korzyść, i kraj się razem z nim podnosi. Jeśli więc naprawdę chcemy dobra swego, wsi i całego państwa, dokładajmy starań, aby wszystka młodzież wiejska znalazła się w szeregach organizacji. Aby tu uświadomiła sobie cel dążeń i prac, rozszerzyła swe wid­nokręgi, zaprawiła się do społecznego dzia­łania i zdobyła podstawy do coraz lepszego gospodarowania. I do coraz lepszego urzą^ dzania życia...

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”