Cośmy zdobyli do dzisiaj w akcji Przysposobienia Rolniczego

Rok 1918 — 1938. Dwadzieścia lat bytu i pracy w Niepodległej Polsce zaznaczyły się mocno w istnieniu i rozwoju różnych dzie­dzin życia i pracy naszego społeczeństwa w ogóle, a wiejskiego w szczególności. Wieś polska w rozwoju swoim zrobiła olbrzymi skok naprzód, wyrównując częściowo za­ległości przeszłości, za mało jednak zrobiła jak na swoje potrzeby. Również za mało w stosunku do tego szalonego wyścigu społe­czeństw, jaki się po wojnie rozpoczął i obec­nie odbywa, a w którym Polska musi nadą­żać, by w tyle nie zostać i nie być pobitą przez innych. W dążeniu wsi polskiej naprzód — młodzież wiejska odegrać ma rolę przodują­cą, by wchodząc w życie, podejmując się go­spodarzenia, godnie i dobrze działać mogła i umiała. Zastanówmy się przez chwilę nad tym, czego też młodzież wiejska, zwłaszcza ta chętniejsza, zorganizowana, dokonała w cią­gu tych dwudziestu lat dla przygotowania się do lepszego gospodarzenia. W momencie odzyskania Niepodległości zorganizowanej młodzieży było w Polsce nie­wiele. Pod względem jednak postawy ide­owej i wartości twórczych stała ona na wy­sokim poziomie. Wielu spośród tej młodzie­ży tworzyło kadry ideowe, wychodząc ze wsi do Legionów, Polskiej Organi­zacji Wojskowej i w ogóle armii pol­skiej. Wróciwszy do szeregów zor­ganizowanej młodzieży wiejskiej, da­li zaczyn wartościowy. Jednak kilkaset kół młodzieży z kilkunastu tysiącami członków, to było niewiele w stosunku do paru-milionowej rzeszy młodzieży wiej­skiej. Już wtedy, jak i w latach na­stępnych, zagadnienia gospodarcze, zawodowe, były pracą ważną, do­cenianą, choć prowadzoną doraźnie i bez wyraźnego planu. Sprawozdanie najpoważniejszej wówczas organizacji młodzieży wiej­skiej — Centralnego Związku Mło­dzieży Wiejskiej (jeszcze przed roz­dzieleniem tej organizacji na obec­ny Centralny Związek Młodej Wsi „Siew" i Związek Młodzieży Wiejskiej R.P. „Wici") z roku 1925 takie zawiera dane z tej pracy: Niby wszystka młodzież wiejska, i ta zor­ganizowana i niezorganizowana, przygoto­wywała się do pracy w gospodarstwie, ale w sposób bardzo pierwotny i ograniczony, bo tylko tyle, co mogli od rodziców się na­uczyć, a więc przeważnie w sposób przesta­rzały, bez uwzględnienia postępu rolniczego i tego, co niosły zdobycze wiedzy rolniczej. Bowiem dorośli rolnicy przygotowywali się do zawodu w jeszcze gorszych warunkach i skromniejszym zakresie, zaś praca oświato­wa w kółkach rolniczych czy kołach go­spodyń wiejskich, do których zresztą nale­żało b. mało dorosłych rolników, była rów­nież słabo rozwinięta . Najwięcej byli przygotowani ci, co prze­szli przez szkoły rolnicze, ale i tych było bardzo niewielu. W roku 1920 wydana została ustawa o szkołach rolniczych. Dała ona podstawę do szybkiego wzrostu ilości szkół rolniczych, tak dla młodzieży męskiej jak i żeńskiej. Dzisiaj posiadamy sto kilkadziesiąt szkół, które kończy corocznie 7—8.000 młodzieży. Prawdziwy jednak przewrót w pracach przygotowywania się młodzieży wiejskiej do zawodu rolniczego wywołała zapocząt­kowana w roku 1926, przez wspomniany wyżej Centralny Związek Młodzieży Wiej­skiej, akcja Przysposobienia Rolniczego. Z początku nazywało się to wychowaniem rol­niczym młodzieży wiejskiej. Akcja ta zosta­ła oparta o wykonywanie praktycznych za­dań" rolniczych, ujętych w formę zawodów-konkursów, a więc kto lepiej zrobi. Istotą tej pracy było, a jest i dzisiaj, po­prawienie własnymi siłami i możliwościami swego przyszłego gospodarstwa, ucząc się na małym jego kawałku. Wówczas zachętą była ambicja wygrania tego jakby wy­ścigu pracy, dziś natomiast chęć zdobycia umiejętności korzystania z wiedzy rolniczej, wytrwałości i systematyczności w pracy. Dzięki temu, że jest to własna, zorgani­zowana praca młodzieży, która otrzymuje tylko pomoc fachową, wydawniczą itp., akcja ta chętnie została przez młodzież przyjęta, uznana za własną, odpowiadającą potrzebom i warunkom wiejskim. Robota zaczęła się rozwijać. Jej właści­wy twórca i organizator, dziś już nieżyjący Prof. Józef Mikułowski-Pomorski zajął się serdecznie i gruntownie jej pogłębieniem i rozszerzeniem. Wkrótce wszystkie zrzesze­nia obejmujące zorganizowaną młodzież wiejską, a więc obok obecnego Centralne­go Związku Młodej Wsi i Związku Młodzie­ży Wiejskiej R. P. „Wici", podjęły akcję PR również Katolickie Związki Młodzieży Mę­skiej i Żeńskiej, Związek Strzelecki, różne związki regionalne, istniejący przez pewien czas Związek Młodzieży Ludowej, zespoły organizowane przez b. Centralne Towarzy­stwo Rolnicze itd. Na szybki rozwój akcji wskazują cyfry: Kiedy w 1926 roku rozpoczęło akcję 35 zespołów obejmujących 202 uczniów, to już w 1929 roku rozpoczęło 7.010 zespołów li­czących 52.182 uczniów. W związku z przeżywanym kryzysem go­spodarczym i akcja PR doznała załamania, które jednak zwycięsko, a nawet z korzy­ścią dla jakości przetrwała. Wprowadzenie 3-ch stopni sprawności PR, a więc pewnego już systematycznego i planowego działania, również wpłynęło na osłabienie ilościowego rozwoju. Akcja jednak ciągle się rozwijała, a co najważniejsze, pogłębiała, wrastała w teren, w organizacje młodzieży i pomagają­ce organizacje rolnicze, zyskała pomoc i za­ufanie czynników państwowych i samorządo­wych — stała się robotą poważną, koniecz­ną w życiu i rozwoju wsi i zorganizowanej młodzieży. Dzięki swoim wartościom oświatowo-rolniczym, samokształceniowym i wycho­wawczym — kształtuje dzisiaj nowego czło­wieka wiejskiego w Polsce, z charakterem, twórczego, umieją­cego pracować samodzielnie i w gromadzie, umiejącego zmieniać rzeczywistość na lepsze. W roku bieżącym rozpoczę­ło już pracę w PR z górą 11.000 zespołów, liczących blisko 90.000 uczestników. Z tej liczby 80% a może i więcej, tak się przy­najmniej należy spodziewać, do­prowadzi swoją pracę do końca. Prawdopodobnie w roku przy­szłym liczba uczestników pla­nowej akcji PR* przekroczy 100.000, a może nawet dojdzie do 120.000. Organizowany w całym kraju zespół instruk­torów PR w powiatach, zaś inspektorów w województwach, w oparciu o towarzy­stwa i izby rolnicze, poza tym stałe i stale powiększające się świadczenia pieniężne ze strony samorządów terytorialnych, izb rol­niczych i Ministerstwa Rolnictwa i R. R. Świadczenia te dochodzą do półtora miliona złotych rocznie, a dawane są z całą świado­mością i zrozumieniem, że robota młodzieży wiejskiej tego warta, a nie z filantropii, czy przejściowej mody lub fantazji. Trwałoś­ci podstaw akcji PR dowodzi również kilka­set tysięcy złotych wnoszonych przez samą młodzież jako opłaty za nasiona, zwierzęta konkursowe, broszury, czasopisma, kursy i wycieczki. Ten wkład pieniężny, często gro­szowy, jest jednak najwartościowszym, bo­wiem jest wkładem młodzieży we własną pracę. Możemy powiedzieć sobie w rocznicę dwudziestolecia odzyskania niepodległego bytu Państwa Polskiego i związanym z tym okresem prac i poczynań społe­czeństwa wiejskiego, że młodzież wiejska na odcinku Przysposobienia Rolniczego nie zaniedbała swego przygotowania za­wodowego, choć jeszcze ma bardzo wiele do wykonania. Możemy już dzisiaj myśleć i mówić o tym, oczywiście wierząc mocno w to, że akcja Przysposobienia Rolniczego młodzieży wiejskiej stać się musi akcją obej­mującą wszystką młodzież zorganizowaną wiejską, że sieć organizacyjna młodzieży wiejskiej tak się rozrośnie, że w niedługiej przyszłości nie będzie gromady, nie będzie ośrodka wiejskiego, gdzie by nie było PR. Wynikiem tego będzie, że każdy kto obej­mie gospodarstwo będzie do tego rzetelnie przygotowany. A gdy każdy na swoim będzie umiał sa­modzielnie, twórczo i mądrze gospodirzć, gdy sprzęgną się wysiłki i prace wszystkich w świadomy, zorganizowany, zbiorowy czyn wsi, silną i stanowczą będzie wieś — podstawa i treść główna Ojczyzny naszej.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”