Zebrania samokształcące rolników

Po odbyciu jesiennych kursów przystępuje­my w zespołach PR do pracy samo­kształceniowej. Ma nas ona przygotować do późniejszych zadań praktycznych na poletku, w ogródku warzywnym lub przy hodowli — zależnie od tego, jaki temat dany zespół wy­brał sobie do przerobienia. Z broszur, z ksią­żek, z gazetki „Przysposobienie Rolnicze" i z innych pism mamy zdobyć potrzebną wiedzę fachową oraz odpowiednie wskazówki, żeby móc jak najlepiej wykonać wszystko, co do­tyczy podjętego przez nas zadania. Dlatego też ta przygotowawcza praca zimowa ma podstawowe znaczenie. Im dokładniej ją wy­konamy, tym łatwiej i z lepszym skutkiem radzić sobie będziemy później przy wykony­waniu zadań praktycznych. W pracy oświatowej zespołu dużo zależy od dwóch zasadniczych warunków. Po pierw­sze, od tego, czy uczestnicy zespołu — każdy z osobna i wszyscy razem — mają w sobie rozbudzoną żywą chęć do zdobywania włas­nymi siłami wiedzy rolniczej. Nastawienie ta­kie powinno się już przed tym osiągnąć w or­ganizacji, a dziś powinni je podtrzymywać w zespole świallejsi członkowie z przodowni­kiem na czele. Po wtóre, dużo zależy również od tego, czy zebrania samokształceniowe ze­społu będą dobrze zorganizowane, czy będą interesujące i pożyteczne i czy będą dostate­cznie miłe w swoich urozmaiceniach. O tym wszystkim pamiętać musi przede wszystkim przodownik zespołu. Musi on tak pracę za­planować i tak nią potem pokierować, żeby każdy z członków zespołu z przyjemnością śpieszył na zebranie i czynny w nim brał udział. Obok więc ogólnego na całą zimę przewi-widzianego programu pracy oświatowej, któ­ry przodownik zaraz po powrocie z kursu opracuje i z całym zespołem ustali, musi on dbać o dobre przygotowanie każdego z po­szczególnych zebrań. O co tu głównie będzie chodzić? Przede wszystkim o to, żeby robota szła sprawnie. Żeby każdy z góry wiedział, co, gdzie i kiedy się odbędzie oraz jakie są jego w tym obowiązki. A więc gdy mowa o zebra­niach samokształceniowych, każdy z człon­ków zespołu powinien być dokładnie powia­domiony, którego dnia, o której godzinie i do­kąd ma przybyć oraz o czym będzie mowa na danym zebraniu. Trzeba przy tym dążyć do tego, żeby zebrania odbywały się możli­wie punktualnie. Bo zwłoka i czekanie na spóźniających się zniechęcają wielu i wy­paczają pracę. Obok formalnego porządku dziennego, za­powiedzianego już na poprzednim zebraniu, przodownik winien sobie obmyśleć przed każ­dym zebraniem bardziej szczegółowy plan za­jęć, a nawet zapisać sobie na kartce papieru: 1)co i w jakiej kolejności będzie chciał prze­robić w formie głośnego czytania i dyskusji, 2)jaką piosenkę zaśpiewają wszyscy na po­czątku i na zakończenie zajęć, c) jakimi się podzieli z zespołem nowinami, d) w jaką grę towarzyską zabawią się wszycy jeśli starczy czasu itp. Mając taką z góry przygotowaną kartkę z zapiskami pod ręką, przodownik nie będzie się gubił przy kierowaniu zebraniem, a praca będzie żwawo posuwać się naprzód. Drugim ważnym zadaniem przodownika jest umiejętne przeprowadzenie każdego z omawianych tu zebrań — zwłaszcza w czę­ści, przeznaczonej na naukę. To również trzeba z góry zawsze przygotować. Zebrania samokształceniowe zespołu PR polegają głównie na głośnym odczytywaniu rozdziałów z broszury tematowej lub innej oraz na dyskusji. Materiał do wymiany zdań i lepszego utrwalenia treści podsuwają za­zwyczaj autorzy broszur w formie postawio­nych po każdym rozdziale pytań. Otóż aby takie czytanie głośne wypadło dobrze, tj. bez zacinania się, jąkania, plątania zdań itp., ten kto ma czytać, musi raz i drugi przed zebra­niem wyznaczone mu rozdziały w domu sobie przeczytać i dobrze przemyśleć. Musi też na poszczególne pytania przygotować własne odpowiedzi. Oprócz tego powinien umieć na samym końcu, tj. po dyskusji, streścić krótko przerobiony w ten sposób materiał. Na samym zaś zebraniu należy odczytać na początku z „Książki pracy zespołu" pro­tokół z poprzedniego posiedzenia i przypom­nieć w kilku zdaniach zdobyte wówczas wia­domości. Wtedy o wiele zrozumiałej wypad­ną nowe rozdziały. Trzeba w tym miejscu zaznaczyć również, że głośne czytanie na zebraniu — nawet, gdy się uprzednio przygotujemy do tej roli, — nie jest wcale sztuką łatwą. Najczęściej bywa tak , że ktoś czyta zbyt prędko i głosem jed­nostajnym; niedość wyraźnie wymawia po­szczególne słowa, nie uwypukla głównych myśli autora itd. Słuchający zaś takiego czy­tania szybko się nużą, przestają słuchać i oczywiście bardzo mało albo nic nie korzy­stają. Aby więc dobrze odczytać jakiś roz­dział z książki lub artykuł z gazety, nie trze­ba się ani śpieszyć, ani czytać zbyt wolno. Lecz dążyć do tego, by czytanie było zbliżone do przemówienia. A więc jasno i dobitnie wy­mawiać poszczególne słowa, zwracać uwagę na znaki przestankowe, robić w odpowied­nich miejscach nieco dłuższe przerwy i to­nem głosu zaznaczać ważniejsze wyrazy i my­śli. Słowem, tak rzecz wykonać, żeby uczest­nicy zebrania słuchali cały czas w napięciu i żeby rozumieli sens czytania. Wtedy dopiero pełny odniosą z tego pożytek. Do dobrego głośnego czytania trzeba nam się zaprawiać stopniowo, bo umiejętność ta zawsze nam się może przydać. Po przeczytaniu i omówieniu przewidzia­nej na dane zebranie części broszury przystę­pujemy do odczytania i przedyskutowania ważniejszych artykułów z „Przysposobienia Rolniczego". Będą to przede wszystkim te ar­tykuły, które się wiążą z tematem naszego zespołu i z zimową pracą samokształceniową. Ponieważ otrzymujemy „P R" co dwa tygod­nie, materiał z każdego' numeru należy roz­dzielić na taką ilość części, ile zabrań w cią­gu tego czasu zespół ma odbyć. Zdarza się często, że i w pismach organi­zacyjnych młodzieży wiejskiej są artykuły z z dziedziny PR lub z zakresu zagadnień spo­łeczno - gospodarczych wsi. Należało by je za każdym razem odczytać również i przedy­skutować ich treść. A znowu w tych kołach młodzieży, gdzie jest żywa współpraca z miejscowym kółkiem rolniczym i kołem gospodyń albo i ze spół­dzielnią, są jeszcze do wykorzystania pisma rolnicze i spółdzielcze. Przedsiębiorczy przo downik zespołu potrafi w takich wypadkach wprowadzić od czasu do czasu na porządek dzienny posiedzenia samokształceniowego ja­kiś ciekawszy artykuł i z tych gazet. Gdy za* brak czasu nie pozwoli na odczytywanie tych artykułów w całości, można odczytać tylko ciekawsze wyjątki albo krótko zreferować treść, żeby choć w ten sposób zainteresować obecnych tymi pismami i zachęcić do ich przejrzenia. Tego rodzaju praca samokształceniowa na jednym zebraniu nie powinna trwać dłużej niż dwie godziny. Odśpiewaniem jakiejś raź­nej piosenki oraz wesołą grą towarzyską za­kończymy wieczór. A przodownik przed ro­zejściem się przypomni, którego dnia i gdzie się zespół zbierze następnym razem oraz co będzie dalej przerabiał. Gdy tak pokierujemy pracą każdego ze­brania, uczestnicy będą mieć w duszy poczu­cie odnoszonych korzyści i z prawdziwym zadowoleniem będą co raz chętniej przykła­dać się do roboty. A gdy przyjdzie wiosna, śmiało i pewnie zabiorą się do zadania prak­tycznego.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”