Z przedwojennej prasy rolniczej

Poziom życia drobnego rolnika w porówna­niu z innymi zawodami jest bardzo niski. Wypływa to z bardzo małego dochodu, jaki uzyskują ze swojej pracy chłopi w porówna­niu z innymi grupami społecznymi. Na temat niskiego poziomu skali życia chłopów znajdujemy bardzo ciekawy artykuł w N-rze 28 „Życia R o 1 n i c z e g o" pt. „Stopa życiowa wsi na tle dochodu". Z danych za rok 1933 wynika, że tzw. dochód społeczny członka wolnego zawodu (lekarze, adwokaci i inni) wynosił 7000 zł, ziemianina 7300 zł, pracownika umysłowego 3000 zł, a chłopa tylko 500 zł. Jeżeli pra­cownik umysłowy na 1960 zł wydanych w podanym roku przeznaczył na życie 572 zł, czyli 29%, 246 zł na ubiór i obuwie, tj. 12,6%, 131 zł na potrzeby kulturalne i oświa­towe, to chłop w tym czasie na 430 zł roz­chodu 250 zł wydał na życie, co już stanowi 58% jego budżetu rocznego, 46 zł na ubiór i obuwie, tj. 10,7% i 68 zł na długi, czyli 15,8%. Z tego widzimy, że chłop pracował na nędzne życie, nędzne ubranie i spłatę dłu­gów. Zaradzić temu można, według autora, przez zwiększenie dochodowości warsztatów rolnych i przez zwiększenie spożycia na wsi. Numer 29 „Życia Rolniczego" przynosi nam 2 ciekawe artykuły: jeden pt. „Ogumio­ne wozy rolnicze" i drugi pt. „Wozy o ko­łach z gumowymi obręczami". Autorzy tych artykułów na podstawie własnej i niemieckiej praktyki twierdzą, że wozy, których koła są na gumach i osadzo­ne w łożyskach kulkowych, czy rolkowych, są dużo praktyczniejsze w użyciu i lżejsze. Koń zaprzęgnięty w takim wozie uciągnie, prawie w każdych warunkach drogowych, dwa razy większy ciężar, niż zaprzęgnięty w wozie z żelaznymi obręczami. Omawiając dział hodowlany, bardzo du­żo uwagi poświęcają fachowcy dodatniemu wpływowi pastwiska na chów młodzieży lub utrzymanie sztuk wydojowych. Na wsi polskiej przeważnie brak jest pastwisk. Tymczasem rolnictwo czechosło­wackie, jak podaje tygodnik rolniczy „R o 1-n i k" w N-rze 28 w artykule pt. „Pastwiska spółdzielcze w Czechosłowacji", rozwiązało to zagadnienie na drodze spółdzielczej. Rol­nicy, odczuwając brak pastwisk, pozakładali spółdzielnie pastwiskowo - hodowlane o po­wierzchni 25—35 ha (takich spółdzielni jest w Czechosłowacji 96) i tam, po przeprowa­dzeniu odpowiednich urządzeń, jak ogrodzeń, podziału pastwisk na części, oraz po dopro­wadzeniu tych pastwisk do wysokiej kultu­ry, przez całe lato pasą na nich swoje bydło. Ziemię pcd pastwiska członkowie naby­wają, biorą w dzierżawę lub wydzielają z wła­snych gospodarstw. Jeden ha takiego pastwiska daje od 400—500 kg przyrostu żywej wagi młodego bydła lub 3000—4000 litrów mleka przy opa­sie krów dojnych. Redakcja wymienionego pisma zastana­wia się, czy nie dało by się i u nas coś po­dobnego zrobić, póki jeszcze są wspólnoty gruntowe. „Trzeba już teraz pomyśleć" pisze inż. J. Lewandowski w „Przewodniku Gos­podarskim" w N-rze 30—31, mówiąc o obliczaniu ile i jakiej paszy przetrzymać aby starczyło do nowego zbioru. Nie należy lekceważyć każdej garści pa­szy, nie skarmiać za wiele. O słomę dbać, jak o inną lepszą paszę, bo jest ona podstawą przy utrzymywaniu inwentarza. Brak jej często rujnuje rolnika. Trzeba zatem wyli­czyć i zapisać ile czego zwiozło się do sto­doły ze zboża, siana, koniczyny, później z okopowych, następnie biorąc pod uwagę ile dany inwentarz potrzebuje. Trzeba starać się, aby lekkomyślnie nie uszczuplać zapasów w jesieni przez sprzedanie, bo może się oka­zać, że przy końcu zimy będzie ich brak. Wówczas wypadnie nam albo sprzedać część inwentarza za marne pieniądze, albo głodzić go, czekając aż będzie nowa pasza. W większości pism rolniczych spotyka­my artykuły na temat przygotowania gleb pod oziminy. Uwagi w nich podane dałyby się ująć w kilka punktów: 1)Wszelkie ścierniska należało natych­miast płytko przeorać, aby resztki pożniw­ne mogły się w glebie rozłożyć, zanim posie-jemy tam nowe ziarno. Jeśli rozkład rżyska następuje w późniejszym czasie, gdy wsiane jest tam zboże, to młode roślinki są okrada­ne z wilgoci i częściowo z pokarmów przez bakterie, które pracują nad rozłożeniem rżyska. 2)Żyto wsiewać w dobrze odleżała glebę, to jest mniej więcej w 4 tygodnie po wy­sypce, dlatego żeby młode korzonki żyta za­bezpieczyć przed rozrywaniem ich przez osiadającą glebę. 3. W jesieni należy oziminę nawozić, o ile gleba tego wymaga, azotem, fosforem i po­tasem. Bez odpowiedniej ilości azotu roślin­ki źle rosną, bez fosforu źle zimuj

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”