ZobaczÄ™ jak mieszkasz - powiem ci kim jesteĹ›

Rozmawiałam niedawno z moją przyjaciół­ką Kasią o wiejskich mieszkaniach. Jednak u nas nie bardzo dbają o to, żeby mieszkanie ładnie wyglądało — mówi­ła Kasia. — Bo przecież porządek to co in­nego, a ozdobienie izby też co innego. Może być w chałupie bardzo czysto, ale tak jakoś pusto i nie miło. Czegoś brak. Bo widzisz Kasiu—odpowiedziałam— nie trzeba myśleć o mieszkaniu, że jest ni­czym innym, jak tylko dachem nad głową. Im człowiek ma więcej nauki, tym lepie) ro­zumie, że dcm to nie tylko schronienie przed chłodem i wygodne legowisko, ale i miejsce, gdzie się najchętniej przebywa, gdzie jest mi­ło, dobrze, gdzie ma się przed oczami przed­mioty, na które z przyjemnością się patrzy, miejsce, z którym wiążą człowieka nie tylko poczucie bezpieczeństwa i wygody, ale i wspomnienia różnych radości i smutków — słowem miejsce, które się kocha. A jeśli się coś kocha, to się chce, żeby to jak najładniej wyglądało. Prawda? — do­kończyła myśl moją Kasia. Tak, Kasiu! Miłość dla domu — to wielka rzecz. Ze wstydem trzeba przyznać, że u nas, w Polsce, nie bardzo rozpowszech­niona. Szczególnie u młodych. Ileż razy sły­szałam, jak młoda dziewczyna, czy chłopiec z pogardą i niechęcią mówili o domu. Nazy­wali je więzieniem, skąd by radzi wyrwać się ;ak najprędzej Zrozumieją kiedyś, gdy życie ich przyciśnie, że dom rodzinny to była przy­stań cicha i pewna, że^tylko tam było im na­prawdę dobrze. Może te myśli wpłyną na nich tak, że sami zakładając dom będą dbali 0 niego i kochali go naprawdę. — U nas to wszyscy, jak nas jest, cała familia, bardzo o swoje domy dbamy. Na wsi mówią, że u nas najładniej; a stara Piecycha to nas obgaduje, że co zarobimy w gospodar­stwie — wyrzucamy na urządzenie domu. Śmiech mnie wziął, jak takie opowiadanie usłyszałam. Sama wiem, ile na dom wydaję, bo wszystko własnymi rękami zrobiłam — 1 wycinanki na ścianach i kilimy i nawet fi­ranki do okien. Ileż mnie to kosztowało? Kil­ka złotych zaledwie a dużo własnej fatygi. Moja siostra cioteczna, Antosia, to napraw­dę dużo wydaje. Ale u niej ślicznie — tapety takie kolorowe, że aż spojrzeć na siebie nie dają, obrazy różne na ścianach. Na jednym to podobno sam cesarz niemiecki na koniu przedstawiony w złotym hełmie na głowie. Na łóżkach ma kapy miastowe w kwiaty i desenie. Pod stołem dywan też z miasta. Bardzo u niej ślicznie, nie tak jak u mnie — po chłopsku. — Myślę, Kasiu, że właśnie u ciebie jest tak, jak należy żeby było w wiejskiej cha­cie. Mieszkanie Antosi to akurat tak samo, jak tandetna, modna suknia na zdrowej, wiejskiej dziewczynie. Nie masz jej czego zazdrościć. Jest takie, bardzo zresztą znane przysłowie: „Pokaż mi jak mieszkasz — po­wiem ci kim jesteś". Mówisz tak, jakby mieszkanie było człowiekiem i miało twarz — zauważyła Ka­sia. Mieszkanie ma swoją twarz, twarz taką, jaką mają ludzie co w nim mieszkają. Jest więc smutne lub wesołe; miłe lub nie­miłe; gościnne lub niegościnne. Zastanów się, a przyznasz mi rację. Tak, to prawda — przyznała Kasia, po­myślawszy chwilę — na przykład mieszkanie Nieścioruków jest takie niemiłe, jak i oni sami. A u Mądralów za to aż człowiekowi lżej się na duszy robi, kiedy do ich chałupy się wejdzie. Chciałabym jednak wiedzieć, jak według ciebie najlepiej przyozdobić mie- szkanie, Dobrze, powiem ci, ale i ty też po­wiedz, co o tym myślisz, bo tali mi się zdaje, że właśnie twój miły dom może być wzorem dla innych. Ej, żartujesz chyba. Co tam u mnie? Ściany bielone... Właśnie te ściany bielone wyglądają zawsze najmilej i najweselej. Można je ubrać wycinankami z kolorowych papierków, jak ty to robisz. Można dać szlak malowany przez szablon, tzn. kawałek tektury z wycię­tym deseniem. Przykłada się go do ściany wzdłuż wpierw narysowanej równej linii i za­malowuje puste miejsca farbą. Na białej ścia­nie każdy obraz, czy powieszony kilim, dale­ko lepiej się wydadzą, niż na takiej tapecie, która „aż spojrzeć na siebie nie daje". Ta­kich właśnie tapet nie trzeba kupować. Na­prawdę brzydko wyglądają. Jeżeli ktoś chce koniecznie tapetować mieszkanie (na wsi je­dnak nie jest to dobre, bo pod tapetą łatwiej lęgnie się robactwo, czego przy bielonych ścianach można uniknąć), niech wybiera ta­petę bez wielkiego „wyrapiastego" deseniu, w spokojnym, równym kolorze. Tapeta taka ma jeszcze tę dobrą stronę, że rozjaśnia ścia­ny, co jest bardzo pożądane w ciemnych mie­szkaniach, jakie często zdarzają się na wsi. Ciemna, ponura izba nigdy nie będzie ładnie wyglądała. Nie bardzo rozumieją to nasze wiejskie gosposie. Niektóre nie tylko oble­piają ściany na ciemno, ale jeszcze w małych okienkach nastawiają doniczek z wysokimi kwiatami, które resztę światła zabierają. Kiedy oprócz tego zawieszą z obu stron okna firanki, w pokoju robi się tak ciemno, że aż się wierzyć nie chce, że za oknem jasny, sło­neczny dzień. Gdy okno jest małe, nie wolno stawiać na nim doniczek. Najlepiej wtedy umieścić je na oddzielnej podstawce. Do jed­nej doniczki można ją zrobić z gładkiego brzozowego pieńka. Do kilku — dobre są schodki, takie, jakie widzicie na załączonym rysunku. Firankę umieścić tylko w górze, wtedy nie będzie zabierała światła. Każda z nas może ją sobie ułożyć według swego gustu — równo, czy w przymarszczoną fal-banę (Rys. 1). Pamiętać należy, żeby firanki nie przybijać gwoździkami do obramowania okna. Bardzo to zły zwyczaj, bo i firanka się niszczy i nie świadczy to o porządku. Najle­piej mieć do firanek oddzielne gzymsy, któ­re \^iesza się koło okna na hakach i które są do wielkości okna ściśle dopasowane. Od wewnątrz takiego gzymsu przybija się ta­siemkę, czy równy pasek płótna i dopiero do tego przyszywa rzadko lub przypina szpil­kami firankę ((Rys. 2). Kto chce sobie jak najbardziej rozjaśnić mieszkanie, niech okna i drzwi wymaluje też na biało. Bardzo to mile i wesoło wygląda. Farbę każdy może zrobić tanim kosztem w domu. Kupuje się biały proszek (blejwajs), miesza się go z pokostem, odrobiną terpen­tyny i szczyptą farbki do prania. Mieszać trzeba długo i cierpliwie, żeby nie zostało w farbie ani jednej grudki. Wtedy dopiero jest dobra. Do pomalowania 2 razy dwóch okien i trojga drzwi wystarczy pół kilo blej-wajsu, pół litra pokostu i pół szklanki ter­pentyny. Farba musi mieć rzadkość młodej śmietany. Rozsmarowywać ją bardzo równo i starannie. Tak pomalowane drzwi i okna myć potem łatwo z pstrzyn i brudu ciepłą wodą z łyżeczką amoniaku. Kiedy już mamy ściany, okna i drzwi — białe i jasne, firankę ładnie zawieszoną, kwiaty poustawiane, możemy pomyśleć o ozdobieniu ścian. Nad łóżkami umieścimy święte obrazy, na innych ścianach niech wi­szą wizerunki polskich bohaterów i wielkich ludzi: Marszałka Piłsudskiego, Kościuszki, Pułaskiego i innych, lub reprodukcje, to zna­czy kolorowe odbitki z obrazów znanych pol­skich malarzy, przedstawiające jakieś sceny z histerii Polski, czy jakieś piękne widoki. Mówiłaś Kasiu, że u Antosi wisi sam ce­sarz niemiecki na koniu. Na pewno kupiła to u wędrownego handlarza, który sprzedał jej za drogie pieniądze jakieś przedwojenne jeszcze paskudztwo. Przecież to wstyd, żeby coś takiego w* wiejskim, polskim domu wi­siało, kiedy tyle pięknych, pouczających i miłych obrazów można dostać za te same pieniądze w sklepie. Nad łóżkami dobrze będzie powiesić ład­ny kolorowy kilimek. Osłoni to ścianę i bar­dzo ozdobi cały pokój. Jeżeli oprócz łóżek jest w pokoju tapczan, można z niego na dzień zrobić wygodną kanapkę. Pościel we-słać w łóżko, a tapczan przykryć kilimem, ułożyć na nim kilka poduszek, trochę więk­szych od zwykłych jaśków, wygodnych do podłożenia sobie pod plecy; na ścianie za­wiesić też kilim i będziemy mieli wygodne miejsce do siedzenia i dziennego wypoczyn­ku (Rys. 3). Poduszki na tapczan można uszyć z resztek kilimów, wyhaftować lub (co będzie najwygodniejsze, bo takie powłoczki łatwo się piorą) zrobić je z wymereżkowa- nego kolorowymi nićmi płótna. Pod spodem trzeba dać wsypki z gęstego materiału, aby pierze nie wychodziło. Użyć do tego kurze­go pierza. Na jednej ze ścian, wysoko, tak, by się dzieci tam nie dobrały, umieścić półkę na książki i pisma (Rys. 4). Na czystej, lśniącej podłodze kilka wesołych, kolorowych, w do­mu utkanych chodników będą równie ład­nie wyglądały jak miastowe dywany, a ma­ją tę przewagę nad nimi, że łatwiej je wy­prać i oczyścić, kiedy się zbrudzą. Stół i ko­modę trzeba przykryć serwetkami. Można samej zrobić ładne z płótna, haftowane i mereżkowane lnianymi kolorowymi nić­mi. Nici można też ufarbować w domu, tak że główny koszt takich serwetek, to własna fatyga. Kwiaty ustawione w dzbankach pięk­nie przyozdobią mieszkanie. Jeśli ich kto nie ma w ogródku, to zawsze znajdzie równie ładne i pachnące na miedzach naszych pól i na naszych łąkach. O takie kwiaty w dzban­kach należy też dbać, wodę codziennie zmie­niać, bo inaczej woda się zepsuje i zapowie­trzy cały dom. Nie trzeba chyba powtarzać, że, aby dom był naprawdę piękny w środku — musi być przede wszystkim czysty. Najlepszą ozdobą każdego mieszkania, skromnego czy bogate­go, będzie zawsze czystość. Jeżeli zaś do te­go wszystkiego dodamy jeszcze spokój i ład. dobre humory i życzliwy uśmiech dla innych ludzi, wtedy przekonamy się, że mieszka­nie w którym się to wszystko mieści, jest najładniejsze i najmilsze w całej wsi". — Ojej, przecież właściwie to żeś opisa­ła moje własne mieszkanie! — zawołała Ka­sia i zarumieniła się, bo jej się wstyd zrobi­ło, że się z tym wyrwała. Uściskałam ją serdecznie i pomyślałam, że dobrze byłoby, aby wszystkie dziewczęta tak jak ona zrozumiały, jakie powinno być prawdziwie ładne mieszkanie.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”