Dlaczego lubię czytać „Przysposobienie Rolnicze"

Już trzeci rok czytam z zainteresowaniem „Przysposobienie Rolnicze". Jest to cza­sopismo, mające na celu szerzyć w rolnictwie postęp i budzić solidaryzm stanowy wśród młodzieży wiejskiej. Jako profesor szkoły rolniczej interesuję się przede wszystkim sprawami wychowania przyszłych przodowników wsi, na których będzie spoczywało zadanie postępu rolni­czego. Na wsi jest wiele braków, które mogą być usunięte głównie przedsiębiorczością i samo­pomocą. Rolnik wykształcony potrafi nie tyl­ko odkryć źródła wiejskiego dobrobytu, ale i usunąć przyczyny poniżenia i nędzy wsi. Zainteresowanie młodzieży postępem w rol­nictwie można wzbudzić różnymi metodami. Do najbardziej wypróbowanych należą: kon­kursy rozmaitego rodzaju, wycieczki, czyta­nie pożytecznych pism i książek oraz wszyst­ko inne, co pobudza szlachetne dążenia. Uczestnicy PR — to młodzi, zdolni lu­dzie, którzy mają przed sobą jeden cel: pod­nieść wartość narodu przez podniesienie własnego dobrobytu uczciwą pracą. Najlepsze wyniki w konkursie osiągnie tylko fachowiec. Fachowcem zaś może być każdy, kto poświęci swój wolny czas wy­kształceniu zawodowemu. Szkoła rolnicza ułatwia tę pracę dlatego, że pomaga w spo­sób planowy zdobyć najważniejsze wiado­mości, na których podstawie łatwiej już roz­szerzać je potem dalej. Ponieważ jednak wielu nie ma możności uczęszczać do szkoły rolniczej, wszczęto akcję PR, która należy do najlepszych metod, wskazujących i star­szym rolnikom, że nowe sposoby pracy daja. lepsze wyniki. Prawdopodobnie wszędzie zastosować można następujące czeskie przysłowie: „Rol­nik chce postęp widzieć na własne oczy, a nie tylko o nim słyszeć". Udany konkurs i jego wyniki budzą po­szanowanie dla zespołu, co ułatwia mu dal­szą pracę. Przekonać starszych nie jest rze­czą łatwą — zwłaszcza, gdy młodzież ma bardzo ograniczone środki finansowe. Często zakupienie kilku kilogramów nawozów albo nasion czy sporządzenie sposobem domowym narzędzi zmusza do wyrzeczenia się zabaw i przyjemności. Wszystkie wspomniane trud­ności są nadto uzupełniane zwykle przed­wczesnym powątpiewaniem albo i wyśmiewa­niem się ze strony otoczenia. Nie trzeba się też dziwić, że niejeden początkowy zapale­niec nie potrafi pokonać trudności, które sta­ną mu w drodze. Po licznych zawodach znie­chęca się i nie podejmuje więcej kroków do dalszej pracy. Objawy tego rodzaju trzeba jednak ograniczyć możliwie najbardziej. Trzeba tu wskazać, że większość bojowni­ków postępu rolniczego natrafiała na takie same, a niejednokrotnie na większe jeszcze przeszkody. To posłannictwo pełni z zupełnym powo­dzeniem czasopismo „Przysposobienie Rolni-cze . Sprawozdania Peerowców z wykonanej pracy są tego najlepszym dowodem. Mnie osobiście podobają się szczególnie przyczyn­ki opisujące pokonywanie trudności, a zwła­szcza to, jak zapał młodych potrafi zyskiwać dla dobrej sprawy starszą generację, która z zasadniczych przyczyn sprzeciwia się czę­sto wszelkiemu postępowi. Wiele niedostęp­nych rzekomo dla wsi urządzeń urzeczywist­nia się dzisiaj dzięki zasłudze tych ofiarnych pracowników. Boć wsi nie tyle brakuje środ­ków finansowych, ile właśnie zapału, ofiar­ności i zmysłu dla wspólnej pracy. Ci mło­dzi przodownicy winni być podziwiani, gdyż za ich przyczynieniem się powstają rozmai­tego rodzaju spółdzielnie, nowe drogi, wodo­ciągi, melioracje, biblioteki i wszystko, czego wieś potrzebuje.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”