C u d z e c h w a I i c i e swego nie znacie

Cudze chwalicie swego nie znacie... Gdyby autor tego znanego wierszyka mógł wstać z martwych, nie omieszkałby napisać go po raz drugi. I miałby najzupełniejszą rację. Bo — rzeczywiście — już to my, Polacy, ma­my specjalny dar do zachwycania się nieraz bezkrytycznego, ślepego, wartościami cudzy­mi, nie zwracając najmniejszej uwagi na wartości własne, które niejednokrotnie są o całe niebo wyższe od cudzych. To zachwycanie się wartościami obcymi daje się zauważyć we wszystkich niemal dzie­dzinach, zarówno w dziedzinach duchowych, jak i czysto materialnych. Zachwycamy się na przykład zdolnościami organizacyjnymi innych, podczas gdy nie chcemy zauważyć i uznać zdolności organi­zacyjnych własnych, które pozwoliły nam stworzyć z niczego własne państwo, odgry­wające w zespole państw świata rolę pierw­szorzędną. Przecież przed dwudziestu laty, kiedy Polska powstawała z martwych, nie mieliśmy ani wojska, ani pieniędzy w skar­bie. Mieliśmy za to całe osiedla zniszczone zupełnie przez toczącą się na naszych zie­miach wojnę. Mieliśmy w dodatku wojnę na wszystkich frontach, gdzie młody żołnierz polski, niedostatecznie wyekwipowany i u-zbrojony, o głodzie i chłodzie musiał się zma­gać z przeważającymi siłami wroga. Jeżeli dziś, po dwudziestu latach, mamy doskonale zorganizowany aparat państwowy, mamy wspaniałą armię, odbudowane wsie i miasta i tak rozwijający się przemysł, sło­wem — jeśli w tak krótkim czasie stworzyliś­my dosłownie z niczego potężna państwo, z którym liczyć się muszą największe nawet mocarstwa europejskie, to dokonaliśmy wła­snym jedynie wysiłkiem bez żadnei pomocy obcych, takiego czynu, jakiego dotychczas nie dokonał żaden naród. Pociąga nas zawsze to, co na sobie nosi znamię obcości. Choćby to była najgorsza li­chota, byle nosiła na sobie markę cudzą. Ta obcość nie koniecznie musi oznaczać pocho­dzenie zagraniczne, wystarczy jeśli wywodzi się ona z innego środowiska. Czyż nie obser­wujemy tego na każdym niemal kroku na wsi? Czyż to naśladowanie innych, ten pęd za obcością nie przejawia się w strojach, w tańcach, w śpiewach? Przepiękne barwne stroje regionalne rzucamy dla taniej, jarmar­cznej tandety, ckliwe . tanga i murzyńskie foxtrotty wolimy od zadzierżystych oberków, dostojnych kujawiaków. Cóż dziwnego? Nie znamy wartości, wy­tworzonych przez nas samych. Nie wiemy o tym, że te melodie ludowe, te tańce, stroje, śpiewy i obrzędy były wspaniałą pożywką dla Szopena, Moniuszki, Wyspiańskiego, Żerom­skiego i tylu innych potężnych umysłów twórczych, dzięki czemu umysły te mogły się wznosić na wyżyny geniuszu, zadziwiając świat płodami polskiego ducha. Czas najwyższy zawrócić z tej drogi. Je­śli wgłębimy się w to, co sami wytworzyliś­my, przekonamy się łatwo, że nie my obcym, lecz obcy nam zazdrościć powinni. Szerokie masy ludności wiejskiej powinny należycie ocenić płody własnego zmysłu artystycznego, własną kulturę. Z pomocą w tym przychodzi Polskie Radio, które w całej pełni docenia znaczenie kultury ludowej przede wszystkim dla samej ludności wiejskiej, która powinna dokładnie poznać przejawy artyzmu poszcze­gólnych regionów. W głębokim przekonaniu, że poznanie tak bogatych przejawów polskiej kultury ludowej przyczyni się w ogromnym stopniu do zwiększenia wśród milionów chło­pów poczucia własnej wartości, Polskie Ra­dio w audycjach swoich, przeznaczonych dla wsi, uwzględnia w jak najszerszym zakresie zdobycze kulturalne wsi poszczególnych po­łaci kraju. Czy będą to wesela, dożynki lub inne obrzędy, czy będzie to śpiew i muzyka, czy będzie to jakikolwiek inny przejaw kul­tury ludowej, nadający się do transmisji, Polskie Radio poświęci mu audycje, wzboga­cając tym samym dorobek kultury ogólnona­rodowej.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”