Czekamy na Was, Wychowankowie Szkół Rolniczych!

Już nie cały miesiąc dzieli nas c-d dnia, w którym sto kilkadziesiąt szkół rolni­czych, rozsianych po całym kraju, będzie obchodzić doroczną uroczystość zakończe­nia roku szkolnego. Uroczystość ta nie będzie zamknięta wy­łącznie w ramach obchodu szkolnego. Choć tak formalnie jest. Weźmie w niej udział, jak co roku, zrzeszona wieś polska i to zarówno starsi, jak i kilkusettysięczna rzesza zorgani­zowanej młodzieży. Życiem bowiem naszych szkół rolniczych wszyscy się interesujemy, wszyscy jesteśmy w nie zapatrzeni. W szcze­gólności zaś wspólnie ze szkołami całe społe­czeństwo rolnicze przeżywa -mocno dwa momenty: rozpoczęcie i zakończenie roku. Rozpoczęcie — bo przeżywamy żywo obawę, czy wszystkie szkoły zapełnią się słuchaczami i kto do nich pójdzie, jakiego rodzaju jednostki w nich się znajdą, czy bę­dą one godne czerpania wiedzy. Dzisiaj czę­sto z obawą zaczynamy już myśleć, czy dla wszystkich zgłaszających się do szkół rolni­czych znajdzie się w nich miejsce. Jak ci nowi uczniowie zachowają się w stosunku do szkoły, co oni tam od siebie wniosą. Zakończenie — bo oto ma wejść w ży­cie kilka tysięcy młodzieży, która miała możność gromadzenia wiedzy zawodowej, która w okresie jedenastu miesięcy, przeby­wając w odmiennych warunkach życia gro­madnego, miała zebrać nowe wartości, któ­ra w tym krótkim stosunkowo czasie miała moc przeżyć duchowych, wznoszących ją na wyższy szczebel życia duchowego. Ma znów wyjść ze szkół rolniczych kilka tysię­cy młodzieży przygotowanej do tego, by za­cząć wytwarzać inne warunki życia. Życie w szkole rolniczej, będąc gromad­nym, budzi entuzjazm, zapał, budzi w tych, którzy tam są, chęć do pracy dla innych i z innymi, budzi mocne postanowienia, utrwala wiarę we własne siły. Tak właśnie myślimy w przede dniu za­kończenia rocznej pracy w naszych szko­łach rolniczych. Choć nie będzie nas na uroczystościach szkolnych, myślą i sercem udział w nich brać będziemy. Wspólnie ze szkołami ten dzień będziemy przeżywać. Szkoła, Koledzy Wychowankowie, bę­dzie Was żegnać, Wy zaś będziecie żegnać szkołę. Będziecie się żegnać ze sobą moc­nym uściskiem dłoni i spojrzeniem oczu, spojrzeniem w którym ma być zawarty na­kaz dotrzymania wzajemnych przyrzeczeń oraz wiara i ufność, że zobowiązań powzię­tych w gromadzie dotrzymacie. Żegna Was szkoła, ale wita życie i czeka praca! Wita Was ojciec i matka, sterani już. Wita Was organizacja, czeka na Was z ciekawością wieś rodzinna. Wszyscy z na­dzieją, że z chwilą Waszego powrotu będzie się musiało coś zmienić, że zarówno w go­spodarstwie jak i w organizacji zjawi się z Waszym powrotem jakaś nowa siła. I Wy, będąc już w przede dniu opuszcze­nia szkoły, przeżywacie na pewno wiele. Ro­bicie różne plany i zamierzenia. Dobrze jest jednak w chwilach uniesień rozważyć to, przed czym w życiu się znaj­dziecie. I dlatego sięgnąwszy myślą w prze­szłość przypomnieć sobie warto o losach tych naszych kolegów, którzy dawniej opuś­cili szkołę i mają przed sobą doświadczenie życiowe. To spojrzenie na postępowanie in­nych pozwoli nam na poddanie rewizji na­szych planów, to zarazem pozwoli na zmie­rzenie swoich sił, to pozwoli wyrobić prze­świadczenie do jakiego stopnia siły swoje trzeba napiąć, by powzięte zamierzenia urzeczywistnić. Dziś już trzeba sobie zdać sprawę z tego, gdzie, w jakim gronie, z jakimi ludźmi bę­dziemy współpracować. Jak ułożymy sobie życie, byśmy mogli jak najwięcej z siebie dać innym, byśmy zdobytą w szkole wiedzą mogli nie tylko sobie, ale- przede wszystkim innym służyć. Musimy sobie jasno zdać sprawę z tego, w jaki sposób entu­zjazm, zapał, wielkie uniesie-n i a młodzieńcze, z jakimi wyjdziemy ze szkoły, zamienimy w czyny. Musi się w nas zrodzić pytanie przed przekroczeniem progu szkolnego, a więc wtedy, gdy jesteśmy jeszcze w gromadzie, zżyci i rozumiejący się, gdy jesteśmy jeszcze ze swoimy wychowawcami, — czy te wielkie zamierzenia nasze, te nasze wielkie dążno­ści, to były tylko wielkie słowa? Czy to wszystko, o czym mówiliśmy w szkole, można będzie wcielać w życie, czy stać nas będzie na to? Jak to wszystko ma być zro­bione? Zastanawiając się nad tym pamiętajmy, że wracamy do domu rodzinnego, do gospodar­stwa. I to właśnie gospodarstwo ojcowskie bę­dzie przede wszystkim tym warsztatem, w którym zdobytą wiedzę będziemy mogli za­stosować i w czyn wprowadzać. Ale jakże często wracając do gospodarstwa chcą je wychowankowie szkół rolniczych z gruntu zmieniać, przystępując od razu do rzeczy wiel­kich, do wprowadzania wielkich zmian, a to nie zawsze się udaje. Nie zapominajmy wte­dy, że jednak w każdym gospodarstwie jest cały szereg spraw, które my, młodzi, możemy załatwiać. Nie zapominajmy, że choćby na utrzymanie w czystości krów i w odpowiednim stanie budynków stać nas, że tego- ojciec na pewno nam nie zabroni. Nie zawsze jednak warunki tak się po­myślnie ułożą, żebyśmy całokształt zdobytych wiadomości w naszym gospodarstwie po po­wrocie ze szkoły stosować mogli. Więc co wtedy? �atwo odpowiemy na to pytanie, przypominając sobie, że w naszej wsi istnie­je organizacja młodzieży, kółko rolnicze, koło gospodyń. Jako młodzi będziemy mieć łat­wiejszy dostęp do organizacji młodzieży, gdzie otwiera się przed nami możliwość pra­cy, możliwość dzielenia się zdobytymi wiado­mościami w szkole rolniczej z kolegami. W szczególności użyteczni będziemy w ze­spole PR. A jeżeli nie ma zespołu? To my musimy tak na zorganizowaną młodzież oddziałać, żeby zespół PR powstał! A jeżeli na wsi nie ma organizacji młodzie­ży? Czy wtedy tracimy możliwości urzeczy­wistnienia wielkich haseł i wezwań wyniesio­nych ze szkoły? Nie! Możliwości te sami mu­simy wytworzyć, powodując, że we wsi mło­dzież się zorganizuje, a w łonie organizacji powstanie zespół PR, w którym jest dla nas rozległe pole do pracy zawodowej. Oto droga do zamiany wielkich zamierzeń i uniesień w czyny. Czyż jest ktoś taki wśród Was, Ko­ledzy Wychowankowie, kto by się nie podjął tej pracy? Zdarza się niekiedy, że wychowankowie szkół rolniczych wróciwszy do wsi zaskle­piają się w kręgu swoich własnych spraw, ograniczają się do pracy w swoim gospodar­stwie. Nie wiedzą co się dzieje w powiecie, nie wiedzą gdzie, w których wsiach jakie or­ganizacje istnieją. Mają więc dużą trudność we wzięciu udziału w życiu zbiorowym. Trud­ność tę łatwo jest ominąć, i to w sposób pro­sty — trzeba możliwie szybko po opuszczeniu szkoły zgłosić się do instruktora PR, nawią­zać z nim łączność, a dalsza droga będzie już prostą. Udział w pracy organizacji młodzieży, a w szczególności w pracy zespołów Przyspo­sobienia Rolniczego, to, Koledzy Wychowan­kowie, droga do urzeczywistnienia wielkich celów, jakie sobie postawiliście w szkole. W pracy tej nikogo z Was nie powinno za­braknąć. Czekamy więc na Was!

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”