Nagrody - jako elament zachęcajacy młodzież do pracy na wsi

W Przysposobieniu Rolniczym nagrody są środkami zachęcającymi młodzież do wytężonej pracy nad sobą w zdobywaniu wie­dzy i umiejętności rolniczych. Nagroda jest niejednokrotnie głównym bodźcem w dążeniu do osiągnięcia jak najlepszego wyniku w kon­kursie. Przyzwyczailiśmy się uważać, że jedynym miernikiem wartości naszej pracy w PR jest otrzymany plon z poletka lub przyrost żywej wagi, a więc że nagroda tylko temu się nale­ży, który uzyskał najlepszy wynik w konkur­sie. Wydaje nam się, że najbliższy celu swo­jej pracy jest tylko ten, który dużo wyprodu­kował na poletku. A tymczasem nie chodzi wcale o doraźny wynik, konkurs nie jest ce­lem samym w sobie. Konkursy, wycieczki, zebrania, kursy — to tylko środki, mające zaprowadzić nas na" drogę ciągłego i systematycznego udo­skonalania siebie i warsztatu rolnego, na któ­rym mamy pracować. W Przysposobieniu Rol­niczym mamy przetworzyć się na ludzi myślą­cych, twórczych, na rolników takich, którzy-by gospodarstwa swoje umieli tak zorganizo­wać, jak życie i warunki gospodarcze nakazu­ją, a nie tak jak wskazuje tradycja i własna umiejętność. Największym majątkiem, zwłasz­cza dla ludzi młodych, jest wiedza przy umie­jętności jej zastosowania w praktyce i w ży­ciu. Wszystkie środki oświatowe mają za za­danie zaprowadzić nas do niewyczerpane) skarbnicy ludzkiej wiedzy, byśmy mogli na­brać z niej tyle, ile możemy i chcemy. W skarbnicy też leży nagroda dla każdego i każdy ma prawo z niej czerpać jak najwięcej i jak najczęściej. Istotną nagrodą za naszą pra­cę będzie to, co w nas pozostanie na całe ży­cie, to, co wzbogaca naszą duszę i rozum — a tym jest wiedza i zdolność rozpoznawania prawd życiowych. Po taką nagrodę powinniś­my sięgać wszyscy. Kto poznał jej moc zado­wolenia, albo u kogo sięganie po taką nagro­dę stało się przyzwyczajeniem, koniecznością i potrzebą, może być człowiekiem szczęśli­wym, a w przyszłości zamożnym, szanowanym przez ludzi. Właśnie tacy ludzie są dobvmi kowalami swojego losu. Ale cała trudność po­lega na tym, że zmysłowo jest to nieuchwyt­ne, że niewiele jest młodzieży rozmiłowanej w rozbudowywaniu swojego ducha i rozumu. Dlatego też są obmyślane przez prowadzą­cych akcję PR inne, widoczne, materialne na­grody. I dlatego obecnie, wobec zbliżania się okresu zakończeń naszej rocznej pracy, win­niśmy się zastanowić nad tym, kto sobie na nagrodę zasłużył. Przy rozdawaniu nagród jest dużo nieza­dowolenia, niejednokrotnie o nagrodę rozbija się cała robota zespołu i zamierzenia jego na przyszłość. To jest właśnie zło, które musimy z naszej pracy usunąć. Ci wszyscy, którzy czują potrzebę roboty oświatowej, a zwłaszcza przodownicy, nie po­winni ubiegać się o nagrody. Praca przodow­nika jest zbyt poważna, by można było ją ocenić nagrodą wartości kilku czy kilkunastu złotych. Materialnie nagrodzić się da, bo jest to dla innych, praca bezinteresowna. Nagrodą dla przodownika za jego pracę może być tylko wynik pracy zespołu, a w przyszło­ści uznanie i wdzięczność środowiska w któ­rym on pracuje. Jeżeli przodownik dostaje nagrodę, to tym nie ułatwia sobie pracy na wsi, raczej przeciwnie — utrudnia ją sobie. Nagroda nie jest zapłatą za pracę, jest tylko zachętą do pracy na przyszłość. Nie jest zapła­tą również otrzymany plon, bo duży plon nie zawsze jest wyłącznie naszą zasługą, ale czę­sto zasługą warunków w jakich ten plon uzy­skaliśmy. Nagrodzonymi winni zostać ci, którzy zdradzają ukryte chęci i zamiłowanie do pracy. Nie liczmy na nagrody, bo wówczas możemy mieć żal, że nas niesłusznie pominię­to. Pamiętajmy, że praca nasza oceniona być musi, i to co zrobimy dobrego dla siebie lub innych, pozostanie wiecznym świadectwem naszej; wartości i naszej zasługi. Tam, gdzie rozumiany jest istotnv cel pra­cy oświatowej, za pieniądze przeznaczo­ne na nagrody organizuje się wycieczki, ku­puje książki, urządza świetlice, organizuje kursy. Jest to słuszne i zdrowe. Do PR zgła­sza się coraz więcej młodzieży, ilość nagród jednak ze względu na środki pieniężne nie może być w tym stopniu powiększona. Na to musimy być przygotowani. Mniejsza ilość na­grodzonych może być przyczyną rozgory­czenia czy niezadowolenia. O tym w pracy naszej musimy pamiętać, z tego musimy zda­wać sobie sprawę sami oraz innych uświada­miać. W Przysposobieniu Rolniczym pracuje­my nie dla nagrody!

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”