Do tych, co ko Ĺ„ czÄ… PR

Na drugim, a szczególnie na trzecim stop­niu sprawności rolniczej w zakres na­szych prac wchodzą zagadnienia poznawania organizacyj wsi. Zapoznajemy się więc z pracami kółek rolniczych, kół gospodyń, pla­cówek spółdzielczych i samorządowych. Uczniowie trzeciego stopnia biorą udział w zebraniach i zjazdach O.T.O. i K.R., P.O.K. G.W., co zdolniejsi mają pogadanki na zebra­niach oraz przerabiają wsoólnie ze starszymi pisma rolnicze. A więc już w PR zostaje na­wiązany kontakt bezpośredni z organizacja­mi naszych ojców i matek. Wiosną spora gromada kończy trzy stop­nie sprawności rolniczej, opuszcza szeregi Przysposobienia Rolniczego. Spora też gro­madka opuściła w marcu uniwersytety wiej­skie. Niechaj że się ci „ukończeni" zastano­wią choć przez chwilę, co też powinni robić dalej, by nawiązaną współpracę pogłębić i uzyskać większe rezultaty. Na naszych kursach PR, zebraniach, zja­zdach, pogwarkach samokształceniowych bardzo często padały słowa mocne, krytyku­jące działalność organizacyj rolniczych. Za­rzucaliśmy brak głębszej pracy nad rozbu­dzeniem i wychowaniem członków kółek rol­niczych i kół gospodyń, całkowite zaniedba­nie prac ogólno-oświatowych, a nade wszy­stko nie mogliśmy się pogodzić z dużym kon­serwatyzmem (niechęć do zmian) i słabą wiarą we własne siły, co przejawia się ma­łym udziałem chłopów we władzach wyż­szych ogniw organizacyjnych, izbach rolni­czych, co jest dużą szkodą dla interesów drobnego rolnika. W gorących i ożywionych dyskusjach padły słowa: ..swoje sprawy musimy brać w swoie ręce" i „budować nie­zależny ruch chłopski". Spotykaliśmy się na takich zebraniach bardzo często ze strony niektórych starych działaczy z narzekaniem na nasze bezwzględ­ne młodzieńcze poćlądv. a jeszcze częściej ze zwalczaniem tych, którzy tak śmiało for­mułowali cwnie nod1adv na sprawy wiejskie. Z obu jednak stron padały tylko słowa kry­tyki. Młodzież pełna entuzjazmu i dobrej woli szukała nowych dróg rozwoju życia wiejskiego, buntując się przeciwko obecnej rzeczywistości, ale nie mając możliwości rea­lizowania (wprowadzenia w życie) swoich wypracowanych poglądów, a starsi nie bar­dzo chcieli i chcą zrozumieć palące się serca i rwące się umysły do szybszego urządzenia naszego życia, choćby najcięższego, ale opar­tego na sprawiedliwym rozdziale ciężarów >raz dorobku materialnego i kulturalnego. Musimy jednak wykazać, że nie tylko krytykować aile i robić potrafimy, a wtedy wszyscy nas zrozumieją, prócz chyba tylko tych, którzy będą okazywać złą wolę. Na naszych zebraniach peerowskich przy omawianiu tych zagadnień wytyczaliśmy so­bie drogę działania. Mówiliśmy sobie, że na­leży wchodzić do kółek rolniczych, kół go­spodyń, placówek spółdzielczych w naszych wioskach, by realizować myśli, które w nas narosły i narastają oraz wnosić swoje wia­domości, swoje wartości do pracy gromadz­kiej, by w ten sposób wytwarzać zwarty wartościowy ruch wiejski, odzwiercia dla jacy wypracowany program i potrzeby wsi. Skończyliśmy kurs w uniwersytetach wiej­skich, kończymy trzy stopnie sprawności rol­niczej — idziemy jednak nie na odpoczynek, ale do dalszej pracy, która ma wykazać na­szą postawę, nasze wartości i umiejętności wcielania zdobytych wiadomości w przetwa­rzanie i ulepszanie zorganizowanego życia wsi. Od czego powinniśmy zaczynać9 W całym szeregu wiosek, w których ist­nieją organizacje młodzieżowe, a obecnie członkowie kończą trzeci stopień sprawności PR, nie ma zorganizowanych kółek rolni­czych i kół gospodyń. Inicjatywę zorganizowania musimy przy­jąć na siebie — pobudzić środowisko, zain­teresować naszych ojców i nasze matki i do­prowadzić do zorganizowania się starszych. W rozważaniach naszych stwierdziliśmy bowiem, że sama organizacja młodzieżowa nie wytworzy całokształtowego ruchu wiej­skiego. Zorganizowana młodzież, gospoda­rze, gospodynie, owiani wspólną myślą, wspólną ideą, wytworzą fundamenty, na któ­rych oprze się świadomość wiejska, tworzą­ca jednolity ośrodek działania wsi. Od czego mamy zaczynać pracę w kół­kach rolniczych i kołach gospodyń? Nie należy rozrjoczvnać pracy od górno­lotnych haseł, pięknych frazesów, bo to na długo nie wystarczy, ale należy dokładnie poznać swoją wieś. zainteresowania ludzi, ich potrzeby, dotychczasowe prace organiza­cyj i dopiero na tej podstawie dobrze prze­myśleć plan działania. Trzeba podzielić się swoimi myślami z gospodarzami, któ­rzy mają zaufanie wsi, zainteresować ich i wspólnie przystąpić do realizacji. Nie należy zaczynać od krytykowania na ze braniach ogólnych i nakreślania wielkich planówr na przyszłość, bo to może poderwać zaufanie i uniemożliwić pracę na dłuższy okres czasu, o ile nie na zawsze. W jednej wiosce istniało kółko rolnicze od piftńli lat, nie przejawiało jednak żadnej działamości, zebrania odbywały się wtedy tylko, kiedy przyjechał instruktor z OTO i KR. Jeden z wychowanków szkoły rolniczej chciał ożywić pracę, kilkakrotnie na zebra­niach omawiał co należałoby robić, ale nic z tego nie wychodziło. Po dłuższej obserwacji zauważył, że go­spodarze chętnie słuchają go wieczorami, scnodząc się po kilku na czytanie gazet. Rozpoczął przeto pracę od czytania artyku­łów. Zainteresowanie powstawało coraz większe, zaufanie wychowanka wzrastało. Na najbliższym zebraniu kółka rolniczego jednogłośnie wybrano go na kierownika sek­cji oświatowej. Od tego czasu co tydzień odbywały się zebrania, na których czytano pisma, książ­ki, wygłaszano referaty na tematy wsi. Po rocznej pracy kółko rolnicze było jednym z pierwszych w powiecie. Możnaby mnożyć przykłady, wszystkie' jednak ściągają się do jednej zasady: po­znać środowisko, jego zainteresowania i roz­począć pracę wyraźną, zdecydowaną. W Przysposobieniu Rolniczym najistot­niejszą naszą pracą było samokształcenie. Drogą wspólnych zebrań, dyskusyj, pogada­nek, przygotowanych przez uczniów na pod­stawie odpowiedniej literatury, wzbogacaliś­my swoje wiadomości, kształtowaliśmy swoje poglądy, swój światopogląd.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”