Oryginalna surowica przeciw różycy świń

Każdy przodownik i przodowniczka od­czytywali sprawozdania z okresu zimowego, po czym otwierano dyskusję. Dopóki nie by­ło dyskusji, przodownicy trzymali się tak trochę sztywno, czuli się nieswojo. Lecz w czasie dyskusji wszystkim rozwiązały się języki, każdy miał coś do powiedzenia i do­piero wtedy zapanowała swojska atmosfera. Wszyscy poczuli się w swoim żywiole, jeden drugiego chciał pobić większym zaso­bem wiadomości, z czego było widać, iż na­si przodownicy przez zimę nie próżnowali. Po sprawozdaniach była też dyskusja ogól­na, podczas której wyłoniła się sprawa czę­stszych odpraw i ziazdów. Pow. Komitet do Spraw Młodzieży Wiejskiej odniósł się do tego przychylnie i odprawy odbywać się ma­ją odtąd co miesiąc, a pierwszy zjazd mło­dzieży peerowskiej urządzamy w maju w miejscowości Kolbuszowa Górna, w której to wiosce pracuje 7 zespołów PR. Odprawa przodowników i przodowni­czek — poza udzieleniem wiadomości facho­wych z zakresu kierowania zespołami i otrzymaniem świeżego zasobu wskazówek do dalszej pracy — ma jeszcze tę dobrą stro­nę, że my, młodzież zorganizowana w róż­nych organizacjach (nawzajem się czasem zwalczających), gdy chodzi o sprawę naj­więcej nas obchodzącą, to jest o przygoto­wanie się do pracy gospodarczej we wsi, po­trafimy się zrozumieć i zbratać. Dowodzi to, że rozumiemy obecne położenie wsi i wiemy z czego wyniknął ten stan, w jakim się obec­nie wieś znajduje. Ująwszy gospodarstwa w swoje ręce, potrafimy stan ten zmienić na lepszy. Po rozdaniu materiału konkursowego i udzieleniu porad praktycznych przez kol. instruktora, odprawę zakończono i przodow­nicy umocnieni na duchu rozjechali się do swoich wiosek i zespołów — do pracy, któ­rej przed nami moc." Ważną jest rzeczą nie tylko żeby się uczyć, ale jednocześnie powinno cho­dzić o to, żeby to, czego się uczymy, można było w taki, czy inny sposób zużytkować. I nasza praca w Przysposobieniu Rolni­czym jest nauką, jest przygotowywaniem się do życia zbiorowego, przygotowywaniem się do rozumnego gospodarowania na wła­snym warsztacie i w życiu gromadzkim. Przez wspólną pracę w organizacji, przez czytanie pożytecznych pism i książek rozbu­dowujemy również swoje życie duchowe, zdobywamy szersze patrzenie na świat. To jest jednym z najważniejszych zadań naszej pracy. Praca w PR na każdym kroku powinna być taką, by miała ona ścisły związek z ży­ciem i potrzebami człowieka. Od nas sa-ych tylko zależy, żeby PR nie było te-ią wyłącznie, ale wstępem do życia prak-cznego. Że tak postępować można, dowodzi tego choćby to co pisze kol. Wiktoria Kowalczy-kówna z L i s z n a: ,,Mamy własne owce. Otrzymywaną ze strzyży wełnę sprzedawałyśmy dotychczas żydom-przekupniom. Potrzebne nam różne części ubrania musiałyśmy kupować w skle­pikach. Nie trzeba tu chyba pisać, że kupo­wane materiały były najczęściej lichego ga­tunku. Ten stan postanowiłyśmy jednak zmienić. Oto w dniach od 21 lutego do 12 marca od­był się u nas kurs trykotarstwa, w którym wzięło udział 19 uczestniczek. Na kursie tym każda z nas zrobiła sobie z własnej wełny sweter, szalik lub też coś innego. Umiejąc zużytkowywać wełnę unikniemy w przyszłości sprzedawania jej za liche pie­niądze, a same będziemy w domu robić z niej to, co byśmy musiały kupować!" W swetrach własnej roboty i z wełny z własnych owiec.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”