PR-owcy

Wsprężyście prowadzonych ogniwach or­ganizacyjnych zespoły PR są również dobre — stwierdzone to już zostało dawno i co roku więcej dowodów na to przybywa. W tym roku w wielu zespołach postano­wiono przeprowadzić oczyszczenie sadów. Myśl wyszła cd PR-owców, zdecydowano i... wykonano! PR-owcy, łącznie z kolegami nie należącymi jeszcze do zespołu, pozbierali wszelkie gniazda gąsienic, oskrobali pnie, obielili drzewa we wszystkich sadach we wsi, a na zakończenie tych zabiegów wstęp­nych — sami zbudowali opryskiwacz i do­konali pierwszego opryskiwania drzew i krzewów owocowych. Na pracy tej wyzna­ją się dzisiaj jak najlepsi specjaliści, o środ­kach owado i grzybobójczych mówią jak za­wodowi ogrodnicy i chemicy. Dzieło ogromnie pożyteczne, godne peł­nego uznania i pochwały, a nade wszystko... naśladownictwa! Bo pomyślcie tylko jakież olbrzymie korzyści wynikłyby z pracy PR-owej, gdyby tak wszystkie zespoły po­stępowały? W innych zespołach (i w poprzednich zresztą również) wybielono wszystkie bu­dynki inwentarskie, w jednym nawet zgo­dzono murarza, który w całym zespole jedna­kowe okna w chlewach porobił. Za przykła­dem jednego ze starszych zespołów w całej wsi przygotowano beczki na rozmaite zlew­ki podręczne, porobiono skrzynie na różny śmieć na kompost się nadający. Pewien ze­spół żeński zapoczątkował i przeprowadził uporządkowanie ogródków przy obejściu go­spodarskim. Prac wiele i ważkich się dokonuje, jeno się o tym mniej mówi i pisze, bo widać w ze­społach PR-owych uznano prawdę starego przysłowia: „która krowa dużo ryczy — ma­ło mleka daje"! Ale... jednak o tych pięk­nych pracach i wynikach mimo to pisać trze­ba — żeby innych pobudzić i zachęcić! Jakże więc może bvć, że obok tych po­żytecznych poczynań, obok pełnego przeko­nania i zapału odzywają się jeszcze tu i ów­dzie głosy zniechęcenia i niewiary? Zdaje mi się, że w tak wielkiej gromadzie jak PR-owa musi się znaleźć zawsze pewien od­setek takich co to jeszcze nie dorośli, nie zrozumieli wartości i głębi naszych prac — widzą tylko siebie w postaci młodocianej, powołanych jeno do przyjemności i zabawy, nie wymagającej wysiłku myśli ani trudu osobistego! Dlatego niektórzy z tych jeszcze nie dojrzałych umysłowo potrafią mówić: „mnie się już nie chce", ,,za dużo kłopotu"! A mnie się zdaje, że sprawa wsi jest tak ważna, że nic dla niej największe nawet kło­poty, że człowiek do głębi wiejski zawsze znajdzie czas i ochotę byle tej wsi swojej słu­żyć i jej życie upiększać i doskonalić! Zmieniliśmy z powodzeniem pojęcie i na­zwę „odprawy przodowników". „Narada" przodowników odtwarza istotne cele tych konferencyj, organizowanych po to, aby wspólnym wysiłkiem pracę ulepszać, wpro­wadzać do niej coraz to nowe myśli i świe­że tchnienie życia. W programach narad pozostał wszakże punkt, który odpowiada raczej pojęciu „od­prawy" — to sprawozdania przodowników. Rozumiem, że każda dobrze pomyślana praca wymaga sprawozdania i to natychmia­stowego, jednakże forma tych sprawozdań na naradach brdzo często nie odpowiada swym założeniom. Z drugiej strony w ośrod­kach gdzie zespołów jest kilkadziesiąt, sto i więcej, składanie sprawozdań przez wszyst­kich przodowników trwa po kilka gcdzin, są one przeważnie bardzo podobne w swym ujęciu i treści, pozostałych przodowników po pewnym czasie zaczynają nużyć — atmo­sfera „urzędowieje", zainteresowanie znika, nie pozostaje czasu na omówienie wielu in­nych istotnie ważnych spraw, które się zała­twia „po łebkach"! Trzeba by temu zaradzić i do naszych narad wprowadzać tylko te momenty, które przyczyniać się będą do wytworzenia tej serdecznie-przyjacielskiej atmosfery, jaka powinna całą naszą poważną pracę ce­chować. Wyobrażam sobie, że w zasadniczej czę­ści programu narad powinno być: krótki, 10-cio minutowy referat spra­wozdawczy przodownika (czki), takiż sam koreferat przodowni­ka (czki).

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”