W Dzień Zaduszny naq wsi polskiej

„Ktokolwiek widział najdroższe oblicze Kamieniejące w linie tajemnicze W przedśmiertnej walki godzinie; Ktokolwiek słyszał jęk cichy konania, Kiedy się dusza na usta wyłania I drży i gaśnie i ginie... Ten w dniu jesiennym mglistym listopada Bóle tęsknoty swojej wypowiada Na cichym grobie cmentarza... Ten swoje modły żałobne i łzawe Sieroce nędze i wdowie łzy krwawe Niesie na stopnie ołtarza... (Konopnicka) W dzień Zaduszny trzeba jednak śpieszyć nie tylko na mogiły drogich naszemu sercu i węzłami krwi z nami związanych umarłych. Musimy pomyśleć i o innych — o tych, któ­rzy przez swoje czyny stali się jakby własno­ścią narodu i cały na­ród winien im swoją pamięć. A więc przede wszystkim o bojowni­kach za wolność Oj­czyzny. W tym roku 20 lat ubiega, jak ży­jemy w Wolnej, Po­tężnej Polsce. Oni nam Ją wywalczyli w cięż­kim trudzie, często ofiarą własnego życia, własnej krwi. W ten smutny dzień listopa­dowy wspomnijmy ich z wdzięcznością i czcią niezmierną. Nie wolno nam też zapomnieć i o tych wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób przyczynili się do uświetnienia imienia Polski, do rozsławienia go po świecie całym Ale wywalczona trudem, męką i krwią długiego szeregu pokoleń Wolność nie przy­szła sama. Przywiodła ze sobą wielkiej miary obowiązki. Dla całego narodu i dla każdego z obywateli Rzeczypospolitej. Z jednej stro­ny —- obowiązek natychmiastowej dalszej walki o jej ideały; i z drugiej — obowiązek pracy twórczej dla odbudowy i ciągłego wzbogacania wolnego życia. Dlatego zaraz po chwilach radości w dniach listopadowych 1918 roku rozpoczę­ły się nowe wielkie zmagania wojenne. Sta­nęli do walki wszyscy powołani. A w chwili decydującej — stanął cały naród. I zwyciężyliśmy. Rok 1920 był ciężkim egzaminem dla sił nowej Polski. A jednocześnie był wypróbo­waniem umiłowania przez nas świeżo odzy­skanej Wolności. Nic też dziwnego, że gdy po zwycięstwie ogłoszono pokój, po raz wtóry przeżywaliśmy radość z odzyskania Wolności... Potem przyszły lata budowania. Na każ­dym odcinku życia było nieskończenie dużo do zrobienia. Nie wiadomo było od czego za­cząć. Jak w domu człowieka, którego los doświadczył ciężkimi przejściami. A siły na­szego młodego państwa były wówczas bardzo słabe. Mimo to jednak w mozolnej codziennej pracy przez ubiegłe lat dwadzieścia nie tyl­ko odbudowaliśmy zniszczenia wojenne; nie tylko stworzyliśmy nowe gałęzie wytwór­czości własnej; nie tylko rozbudowaliśmy szeroko placówki czy instytucje oświatowe, kulturalne i gospodarcze; i nie tylko po­siadamy dobrze zorganizowaną i wypo­sażoną armię, jako silne ramię Wolnej Pol­ski; ale również podniosły się niewspółmier­nie i wewnętrzne siły ducha w szerokich masach obywateli. I chociaż w codziennym szarym życiu sły­chać często narzekania albo skargi, to prze­cież gdy chwila odpowiednia się zdarzy, duch w Polsce widać coraz mocniejszy. Sprawiła to i sprawia ciągle Wolność!... Dlatego stając dziś na progu drugiego dwu­dziestolecia niepodległości, czerpać musimy z powyższych stwierdzeń krzepiącą otuchę. A zarazem jasną wiarę na przyszłość. Zdarzające się zaś w wielu miejscach na­szego życia duże jeszcze braki, a czasem jaw­ne nawet zło, musimy traktować, jako ob­jawy przejściowe. Zwłaszcza, gdy sami czuć będziemy w sobie rosnące siły, a z nimi moc w kierunku lepszego, sprawiedliwszego urzą­dzania dalej życia. Wtedy wszystko powoli wyrównać się musi, jak wyrównało się już niejedno w mi­nionym dwudziestoleciu. Bo Wolność ma błogosławiony wpływ ha duszę każdego człowieka dobrego. A także i na duszę narodu.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”