Egzamin konkursowy dla młodzieży wiejskiej

Był koniec czerwca.., Na łąkach brzęczały kosy, a głos ich szedł daleko po rosie. Prawdę jednak mówiąc, to na dobrą spra­wę nie było i co kosić. Trawa sucha, zdepta­na, niska i sztywna, jak szczotka. Niejeden biedził się długo z odszukaniem swej łą­ki. Nie dziwota. Nigdy tu nie bywał a „kawałek" miał długość do kilome­tra, na dwa pokosy szeroki. Przypomniał so­bie o nim dopiero teraz. Odszukał z jednej strony kopczyk, z drugie;, wetknięty suchy pa­tyk — przyłożył się mocno i pociągnął kosą. Władek kosił trawę na swoim kawałku. Ale nie był sam. Tuż za nim koledzy ustawili wagę. Waga na łące! Do czego? Wszyscy należeli do zespołu uprawy łąk. Waga była im potrzebna dla zrobienia po­równania. Ważyli najpierw trawę z poletka nieuprawianego, a potem z nawożonego i uprawianego. Każde poletko ma 250 m2 po­wierzchni. Już na oko widać było różnicę. Na uprawianym trawa zupełnie inna, jak­by weselsza, ciemniejsza i wyższa. Nie ma tu ani-tyle mchu, bo go na wiosnę grabiami wy­darli, zginęły turzyce i sitowia. Pokarm azo­towy, fosforowy (temasy-na azotniakowana) i po­tasowy (sól potasowa) wzmocnił rośliny szla­chetne i pożywne. Na po­letko dali 2.5 kg. tomasy-ny azotniakowanej i 2.5 kg soli potasowej. Tuż obok drugie polet­ko, ale aż nie chce się na nie patrzeć. Pozostawiono ie dla porównania na bo­skiej opiece. Nawozy dawali na wio­snę. Ileż to przy tym było wydziwiania, ile śmiechów, kiedy zaczęli łąką „prosz­kami" posypywać, — Powariowali chłooa-ki — mówili starsi — kto to widział coś podobnego. I jeszcze cosik w kajetych zapisują. I teraz też sąsiedzi oparli się na kosach i patrzą, z niedowierzaniem kręcąc głowami. Na łąkach waga! Tego jeszcze nie było. Do chat zapukała jesień. I znów ruszyli ludzie w stronę rzeki. Jak w lecie, zaroiło się na łąkach. Jeno pośpiech był większy w robocie. Po niebie przewalały się ciężkie, ołowiane mgły. Konkursiści przynieśli na swoje poletka wagę. Choć silny wicher przeszkadzał im w pracy, zrywając pęki suchych badyli, to jed­nak radzili sobie jak mogli. Siano wiązali po­wrósłami, a potem kładli na wagę. Nic ich już teraz nie obchodziło ludzkie gadanie. Zresztą ludzie przestali gadać; dzisiaj pa­trzyli tylko i przysłuchiwali się. Młodzi wykopali dołki na 1 m głębokie. Oczywiście każdy na swoim poletku. Brali ziemię do rąk, przyglądali się i radzili. Zaglą­dali do dołów, jak też głęboko znajduje się woda. Badali, czy w ziemi nie ma brył rudy i czy nie wymaga ona wapnowania; jak głę­boko sięga warstwa próchnicy i co się pod nią znajduje. Na łąkach rodziła się nowa myśl. Gwarno i rojno było na powiatowej wysta­wie prac PR Każdy zespół chciał się pokazać jak najlepiej. Ciekawi ludziska przelewali się z końca w koniec, wzdłuż stolików przy ścia­nach, na których zespoły poustawiały okazy swojej pracy. Takich wspaniałych buraków, pomido­rów, ziemniaków, kukurydzy — wielu do­tąd jeszcze nie widziało. Ale najwięcej zadzi­wienia budził ostatni stolik. Bardzo skromnie wygląda kupka siana z wetkniętymi grabiami, naokoło karty z ziel­nika. Na każdej kartce nalepione rośliny, któ­re w lecie zebrano i zasuszono. Na dole wy­pisana nazwa. Rozpoczyna się egzamin. Komisja pyta konkursistów. Ludzie wciskają ciekawie gło­wy, nadstawiają uszów. — Czym się różnią buraki od ziemniaków jako pożywienie dla bydła? — pada pytanie. Jedni odpowiadają śmiało, pewnie i z ra­dością w głosie, inni krztuszą się, wahają, za­łamują. Często ktoś z boku podpowie niebo­rakom. Wreszcie ogromny śmiech wybuch­nął wśród zebranych. To nieszczęśliwy ho­dowca buraków wywołał ten śmiech twier­dzeniem, że dla krowy wystarcza 2.5 f. bu­raków, bo inaczej może ona pęknąć. Komisja zbliża się do ostatniego stolika z sianem. Konkursiści łąkarze zbijają się w gromadkę, Ale komisja nie straszna. Nie cho­dzi jej o „ścięcie", lecz o nauczenie. Wszak Przysposobienie Rolnicze — to dobrowolna nauka rolnictwa. Członkowie Komisji wycią­gają pojedyncze źdźbła z pęczka siana. Jaka to trawa? Tomka wonna. Sypią się dalej pytania i odpowiedzi. Co to są trawy kwaśne? Dlaczego robimy ziel­niki? itd., itd. Okazuje się, że czas letni dobrze wyko­rzystali. Przyglądali się roślinom łąkowym, oznaczali je, poznawali ich nazwę i przydat­ność dla człowieka. Cały zespół założył u siebie komposty. To nic nie kosztuje. Wy­rzuca się różne śmiecie i paskudztwa na ku­pę i z tego otrzymuje się dobry nawóz na łą­ki i pola. Wracają łąkarze do domu zadowoleni, i z siebie i z nagrody. Oj, przyda im się ta nagroda! Wyjdą z nią na wiosnę i zrirapią zbitą murawę, pokażą ca­łej wsi, jak młodzież peerowska pracować potrafi, i jakie rezultaty otrzymuje.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”