Ludzie z miasta na wyczasach a wiesi

Lato. W miastach gorąco i duszno. Rozpa­lone od słońca mury i bruki zieją ża­rem. Samochody wydają z siebie niezdrowe wydzieliny spalinowe i wzniecają tumany kurzu. Kominy iabryczne dymią na przed­mieściach, rozsypując jednocześnie szkodli­we dla płuc pyłki sadzy. Wszędzie za mało drzew, zieleni i jakiegoś żywszego przewie­wu. To też kto może, ucieka na okres let­ni z miasta, osiadając albo na wsi, albo w specjalnych miejscowościach letniskowych. Chodzi zazwyczaj o to, żeby choć przez P3*? tygodni móc się nacieszyć pięknem przyrody, zaczerpnąć świeżego powietrza, pochodzić swobodnie w blaskach słońca i dać wytchnienie skołatanym nerwom. Wyjeżdżając na lato, rozmaicie ludzie miastowi traktują pobyt na wywczasach. Jedni tylko się wylegują na słońcu i dobrze się odżywiają. Nic ich — poza odpoczyn­kiem i pożądaną pogodą słoneczną — nie obchodzi. Są spragnieni ciszy i spokoju i nie chcą o niczym myśleć, ani o nic się trosz­czyć. Inni znowu, wybierając się na okres let­ni w jakieś obce sobie strony, chcą wyko­rzystać ten czas, żeby bliżej poznać kraj, ludzi, obyczaje, kulturę. Ci się interesują wszystkim, choć nie zawsze to okazują. Zbierają i zapisują obserwacje i wrażenia, żeby się potem podzielić nimi ze znajomy­mi albo żeby je opisać w gazetach lub książkach. Często wędrują po okolicy, zwie­dzając wsie i miasteczka, zabytki historycz­ne i dzisiejsze urządzenia społeczno - kultu­ralne, gospodarcze i inne. I na podstawie tego, co widzieli i słyszeli, urabiają po po­wrocie do miasta opinię o tych stronach, w których przebywali. Z drugiej strony — wszyscy ci ludzie z miasta, przybywając na wieś przynoszą ze sobą własne obyczaje: własny sposób by­cia, mowy, ubioru, zabawy itp. I znowu ludzie wiejscy to wszystko obserwują, dzielą się nieraz między sobą wrażeniami, niektóre nawyki mieszczuchów nawet wy-kpiwają, a inne znowu czasem naśladują. I tak się odbywa pożądane przez wielu dzia­łaczy „zbliżenie miasta do wsi i wsi do mia­sta". Ale trzeba stwierdzić, że jest ono naj­częściej bezplanowe, nie sięgające w głąb spraw — i dlatego mało wartościowe, a cza­sem wprost szkodliwe. Ludzie z miasta np. oceniają zazwyczaj wartości wsi po tym, co u nas widzą. A więc: że brudno w chału­pach i na podwórzu, że droga przez wieś nieuporządkowana, że nie ma należytej stu­dni z czystą i zdrową wodą, że nie ma do­mu ludowego z biblioteką i czytelnią — to na tej już podstawie wydają niekiedy jak najgorszy sąd o wsi i o chłopach w ogóle. A że mają dostęp do gazet i do różnych waż­nych instytucyj, przeto wyrabiają nam opi­nię czasem okropną. A znowu niektórym z. nas bardzo się nieraz podobają dziwaczne piosenki miejskie, tańce międzynarodowe, niezrozumiałe "wyra­żenia w mowie ludzi z miasta, albo ich stro­je lub malowanie się kobiet wielkomiejskich. A ponieważ to wszystko nie pasuje do wiej­skiego życia i ponieważ jest zazwyczaj w spo­sób bardzo nieudolny naśladowane, przeto wychodzą z tego najczęściej rzeczy niedołęż­ne, pokraczne i śmieszne. I gdy jakiś rozum-niejszy mieszczuch to podpatrzy na wsi, ma znowu okazję do wytykania nam naszych błędów. Cóż więc robić? Jaka rada na to, żeby to zbliżenie inaczej się układało? Żeby nie szkodę, a pożytek przynosiło jednej i dru­giej stronie? Gdy się nad tym głębiej zastanowimy, to dojdziemy do przekonania, że dużą tu rolę mają do odegrania społeczne organizacje wiejskie. A spośród nich może największą rolę — organizacje młodzieży wiejskiej.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”