Dalsza praca wychowankĂłw PR

Co roku kończy PR spora gromadka mło­dzieży, która w myśl głoszonych haseł stać się ma przodownikami wsi. Dla wszyst­kich wychowanków należenie do PR było ważnym zdarzeniem w życiu. Usłyszeli w ciągu tych kilku lat o wielu udoskonaleniach koniecznych w gospodarstwie rolnym, o ho­dowli zwierząt domowych, nabyli wiele wia­domości z zakresu stosowania nawozów sztucznych i naturalnych, oraz uprawy roli nowszymi narzędziami i sposobami, wreszcie ogrodnictwa, warzywnictwa, a nawet pszczelnictwa, a poza tym poznali co to jest i na czym polega spółdzielczość, samo­rząd itd. Na wszystkich tych wychowankach cią­ży dalszy obowiązek pracy nad sobą i dla wsi. Trzeba brać życie za barki. Pamiętajmy, że pełny obywatel, dobry rolnik to nie ten, który wie co, gdzie i jak powinno być zrobione, ale ten, który potrafi sam tworzyć tę lepszą dolę dla siebie, dla otoczenia i dla Państwa. Jakież to obowiązki ciążą na wychowan­kach PR? Przede wszystkim obowią­zek dobrej, umiejętnej pracy we własnym gospodarstwie. Wiado­mości zdobyte w okresie prac konkursowych nie tylko rozbudziły w nich zamiłowanie do pracy w rolnictwie, ale niejednokrotnie stwo­rzyły z nich zapaleńców, którzy w gospodar­stwie rodziców chcą wszystko od razu ulep­szyć, udoskonalić i dlatego niejednokrotnie zachodzą nieporozumienia z rodzicami, któ­rzy trzymając się twardo starych sposobów, zazwyczaj sprzeciwiają się wszelkim inowac-jom i zmianom. Jest to oczywiście objaw niepożądany z punktu widzenia gospodar­czego i postępu rolniczego. Otóż, jeżeli rodzice nie sprzeciwiają się zmianom, jakie Peerowiec chce zaprowa­dzić, wówczas należy przystąpić do tych zmian, ale wprowadzać je stopniowo i zaw­sze z przemyślaną kalkulacją, tj. tak, ażeby wydatki opłacały się, a ulepszenia miały na celu w pierwszym rzędzie podniesienie do­chodowości danego gospodarstwa. Jeżeli rodzice są oporni, to wtedy wy­chowanek PR nie powinien stawiać sprawy kategorycznie, ale starać się stopniowo prze­konać ich o konieczności zaprowadzenia pewnych zmian i ulepszeń w gospodarstwie, przez danie im dowodów, że ulepszenia istotnie się opłacają. A zatem na początek trzeba wziąć jedną krowę w swoją opiekę, czyścić ją i racjonalnie karmić, oraz same­mu doić, przygotować dla niej paszę na działce odstąpionej przez ojca; uprosić rodzi­ców, by pozwolili tuczyć prosię; obmyślić sobie sposób i wykazać korzyści właściwe­go stosowania nawozów sztucznych. Poza tym trzeba zabrać się do uporządkowania sadu, oraz do założenia ogródka warzywne­go, na razie na własne potrzeby. W upo­rządkowaniu sadu i ogrodu warzywnego rzadko kiedy starsi się sprzeciwiają, gdyż nie mają oni tyle pewności siebie w tym dziale, co w innych. Trzeba też zająć się pa­sieką, uporządkować podwórze i założyć kompost. W ten sposób postępując osią­gniemy rezultaty, które na pewno przekona­ją ojców, a wówczas zezwolą nam na gospo­darowanie w całym gospodarstwie. Wreszcie są jeszcze dwie możliwości pra­cy, a mianowicie: odpowiednie obchodzenie się z obornikiem i zapoczątkowanie rachun­kowości w gospodarstwie. O tym, co się dzieje z obornikiem w ogromnej większości gospodarstw i jak się on tam marnuje, nie mam potrzeby mówić, bo o tym każdy wie, tego zaś jak należy obornik przechowywać i użytkować — nau­czył się wychowanek w PR. Chciałbym je­dnak zaznaczyć, że uporządkowanie oborni­ka, nauczenie racjonalnego stosowania go, a nawet budowania nowych gnojowni, spoty­ka się na wsi z uznaniem starszych, a doko­nanie tego wymaga niewielkich kosztów. Co do rachunkowości rolniczej, to na po­czątek najlepiej prowadzić najprostsze za­piski, takie, które by pozwalały na ogólne zorientowanie się w obrotach pieniężnych i ilości wyprodukowanych i zużytych materia­łów, po czym stopniowo można będzie za­stosować ulepszoną, choć równie prostą książkowość i rachunkowość. Tak więc biorąc się do pracy w gospodarstwie stop­niowo i ostrożnie, można zdziałać i zyskać pełne zaufanie rodziców i sąsiadów. Drugim obowiązkiem, jaki ciąży na wy­chowanku PR, to praca we wsi. Poza pracą postępową w gospodarstwie, powinni wychowankowie PR zająć się pra­cą społeczną, której nauczyli się i o której była mowa w czasie pracy w konkursach. Nie mam tu na myśli oczywiście tego, aby stawali się zawodowymi społecznikami, którzy czy to z zamiłowania, czy z próżno­ści, czy wreszcie dla zrobienia kariery, chęt­nie zapisują się do wielu różnych organiza-cyj, starając się przy tym często o piastowa­nie wysokich godności. Skutek takiego „społecznikowania" zwykle rychło się zja­wia, a jest nim przede wszystkim zaniedba­nie własnego gospodarstwa. Ten typ ludzi jest szkodliwy, a nawet niebezpieczny, za­równo dla siebie, jak i dla otoczenia, które ich lekceważy i nabiera niewłaściwego po­jęcia o prawidłowej pracy społecznej. Pamiętajmy, praca społeczna ma za zada­nie wychowywać obywateli w duchu pracy dla wspólnego dobra, budzić poczucie odpo­wiedzialności wobec kraju za spełniane obo­wiązki, budzić wiarę w swoje siły i energię do pracy. Można jednak poświęcić pracy społecz­nej tyle czasu, na ile kogo stać, pilnując jed­nocześnie swojej codziennej pracy i dając przykład z siebie również i pod tym wzglę­dem. Kto dla innych ma być przykładem, tzn. ma ich nauczać, ten sam musi wiele umieć i wiedzę swoją wciąż pogłębiać. Wychowan­kowie PR mają być właśnie ta­kimi uspołecznionymi fachow-cami-rolnikami. To ich uchroni od tego, by ich praca społeczna nie była tylko gadaniną, a łą­czyła się z wykonywaniem po­żytecznych przedsięwzięć prak-tyczno-oświatowo-rolniczych. Wychowanek PR musi wie­dzieć o tym, że wszyscy gospo­darze i gospodynie, celem obro­ny swoich interesów, celem dal­szego kształcenia się w dziedzi­nie samorządu, powinni być we wsi zorganizowani w kółka rol­nicze oraz koła gospodyń wiej­skich. Otóż wychowanków PR w tych organizacjach brakować nie powinno. Oni powinni wziąć w ręce organizacje zawodowe, bo przecież kółko rolnicze czy też koło gospodyń wiejskich to organizacja, w której wspól­nie samodzielni rolnicy radzą nad tym, co u-lepszyć, jak sobie ulżyć. Organizacja zawo­dowa to szkoła rolniczego myślenia. W kół­ku rolniczym powstaje myśl dalszej, szerszej pracy w celu samoobrony. W zakresie pracy społecznej, stawiam również akcję Przysposobienia Rolniczego. Korzyści z udziału wychowanków w PR — są wspólne dla nich samych i dla uczniów. Winni oni występować w PR jako lustrato­rzy społeczni. Podstawy do tej pracy dała im nauka w PR, zarówno pod względem fachowym, jak i pod względem współżycia z otoczeniem — przez wychowywanie społe­czne. Wychowankowie PR winni stanowić te wyrobione kadry pomocnicze, na których mogliby się oprzeć powiatowi instruktorzy PR. Lustrator społeczny udzielając wskazó­wek innym, tj. swoim kolegom w zespole, musi się zastanowić dobrze, czy to co radzi jest słuszne i sprawdzone, a przez to jakby przetrawione. Pełnienie obowiązków lustra­tora społecznego jest sprawą bardzo ważną, chodzi bowiem o to, by mimo kryzysu i wy­nikłych z niego następstw, oraz małej ilości instruktorów, jak największa ilość młodzieży wiejskiej mogła zdobyć wiedzę rolniczą i że­by jak najwięcej pracy wykonać drogą samo­pomocy sąsiedzkiej. O innych obowiązkach, jakie jeszcze cią­żą na wychowankach PR, pomówimy w na­stępnym numerze.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”