Moje wspomnienia z wycieczki do Czerniewic

Jest ciepły, słoneczny dzień, podobny do wielu dni w roku, lecz w rzeczywistości inny, różniący się tym, że w dniu tym z same­go rana jedziemy na wycieczkę do Spółdziel­czej Przetwórni Mięsnej w Czerniewicach. Wycieczka! Ileż to osób na dźwięk tego uroczo brzmiącego słowa ciężko wzdycha, narzekając na ciężkie czasy, które w rzeczy­wistości nie są powodem, że tak mało jeź­dzimy, żeby zwiedzać nasz dorobek w Pol­sce Niepodległej. A przecież tyle różnych rzeczy mamy do oglądania, boć nie darmo brzmi zasada, że raz zobaczyć a uczciwie, to tyle znaczy, co by dziesięć grubych ksiąg przeczytał. Jak sobie organizować wycieczkę, ażeby odpowiadała ona dzisiejszym warunkom ma­terialnym chłopa na wsi, nie będę tu tego omawiał. Bo każdy ma moc pomysłów w przystosowaniu środków lokomocji do kie­szeni. Pragnę zaznaczyć, że my, młodzież z powiatu sierpeckiego, bardzo często jeź­dzimy na wycieczki nie wygodnymi autobu­sami, ale zwykłymi ciężarowymi samochoda­mi, w których przyjemności jazdy używają także i świnki zakupywane na targu przez rzeźników. Ale mniejsza o to, postępujemy w myśl przysłowia jednego z naszych kole­gów, który kiedyś powiedział: ,,Jak tańcował, tak tańcował, aby się spocił", „Jak jechał, tak jechał, ale wszystko zobaczył". Pojecha­liśmy se oto tym wytwornym samochodem aż do samych Czerniewic, oddalonych od Sierpca o 92 km. Już od godziny 6 rano młodzież, prze­bywszy po kilkanaście kilometrów, stawia się punktualnie, ażeby razem z innymi „zała­dować" się na samochód. Nie wszyscy się jeszcze znają, bo przecież jesteśmy z całego powiatu, więc rozmowa odbywa się w „czte­ry i sześć oczu", ale po twarzach widać, że to ludzie gadatliwi, którzy nie lubią „krzywo na się patrzeć". Jedziemy szybko, bo po przejechaniu przez Lipno, w parę minut już samochód Ideał dobrego Polaka i spółdzielcy, to umieć żyć szlachetnie i pomagać w czasie teraźniejszym poko­leniem — przyszłym. Stanisław Wojciechowski wjeżdża do Włocławka; stanął przed mo­stem, a nam każą schodzić, bo samochód nasz przez miasto nie ma prawa z ludźmi jechać, więc opróżniony przejedzie za miasto i tam po drugiej stronie będzie czekał, gdy tym­czasem my przejdziemy piechotą, pogapimy się to na ludzi, to na wystawy i pojedziemy dalej. Ale nie poszło z tym „gapieniem się" tak zgrabnie, bo po obliczeniu grupy, przy samo­chodzie po drugiej stronie miasta, stwierdzo­no brak trzech rosłych młodzieńców, którzy „uczciwie" się zagapili i pozostali w mieście. Kolega kierownik zmartwiony, bo czekamy już kilkanaście minut, a ich nie ma. Zabiera więc dwóch kolegów do pomocy i udaje się z nimi na poszukiwania. Po kilkunastu mi­nutach wraca z „przekreśloną" miną, widać, że nie odnalazł zaginionych „owieczek". Sia­damy wszyscy do samochodu i błogosławiąc ich uczciwie, jedziemy w dalszą drogę. Aha! przemarsz na piechotę przez Wło­cławek grupą, wpłynął trochę na humory, bo oto już weselej sie robi. Gdzieś z boku, ktoś szuka w gardle głosu i „wyciąga" ludową piosenkę, ale tak cicho, tak rzewnie, że tyl­ko wiatr korzystał z tego i z radością chwy­tał każdą nutę, aby ponieść ją hen! w dal! — nie pozwalając nam, towarzyszom podróży wyczuć piękna melodii w tak niepomyślnych „wietrznych" warunkach. Wjeżdżamy w maleńką mieścinę, w któ­rej nasz „poczciwy" szofer stracił głowę i zbłądził. Wreszcie po różnych przejściach, wycelowaliśmy prosto na Czerniewice, a szo­fer jak gdyby w nagrodę za „przyjemności" zapuścił silnik na 70 i rwał do celu. Z dala wyłoniły się z poza przydrożnych drzew dwa wysokie kominy, jeden to mle­czarnia, a drugi bekoniarnia, do której wresz­cie dojechaliśmy. Na powitanie nas wyszedł sam prezes, który zaprosił całe zakurzone towarzystwo do zwiedzenia urządzenia, osobiście udziela­jąc nam objaśnień. Najpierw pokazano nam nowoczesne urządzenia, zastosowane dopie­ro od kilku miesięcy. Były to maszyny do pa­kowania konserwowanych szynek w puszki, z których po mechanicznym zamknięciu wy­ciąga się w „warczącej maszynie" resztę po­wietrza. Następnie przeszliśmy do „hali", gdzie odbywa się ubój „bekona" i następne czyn­ności, aż do otrzymania gotowej kiełbasy, czy konserwowanej szynki. Wszystkie te cudeńka oglądaliśmy z „otwartymi ustami", a każde słowo objaśnie­nia połykane było jak kąsek smacznej kieł­basy. Nic dziwnego! ciekawe to było, co też to dzieje się z naszymi „wychowankami" Przy­sposobienia Rolniczego, wytuczonymi pięk­nie, i tylu innymi świnkami sprzedanymi na tar£u handlarzowi-pośrednikowi. Najbardziej przykro nam było, że dotych­czas nie wiedzieliśmy, iż bekony dzielone są na trzy klasy, w których różnica ceny mię­dzy klasą pierwszą (która otrzymuje pre­mię) a klasą trzecią wynosi kilka, do kil­kunastu złotych. Wiedzieliśmy dotychczas, że jest „bekon", za którego płaci się tyle to a tyle złotych — groszy. Ale nie wiedzieliś­my, że dzięki swej nieświadomości padaliś­my ofiarami wyzysku handlarzy, którzy po naszych wsiach skupują „bekony". Dalej opowiedziano nam pokrótce o hi­storii i rozwoju tej placówki spółdzielczej. Przekonaliśmy się o skutkach i korzy­ściach, jakie przynosi wspólny wysiłek zor­ganizowanego rolnika, jak wielkie rozmiary przybrała ta placówka, która przetwory swe wysyła hen! do Maroko, Anglii, Ameryki i innych zamorskich krajów. Następnie udaliśmy się do drugiej pla­cówki, jaką jest Mleczarnia Spółdzielcza. Tu, jak i w pierwszej placówce, mogliśmy stwier­dzić, że chłopa wydźwignąć z biedy może tylko spółdzielczość. Oczywiście, że w ta­kim twierdzeniu należy zastrzec przede wszystkim jedną, najbardziej ważną rzecz, powierzanie kierownictwa takich placówek osobom uczciwym, które by zadowoliły się wynagrodzeniem jakie otrzymują za swą pra­cę i nie sięgali do „szufladek", gdzie się znajduje grosz publiczny. Po powrocie z Mleczarni, przygotowano dla nas w Bekoniarni świeżą kiełbasę, którą nasze wygłodniałe już żołądki z przyjemno­ścią wchłaniały. Po posiłku czekamy chwilę na samochód, który odjechał dalej, a po powrocie ładujemy się trochę zniecierpliwieni i odjeżdżamy, że­gnając wzrokiem ognisko życia spółdzielcze­go, śląc z samochodu wiele życzeń pomyśl­nego rozwoju tak pożytecznej placówce. We Włocławku w czasie przejścia przez miasto zwiedzamy Katedrę, po czym kieruje­my się prosto ku samochodowi, który właś­nie „posiliwszy" się benzyną raźno ruszył z nami „pod górę", opuszczając Włocławek. Droga powrotna obfitowała w przeróżne urozmaicenia. Wesoło to było! Oj wesoło! A jaki był żal, kiedy niespodziewanie sa­mochód się zatrzymał. Koledzy, którzy mieli schodzić, ze smutkiem opuszczali samochód i grono wycieczkowiczów, żałując, że trzeba się rozstać. A przecież dopiero od kilku go­dzin się znamy. Czule się żegnamy i z weso­łą piosenką ruszamy do Sierpca, w którvm jesteśmy w niespełna dziesięć minut. Schodzimy radośnie z samochodu, oglą­damy się w stronę, z której nadjechaliśmy, jak gdyby to jeszcze nie był koniec wyciecz­ki... to wspomnienia, które nie skończyły jeszcze wycieczki myślowej — ciągle biegną hen! za Włocławek... do Czerniewic...

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”