Lustracja poletka

Jest piątek. Umówiliśmy się, że w tym dniu z samego rana pójdziemy całym zespołem na lustrację. Wybrałem się prędziutko i biegnę. Przez chwilę naradzamy się wszyscy, skąd by tu zacząć i od kogo, żeby najmniej czasu stra­cić, a wszystko zobaczyć. Zaczynamy od kol. Julka. Tuż za chałupą jest poletko z marchwią. Rozglądamy się i widzimy w pobliżu jakąś kobietę z motyką. To matka Julka. — Ano, Julka nie ma. Terminuje u kraw­ca. Przychodzi raz na tydzień... Matczysko samo w polu robi, jak może, marchew pielęgnuje, stara się... Jakąż jej dać nagrodę? Opowiada, że Julek „coś tam pi­sze", ale nie wiadomo co, bo zeszyt zamyka; czyta książki, jak przyjdzie do domu daje matce rady, jak robić koło marchwi, a sam wraca do terminu. Źle, że sam nie robi w polu, ale cóż po­cząć. Gospodarstwo małe, biedne, jest jedna krowina, budynki i podwórze maleńkie, cia­sne. Trzeba szukać zarobku. W kąciku leży kompost. Mało tego jest, bo mało, ale się zbiera — od wiosny. Obora i chlew czyste, widne, obielone. To zasługa Julka. Obejrzeliśmy to i, nic nie mówiąc, posz­liśmy dalej w zamyśleniu. Trafiamy do kol. Antka. Nie ma go, bo pojechał do młyna. Sąsiad pokazuje nam po­letko, na którym zamiast marchwi urósł... rzepak. Przecieramy oczy. Cóż u licha, co się sta­ło? Czyżby cud jaki? Nie, tylko przed siewem nasienie mar­chwi zmieszane zostało z porcją nasienia rze­paku, aby ten wcześniej wskazywał rządki i aby wcześniej między nimi można było gracować ziemię. Potem rzepak został i rośnie. Z Antka dobry chłopak — żal mu było tego wyrywać — niech ta już rośnie wszystko. Ale nas to nie pocieszyło. Zapisaliśmy odpowiednie uwagi w zeszycie nierozsądne­go Antosia i powędrowaliśmy dalej do kol. Jaśka. Tam wszystko byłoby w porządku, gdyby znowu nie opóźniony siew marchwi i chwasty. Jeszcze kilka poletek różnej wartości, jeszcze na podwórzach uwagi to o kompo­stach, to o pomieszczeniach inwentarskich, o oknach, żłobach, o bieleniu, o zbiornikach na gnojówkę, o notatkach, to wreszcie o prze­czytanych broszurach i koło południa udaje­my się do następnych zespołów: uprawy ziemniaków i hodowli królików. Gorąco, ciężko, nogi już bolą, ale nie ma na to rady. Idziemy najprzód do Heli — przodow­niczki. Widać tu staranną pracę, bez zarzu­tu. Na polu i w podwórzu widać ład i porzą­dek. Z odpowiedzi na rzucone jej pytania wi­dzimy, że dużo czytała. Kompost założony jeszcze przez brata — konkursistę z dawnych lat. Podwórze wielkie i puste. Zwracamy na to uwagę. Czyż nie można byłoby na jego części coś uprawiać? Słyszymy obietnicę, że za rok będzie tam warzywnik lub ogród z kwiatami. Zobaczymy. U kol. Mariana na polu dobrze. Przed chatą na łące rośnie samotna, młoda jabłon­ka. Brak ogrodzenia. Pieniek pokaleczony przez inwentarz, pogryziony... — Cóż to takiego? — A, to jabłonka otrzymana w nagrodę za pracę w PR. O, barbarzyńco jakiś! Chcieliśmy ją wy­kopać i czym prędzej zabrać stamtąd na od­powiedniejsze miejsce, ale nie było czasu. Zrobimy to kiedyś. Spieszymy teraz do kol. Marcina. Po obej­rzeniu pola usiedliśmy na chwilę pod drze­wem, pokiwali głowami, porozmawiali trochę „na migi" (inaczej nie było można, bo kół. Marcin za mało oczytany); zanosi się jednak na poprawę. Starszy jego brat ma króliki. Zawsze to starszy: chytry, przebiegły, mocniejszy w garści, da sobie prędzej radę. Pokazał nam wspaniałą klatkę, jakiej jeszcze nikt nie wi­dział i kilka ulepszeń w gospodarstwie. Za to kol. Albin oznajmił nam, że swoje ra­sowe króliki hoduje tymczasem... na strychu. Wgramoliliśmy się jakoś na ten strych, a tam... gorąc straszny. Leży na polepie trochę zwiędłego „ziela" a dalej za rupie­ciami siedzą pochowane króliki — ledwo ży­we. Dotykamy rękami dachówki, aby wybić w niej otwór i wyskoczyć czym prędzej — rozpalona od słońca, parzy po rękach. Scho­dzimy jakimś cudem ocaleni, na ziemię, wy­rażając swą rozpacz i oburzenie. Ale kol. Al­bin wytłumaczył się, że dopiero wczoraj przyniósł króliki, nie zdążył klatki zrobić, a boi się kota lub psa itd. Przyrzekł, iż od tej pory będzie lepszym hodowcą. Zapamiętamy to i sprawdzimy na drugi raz. Zwiedziliśmy jeszcze w tym dniu kilka poletek i gospodarstw i wreszcie lustracja skończona. Czuje się zmęczenie. Z jednego dnia tyle jest spostrzeżeń, tyle wniosków, że nie sposób wszystko spamiętać i opowiedzieć. Lustracja jednak nie jest zabawką. Daje ona sposobność zwrócenia uwagi na wszelkie umiejętności członków zespołu, na rozmaite popełniane błędy w pracy, pomaga w usuwa­niu ich, a tym samym uczy jak należy lub nie należy zadania wykonywać. Czas poświęcony na lustrację, zwłaszcza zespołową, to czas drogocenny, dający bar­dzo wiele pożytku. Dobrze, że w naszej pracy lustracje zespo­łowe są obowiązkiem. Tylko udział w nich po­winni brać wszyscy, bo im więcej oczu patrzy na daną rzecz, tym łatwiej jest dostrzec jej wady i zalety, które trzeba koniecznie po­znać i ocenić.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”