Z prasy rolniczej

„Wzorowa Zagroda" tygodnik Kó­łek Rolniczych Małopolskiego T-wa Rolni­czego, wychodzący we Lwowie, w Nrze 20 podaje w artykule pt. „Tajemnica opłacalno­ści gospodarki wiejskiej" co stoi na prze­szkodzie tej opłacalności. Autor znajduje jed­nego tylko wroga wsi, jedną przyczynę zła — to rozproszenie sił, to brak jednoś­ci poczynań, to samolubne i zgubne sobie­państwo! Trzeba działać — pisze—wspólnie w or­ganizacji i przez organizację. A tymczasem takich na wsi nie brakuje, którzy twierdzą, że organizacja zawodowa doli nie poprawi, bo choć kółka rolnicze pracują już pół wieku, a bieda była, jest i będzie. Pokażcie co umie­cie, powiadają, to i my przystąpimy do was. A takich jest 95-ciu na każdą setkę gospoda­rzy. Oni czekają, by kółka rolnicze wywal­czyły lepszą dolę dla wsi, a kółka rolnicze, skupiające 5% rolników, czekają w zupeł­nej bezsile na nich aż przyjdą masą i stworzą siłę potrzebną do wygrania walki. Tak mija­ją lata, gdy tymczasem świat cały skupia się i wywalcza swoją dolę, nie czekając aż się nad nim ktoś zlituje. W nr 13 tego samego pisma poruszone jest bardzo ważne dla wsi zagadnienie wia­ry w przesądy i gusła w artykule pt. „Wy­niszczmy chwasty na niwie wsi". Autor wymienionego artykułu pisze: „...Do wsi trzeba przyjść bliżej, aby wy­gnać zakorzenione w niej i przerosłe ją róż­ne chwasty i rozłogi ciemnoty wiekowej i wysuszyć bajoro tego lenistwa myślowego, które tkwi w człowieku", a dalej — „Czary i gusła to są .bzdury i głupstwa, których czło­wiek winien się wstydzić, a nie w nie wie­rzyć. Jeżeli się wierzy w moc Boską, to nie w moc zasmolonej, "brudnej cyganki, węża, krakanie wrony czy kukułki. ...Gdy człowiek czyta — głupota mu z głowy schodzi, jak bielmo z oczu ślepca na skutek cudownego lekarstwa". „Tygodnik Rolniczy", organ Wi­leńskiego T-wa Organizacyj i Kółek Rolni­czych, w nr 17-18 podaje artykuł Bolesława �ypara pt. „Jak powiat dziśnieński zorgani­zował skup jaj?". Trzeba przyznać, że zro­biono to bardzo prosto i skutecznie. Autor pisze tak: „W roku 1932 próbowano zorga­nizować zbiornicę, jaj przy spółdzielni mle-czarskej. To nie poszło, aż w 1937 r. wzię­ły się do tego kobiety z Koła Gospodyń Wiejskich. Najpierw urządziły 3 dniowy kurs jajczarski, potem zorganizowały we wszystkich miasteczkach powiatu skupy jaj. Skupu dokonywały zespoły złożone z trzech kobiet. Jaja dostarczano do spółdzielni. Z tą chwilą ceny na rynku na jaja podniosły się. Gdy skup na 2 tygodnie przerwano z powo­dów organizacyjnych, ceny spadły z 40 gr za 10 jaj do 25 gr i znów się podniosły do 42 gr gdy skupy uruchomiono. W przeciągu 10-miesięcznego działania skupów zebrano 6 wagonów jaj na sumę około 50 tysięcy zł. Gdyby nie zbiornice, prywatni handlarze za­robiliby na tym „tyLko" 20 tysięcy zł, które przeszły do kieszeni rolników. Również w „Tygodniku Rolniczym" w nr 21-22 p. J. Jagmin pisze na temat produkcji nasion traw na własne potrzeby. „Wiemy, że w związku z poprawą łąk po­trzeba dużo nasion traw. Nasiona są drogie w dodatku nie ma ich tak dużo. Trzeba sa­memu przystąpić do hodowli nasion traw. Jest przy tym trochę pracy, ale to się zaw­sze opłaca. Plantacja nasienia winna zająć 10% obszaru przeznaczonego pod zasiew łąki, czyli na 1 mórg potrzeba 560 metr. kwadrat, przeznaczyć pod plantację nasion. Na szczegółowy opis — brak miejsca. Chcę zwrócić tylko na to zagadnienie uwagę. A jak się to kalkuluje? Otóż na obsianie 1 ha łąki potrzeba nasion za 100 zł. Tymcza­sem na 100 metr. kwadr, można otrzymać: kostrzewy łąkowej 6—8 kg wartości 21—68 zł, albo kostrzewy czerwonej 4—6 kg wartości 34—51 zł, czy też wiechliny łąko­wej 4—5 kg wartości 24—30 zł. Warto zabrać się do tego!" W „Przewodniku Gospodar­skim", organie Centralnego Towarzystwa Organizacyj i Kółek Rolniczych, w nr 22, jak i w „K losach" piszą na temat sprzę­tu siana. W tych cennych radach dowiadu­jemy się, że trzeba ciąć trawę gdy kwitnie, bo wówczas tylko jest bardzo wartościowa. Trzeba łąkę obejrzeć i przystąpić do jej ko­szenia we właściwym czasie, a nie czekać aż sąsiad zacznie klepać kosę, albo też przyj­dzie dzień tego czy innego świętego. Późno skoszona łąka nie daje dużego potrawu. Trawy nie golić przy samej ziemi, bo się w ten sposób niszczy darń. Trawa nisko ścięta źle odrasta. Gdy trawa jest w mieszance z mo­tylkowymi lepiej suszyć ją na kozłach, a nie jak dotychczas na ziemi. Dlaczego? Z tej przyczyny, że przy parukrotnym przewra­caniu trawy listki, jako części najbardziej wartościowe 'wykruszają się, a zostają czę­ści grubsze, zdrzewniałe, tym samym mniej wartościowe w skarmianiu. Tymczasem tra­wa po przewiędnięciu ułożona na kozłach wyschnie bez dotykania jej, tym samym drobne listeczki zostają w sianie. W nr 23 „Przewodnika Gospodarskie­go" w artykule Romana Lossowa, znanego rolnika-hodowcy ze Skrzetuszewa pow. Gniezno, czytamy o nowej metodzie uprawy zbóż pastewnych i okopowych, stosowanej przez autora z bardzo dobrym wynikiem. Sposób ten polega na tym, że siewu zbóż dokonuje pasowo, tzn. że pomiędzy rzędami rozstawionymi co 135 cm zostawia pas nie-zasiany szerokości 48 cm. To pozwala na głęboszowanie, wzruszanie gleby gdy stwar­dnieje oraz na niszczenie chwastów. W ten sposób ziemie utrzymuje w kultu­rze. Zaoszczędza przy tym na siewie, bo la hektar wychodzi mu tylko 70—80 kg ziarna. Nawozy sieje tylko na pasy zasiane. Co najciekawsze, że stosując ten sposób uprawy zbóż uzyskał, jak podaje w artyku­le, 41 q żyta z ha, 54.4 q owsa, 45 q jęczmie­nia. Na sąsiednich polach zasianych zwyk­łym sposobem, w tym czasie uzyskał 8—12 q ziarna z 1 hektara. P. Lossow podaje, że przy dokładnym zastosowaniu jego metody można podnieść plony owsa i pszenicy do 70 q z ha. Tak samo uzyskał zwyżkę plonów przy uprawie ziemniaków, a ostatnio i łąki. Jed­nak polscy rolnicy do tych sposobów odno­szą się z rezerwą, za to interesują się tym dosyć mocno niemieccy rolnicy. „Nauka nie idzie w las", tak pisze ostat­ni numer „Plonu", pisma Zjednoczonych Fabryk Związków Azotowych w Mościcacn i Chorzowie. Swego czasu pismo to zachęcało rolni­ków do budowy przenośnych kurników. Je­den z czytelników, który do rady się zasto­sował, tak pisze do „Plonu": Kurnik taki zrobił, kury na pole po zebraniu zboża wy­woził i gdy się tam objadły, wieczorem za­bierał do zagrody. Mało go to kosztowało, a pożytek duży, bo nie potrzebował przez dłuższy czas karmić tego ptactwa. Gdy je­chał orać również kury zabierał ze sobą na pole. Kto chce wiedzieć, kiedy rolnikowi przy­sługuje prawo do odszkodowania za zwie­rzęta padłe lub zabite z powodu choroby zakaźnej, niech przeczyta artykuł w „P 1 o-nie" za maj b. r. na str. 236. W prasie rolniczej spotykamy się z wia­domością, że Ministerstwo Rolnictwa i R. R. uruchomiło kredyty dwuletnie ji półroczne na zakup siewników. Szczegółowych wiado­mości udzielić mogą powiatowe organizacje rolnicze. Organ Pomorskiego Towarzystwa Rolni­czego „K łosy" w nr 22 zachęca do budowy zbiorników na kiszonki tzw. silo­sów. Poda/je, że Niemcy, Dania i inne pań­stwa o wysokiej kulturze dawno już zapro­wadziły żywienie kiszonkami. W Niemczech np. w 1922 r. objętość silosów wynosiła pół miliona metrów sześciennych, a w 1936 r. W Polsce natomiast jest silo­sów zaledwie 20 tysięcy metr. sześciennych i to przeważnie posiadają folwarki. Kiszonki sporządza się z różnych roślin pastewnych z plonu głównego, jak i poplo- nów. Skarmia się je przez całą zimę, a zwła- szcza na wiosnę i w lecie, gdy pastwiska wypali słońce. Silosy można robić z cemen- tu i piasku lub gliny. O szczegóły należy się zwracać do miejscowych organizacyj rolni- czych.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”