O kursach dla zespołów Przygotowania Rolniczego

Już w listopadzie rozpoczną się w wielu ze­społach specjalne kursv Przysoosobienia Rolniczego, organizowane bądź dla jednego zespołu, bądź też dla kilku w najbliższym są­siedztwie. Kursy te — to jakby wstęp do po­ważnej pracy samokształceniowej w okresie zimy. Drogą samokształcenia musimy nabyć umiejętności poszukiwania i zdobywania wie­dzy zawodowej — przynajmniej w ramach zagadnienia, przyjętego przez zespół jako te­mat pracy. Przeto i kursy te winny być tak pomyślane, żeby dawały praktyczne wska­zówki i sposoby tej pracy; żeby trud jej umniejszały; i żeby budziły ducha oraz po­żądanie wiedzy. A więc taki krótki jednodniowy kurs nie jest po to, aby się można było wiele na nim nauczyć czy zdobyć jakąś sumę wiadomości praktycznych. Jest to w zasadzie i niemożli­we i niecelowe. Kurs bowiem jest krótko­trwały i nie powinien się rozpraszać na zbyt wielką liczbę zagadnień. Żeby właściwy osiąg­nąć skutek i nie wytwarzać zamętu w głowie, powinien tylko wytyczyć drogi, pozostawia­jąc resztę samodzielnym wysiłkom dla zdo­bycia i pogłębienia niezbędnych wiadomości. Z takich założeń wychodząc, na jedno­dniowym kursie zespołu należałoby oczeki­wać przede wszystkim omówienia i przedy­skutowania sprawy PR — tak pod względem fachowym, jak i wychowawczym. Bo zagad­nienie to jest dla wielu wciąż jeszcze niejas­ne. I bardzo często wśród młodzieży spotkać się można z jego niewłaściwym zrozumie­niem. Na kursie zatem musimy sobie oczy otworzyć i stwierdzić całą gromadą, że praca zespołowa PR ma duży sens życiowy; że jest doskonałym środkiem dla dźwigania się wsi i że w interesie własnym oraz społecznym warto się nią zająć rzetelnie. Z kolei omówić wypadnie kwestię samo- kształcenia, jako najważniejszej dla PR-ow- ca drogi do zdobywania wiadomści i umiejęt- ności zawodowych. A więc: na czym to sa- mokształcenie polega i jakie mogą być jego formy i rodzaje; jak się do tej pracy zabrać, jak ją poprowadzić; i wreszcie jak ją spraw- dzać. 1 | Oto pierwszy szereg zagadnień, które na kursie, urządzonym dla zespołu, winny być dokładnie przerobione i które winny dopro­wadzić do wniosków prostych i praktycznych. Umiejętność czytania książki i gazety, a zwła­szcza umiejętność korzystania z tego, co się przeczyta, to największa kwestia w naszej pracy samokształceniowej. Sprawom tym na kursie trzeba będzie dużo czasu poświęcić, żeby każdy PR-owiec ujrzał i poznał sztukę dobrego czytania i zrozumiał, na czym ona polega. Niezbędnym dopełnieniem i warunkiem, obowiązującym w pracy PR, są zapiski. Nie są one trudne. I zdawałoby się na pierwszy rzut oka, że każdy bez specjalnych objaśnień da sobie z nimi radę. A jednak praktyka ży­ciowa wykazuje, jak wiele błędów tu się po­pełnia i jak bardzo starannie należy przero­bić ten temat na kursie. Nie wystarczy wy­jaśnić tylko, co i gdzie zapisać trzeba. Ale wypadnie nadto zastanowić się głębiej nad celowością zapisek i ich znaczeniem wycho­wawczym. Gruntowne zorientowanie uczest­ników kursu w tej sprawie pobudzić winno i zachęcić do pełnego wyzyskania zapisek, jako doskonałego środka, przyczyniającego się skutecznie do wyrobienia życiowego. A że praca PR prowadzona jest nie tylko w pojedynkę, ale i zbiorowo—w zespole, dla­tego trzeba się zastanowić również i podys­kutować, po co ten zespół tworzymy, jak w nim pracę zorganizować i prowadzić; i jak w tej gromadce współdziałać ze sobą i poma­gać sobie nawzajem. Wreszcie PR-owiec ma zawsze do czynie­nia albo z rośliną, albo ze zwierzęciem. Dla­tego też z tymi stworzeniami bliżej zapoznać się musi. Wprawdzie znajdzie o nich dosta­teczne wyjaśnienia zarówno w broszurach te­matowych, jak i dopełniających („Jak rośli­na gospodaruje w glebie", „Budowa i życie zwierzęcia"), to jednak na kursie wskazane jest przyjrzeć się owej roślinie czy zwierzę­ciu z innej nieco strony: rozważyć stanowis­ko ich w gospodarstwie pojedynczym, zdać sobie sprawę z ich znaczenia w gospodarce narodowej i stąd mieć podnietę dla polepsze­nia ich wydajności. To są, zdaje mi się, najważniejsze tematy, które winny być na kursie dla zespołu prze­robione, dając wyraźne nastawienie w kierun­ku samokształcenia i współdziałania. Nadto trzeba zaznaczyć, że jest kilka wa­runków podstawowych, których przestrzegać trzeba, aby z kursu takiego osiągnąć rzeczy­wisty pożytek. Przede wszystkim więc nale­ży jasno zdawać sobie sprawę z celu kursu: ma on być podnietą i wytyczeniem dróg; pra­cę nad sobą i zdobywanie wiadomości wypad­nie wykonać samemu i wspólnie w gromadzie zespołowej. Po wtóre, na kursie trzeba chcieć odnaleźć te drogi, ktÓTe potem pracę samodzielną ułatwią; trzeba chcieć z niego rzeczywiście skorzystać. Dlatego też trzeba z wykładającym i z całą gromadą kur­sową myślowo współpracować. W tym, co się mówi i nad czym się dyskutuje, doszukiwać się użytecznych istotnie rad i wskazówek, któ­re mogą mieć zastosowanie. Wnikliwa, bez­stronna ocena tego, co wykładowca mówi jest rzeczą potrzebną i konieczną choćby tylko dla wyłuskania najcelniejszych myśli i prze­prowadzenia treściwej dyskusji. A czy dys­kusja ta zapoczątkowana będzie przez wyra­żenie swoich poglądów i wątpliwości, czy dro­gą pytań, to już mniej ważne. Byle tylko by­ła wszczęta i dawała wyraz więzi i współ­działania wszystkich zebranych. Po trzecie, dość powszechnie praktykowany zwyczaj prowadzenia szczegółowych notatek należa­łoby raczej ograniczyć i sprowadzić go do za~ pisywania sobie tylko głównych myśli i ścis­łych wskazań, które zwykle na zakończenie referatu wykładowca w streszczeniu podaje. Po kursie — jeszcze nawet przed rozej­ściem się — dobrze jest zadać sobie pytanie: „Co też z tego kursu skorzystałem?" 1 bodaj stwierdzić tylko czy warto było w kursie tym wziąć udział. Po powrocie zaś do domu — może na drugi dzień czy jak tam komu uspo­sobienie pozwoli, trzeba by sobie przejrzeć notatki i przebiec myślą tok pracy kursowej. Następnie ułożyć sobie plan czynności, jakie wypadnie wykonać, i wedle tego planu prace przeprowadzać. A potem raz po raz spraw­dzać, czy idą one po linii ustalonych wska­zań i czy rzeczywiście zapowiedziane pożyt­ki przynoszą.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”