Jedziemy do Szwecji

W roku ubiegłym w okresie jesiennym Spółdzielnia „Gromada"' zorganizowa­ła 5-dniową wycieczkę do Szwecji. Nasi Czytelnicy już dość dużo wiedzą o Danii, mniej jednak o Szwecji, kraju, który leży przy naszej wspólnej granicy — morzu Bał­tyckim. Postaram się przeto opisać swoje wrażenia z podróży oraz obserwacje i spo­strzeżenia możliwie jak najszczegółowiej, by sobie Czytelnicy mogli wszystko możliwie dokładnie odtworzyć. W piękny poranek jesiennego dnia po­zjeżdżali się do Gdyni uczestnicy wyciecz­ki. Rodzina „Gromady" poznawała się od razu, gdyż każdy uczestnik wycieczki miał przy boku znaczek o barwach państwowych i wstążeczkę o tęczowej barwie z napisem „Gromada". Gdy wszystkie formalności paszportowe i walutowe zostały załatwione, wsiedliśmy na okręt. Polski okręt pasażerski ,,Kościuszko"/ Nadszedł wreszcie czas odejścia. Prze­raźliwy ryk statku był sygnałem odbicia od brzegu. Orkiestra marynarki wojennej że­gnała nas hymnem narodowym. Publiczność zebrana na brzegu powiewała nam chustecz­kami, wykrzykując: „Szczęśliwej drogi!". Większość pasażerów statku to kupcy, prze­ważnie żydzi, poza tym adwokaci, lekarze, ziemianie i wysocy urzędnicy. Grupa „Gro­mady" stanowiła świat zupełnie inny, byli to przeważnie drobni rolnicy, instruktorzy rol­ni, spółdzielcy i nauczycielstwo szkół rolni­czych. Nasza grupa jechała nie tylko dla przyjemności, ale również dla zobaczenia co w Szwecji jest ciekawego i wartościowego, co ewentualnie dałoby się przeszczepić na nasz grunt. Jedzenie na statku dają niebylejakie. Na obiad np. podali tyle dań i tyle najróżno-rodniejszych przysmaków, że między ucze­stnikami naszej wycieczki wywołało to gło­sy: „mogliby uprościć jedzenie, a za to obni­żyć koszt przejazdu". Tymi wypowiedzenia­mi zgorszeni byli inni pasażerowie, ci „moż-niejsi", to też spoglądali na nas z podełba. łatwo było wyczytać w ich wzroku, co se o nas myśleli. Ale wszystko jedno jak kto myślał, każdy objadał się nieprzyzwoicie. Widać Pan Bóg karze obżarstwo, bo gdy tylko wyszliśmy z jadalni na pokład, zaczęło się ze statkiem dziać coś niedobrego. Fale morskie wzbierały, a nasz „Kościuszko" za­czął urządzać kołysankę raz na lewo, raz na prawo. Rzucili się ludziska zajadać cy­tryny, suszone śliwki, zapijać koniakiem itp. Bo to wszystko miało podobno ratować przed tzw. „chorobą morską". Były to jed­nak złudzenia. Początkowo każdy był strasz­nie mężny i mówił: „ja czuję się świetnie", po pewnym jednak czasie umalowane damy pomimo pudrów i różu bladły i zatykając buzie uciekały szukać ..wstydliwego miejsca". Ponieważ kołysanka nie ustawała, a raczej z każdą chwilą jeszcze się wzmagała, przeto bardzo prędko zapełniły się wszystkie „wstydliwe miejsca", tak, że ludziska wysta­wiali dziobki za burtę statku, no i oczy­wiście sprawiedliwie dzielili ryby swoim z wielu składającym się dań obiadem. Wytworzyła się sytuacja przykra: nie było na pokładzie ani pięknych pań, ani pa­nów, wszyscy pochowali się do kabin. Nie­stety i ja, chociaż należę do tzw. „wilków morskich", a to z tej racji, że już wiele ra­zy statkiem jeździłem, musiałem również iść do kabiny i położyć się na łóżku, aby w ten sposób uniknąć choroby morskiej. Le­żałem tak pięć godzin. Buiałem się jak na huśtawce, jednak ryb nie chodziłem karmić. W czasie mojego „przyjemnego" leżenia przez ścianę dochodziły mnie najróżnorod-niejsze rozmowy. Niektóre, dla podkreśle­nia sytuacji, powtórzę. Słyszę np. taką rozmowę: „Moniek, słu­chaj, jak ty zachorujesz, to ja cię zaraz sfo­tografuję". Jednak nie upłynęło może pięć minut, a już powyższy rozmówca otwiera dziobek i zaczyna karmić ryby. Wtedy Mo­niek się odzywa: „Heniek, no co, fotografuj! Oj, masz ty szczęście, że ja nie mam apar... — słychać i drugi zabrał się do karmienia. Tuż przez ścianę znowu krzyczy jakaś rozhisteryzowana kobieta: „Lekarza! leka­rza! umieram. Dlaczego ja byłam taka głu­pia: płać i co ma człowiek z tego?—umieraj!" Gdzieś z dalszej kabiny dochodzi mnie głos księdza, który wykrzykuje, iż zapowie wszystkim parafianom, aby nigdy morzem nie jechali. Nikt jednak nie kończy swoich żałosnych mów, gdyż musi spełniać obowią­zek wobec morza i karmić ryby. Choroba ludzi męczy, to też przychodzi i do awantur: „mówiłam ci, psiakrew, nie jedźmy, wydaliśmy tyle pieniędzy i jeszcze tak siję męcz człowieku". Był to głos „roz­sądnej" żony, która po tym przemówieniu chciała karmić rybki, niestety, nie miała już czym. Rozlegało się głośne echo, które da­wało znać, że oszczędna małżonka chce być „szczodrą" lecz już nie ma czym. Nie dała jednak za wygraną, stara się dokończyć swojej przemowy: „Ja wiem, tyś mnie umyśl­nie wziął na tę wycieczkę, abym już nigdy z tobą nie jechała..." W tym ogólnym labidzeniu dochodzi mię głos rozsądnej „teściowej", która żali się: „mówiłam córce, żeby na podróż poślubną nie wybierała drogi morskiej, uparła się jed­nak. Przecież on może po tej chorobie nie chcieć patrzeć na nią". Ktoś jej tłumaczy, że przecież i zięć też choruje. Leżąc na łóżku śmiałem się do łez, ale że to „nie śmiej się dziadku...", więc i mnie też zaczęło się robić przykro, no i wreszcie w myśl przysłowia „wlazłeś między wro­ny..." dostroiłem się do towarzystwa. Tego wieczoru z naszej wycieczki na 70 osób tyl­ko 5 zjadło kolację. Inni, pomimo że wie­dzieli iż będą różne smaczne potrawy, nie mieli sił ani chęci ruszyć się. Nazajutrz morze uspokoiło się, słońce przyświecało, to też coraz więcej osób za­częło wychodzić na pokład. Oczywiście, nikt się nie przyznawał do choroby. Dojeżdżamy do Sztokholmu...

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”