Próbne płodozmiany pastewne

W wydanej ostatnio przez Instytut Puław­ski książce — „Opisy gospodarowania w gospodarstwach karłowatych", — gospo­darz C. W., opisujący swoje małorolne gospo­darstwo, o żywieniu krów za czasów gospo­darowania swego ojca tak pisze: „Krów (na 15 morgach ziemi ornej) oj­ciec trzymał trzy, czasem cztery i jednego konia, który przeżył u nas 27 lat. Pamiętam dokładnie, jak przed 40 laty i nieco później wyglądały nasze krowy. Latem na paromor-gowych ugorach ładnie, nawet się gziły i mleka cośkolwiek dawały, bo co niedziela matka pszeniczne kluski razowe gotowała, masłem i serem maściła. Och, co to był za bal i radość, wtedy nie mogliśmy się docze­kać obiadu. Natomiast jak przyszła wiosna, to dziś czuję litość nad naszymi krowami. Biedacz­ki były karmione czystą żytnią sieczką, a do dojenia dostawały suszoną nać z bura­ków dworskich i głąby kapuściane, wyjąt­kowo drobne ziemniaki; w marcu i kwiet­niu sąsiedzi, pamiętam dobrze, pomagali so­bie wzajemnie dźwigać krowy, a było nie­raz tak źle, że odłożyny u krów ropiły się i materia z nóg i bioder się lała". Od tamtych czasów w sposobach gospo­darowania na roli dokonały się w Polsce duże zmiany. Upowszechniła się uprawa: koniczyny czerwonej, seradeli, częściowo — mieszanek strączkowych i buraków pastew­nych. Zawdzięczając zwiększonej produkcji nych i prowadzenia ksiąg rodowodowych. O-bok imion, właściwych zwierzętom znaków i dat (urodzenia i innych) księgi te zawiera­ją dokładne zapiski o wartości użytkowej i rozpłodowej. Prowadzeniem ksiąg rodo­wodowych, znakowaniem i oceną zwierząt rozpłodowych w hodowlach zarodnych zaj­mują się przez swoich specjalistów związki hodowlane, tworzone przez zainteresowane gospodarstwa i będące pod kontrolą Pań­stwa. Dla przykładu podajemy rodowód (zmyślony) jednego buhaja, na stronic 214. Rodowód rozpłodnika jest to cenny wynik, do jakiego doprowadza świadoma hodowla, oparta na znajomości praw dziedziczenia, a zarazem potężne narzędzie pracy hodowla­nej dla gospodarza, który pragnie uniknąć bezmyślności w swym pięknym zawodzie. paszy, żywienie bydła uległo również znacz­nej poprawie, ale mimo to we wspomnia­nej dziedzinie wiele jeszcze pozostaje do ży­czenia. Wskutek zbyt małych powierzchni zasie­wów oraz niewłaściwego często doboru zie­miopłodów pastewnych, ilości produkowa­nych pasz w większości gospodarstw są nie­wystarczające, a gdy zdarzy się gorszy uro­dzaj, wówczas z przeżywieniem bydła za­chodzą wielkie trudności. Co prawda klęski nieurodzaju, jaka nawiedziła wiele okolic w roku zeszłym, rolnik nie może odwrócić, ale przy umiejętnych staraniach, nawet w wa­runkach trudnych może najczęściej brakowi pasz zaradzić. Zawdzięczając licznym próbom i spostrzeżeniom, poczynionym przez naj­światlejszych rolników w dziedzinie produk­cji pasz, ostatnimi czasy zrobiono duże po­stępy. Wedle tych doświadczeń, chcąc zaw­sze mieć paszy pod dostatkiem, w pierw­szym rzędzie trzeba dobierać takie rośliny pastewne, które na danej glebie dobrze się udają. Ogólnie u nas uprawiane na paszę ro­śliny, mianowicie: koniczyna czerwona, sera­dela i wyka z peluszką — najczęściej nie wystarczają, gdyż w wielu wypadkach czę­sto zawodzą dając słabe plony. W takich wypadkach trzeba próbować uprawy innych roślin, ażeby z czasem częściowo lub w ca­łości zastąpić nimi gorzej udające się zie­miopłody pastewne. Poza tym należałoby uprawiać więcej różnych ziemiopłodów, aże­by na wypadek nieudania się jednego zasie­wu móc brak paszy wyrównać innym. Na glebach słabszych, suchych, trzeba dobierać ziemiopłody bardziej wytrzymałe na brak wilgoci w roli. Do takich roślin zaliczamy: słonecznik, przelot, cykorię, bulwę, trawę sudańską. Bardzo ważną rzeczą jest ustale­nie odpowiednich powierzchni zasiewów.

O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”