Mamy juz prosięta

Okres przed żniwami to czas wytężonej pracy w zespołach PR — trzeba dopro­wadzić poletka uprawowe do należytego stanu, odświeżyć chlewiki, przygotować kar­my treściwej, nie dopuścić do zaległości w notatkach, wziąć udział w wycieczkach. Jed­nym słowem zatroszczyć się o wszystko czego w okresie żniw nie można wykonać z braku czasu. W konkursie wychowu prosiąt mamy sporo trudu i zmartwień, jeśli chcemy „wyjść z honorem". Bo pracy jest dużo, a domowni­cy często wymawiają nam, że prosiak kon-Kursowy to jest tylko po to, by robił szkodę w gospodarstwie. I zamiast dodać otuchy — odbierają chęć do pracy. Ale mimo to kiedy konkurs po przezwyciężeniu wszelkich trud­ności dobiega końca, kiedy z prosiaka urósł potężny wieprz, czy zgrabny, zwinny beko-niak — wszyscy zapominają o „utrapieniu" i wspólnie z Peerowcem cieszą się z ładne­go wyniku solidnej i wytrwałej pracy. Otóż o tej wytrwałej i solidnej pracy chciałem trochę napisać, by zapewnić Kole­żanki i Kolegów, że konkurs wychowu pro­siąt dobrze zrozumiany to jedna z najbar­dziej zajmujących i dających niesłychanie dużo zadowolenia osobistego prac peerow-skich. Jak tedy postępować, by osiągnąć dobry wynik w konkursie i mieć to duże zadowo­lenie osobiste i poczucie, że się spełniło wszystko co należało zrobić?... Musimy sobie uprzytomnić, że wychów prosiąt może mieć trzy różne cele. Możemy mianowicie dążyć: 1) do wychowania dobrej sztuki do dalszego chowu, a więc dobrej ma­ciorki czy knurka, 2) do otrzymania w kon­kursie potężnego wieprza-opasa i 3) do ucho­wania z prosięcia bekoniaka I-szej klasy. Do tych celów prowadzą trzy drogi, różniące się w żywieniu prosiaka. Omówię wychów bekoniaka. Tam, gdzie jest łatwy zbyt na bekony, a więc mała od­ległość do bekoniarni lub miejsc skupu, tam tucz bekonowy będzie najbardziej celowy i opłacalny. Tucz opasowy w tychże samych warunkach, jako trwający znacznie dłużej, będzie mniej opłacalny, bo kapitał włożony w jego wychów w postaci karmy unierucho­miony jest niemal dwukrotnie dłużej niż przy wychowie bekoniaków. Z chwilą kiedy zespół otrzymał prosięta w wieku 7—9 tygodni do konkursu bekono­wego, rozpoczyna się z góry uplanowana pra­ca hodowlana. Przypomnijmy sobie pokrót­ce. Prosięta do konkursu winny być zaszcze­pione przeciwko czerwonce w gospodarstwie skąd je bierzemy. Jeżeli nie — zaszczepić i to surowicą i kulturą, by przez 4—5 mie­sięcy nie mieć obawy o ich zdrowie. Szcze­pienie samą surowicą skuteczne jest na okres tylko 4—5 tygodni, po czym szczepie­nie to trzeba powtarzać. Chlewek powinien być widny. Pamiętajmy więc o oknie. Drzwi wyjąć, a na ich miej­sce wstawić kratę, by słońce i świeże po­wietrze miały do pomieszczenia swobodny dostęp. Wszyscy wiemy, że słońce i świeże powietrze to zasadnicze warunki zdrowot­ności. W chlewku ma być sucho i czysto. Gnojówka, jeśli się gromadzi, ma być skiero­wana do zbiornika. Marnować jej nie wolno, bo przedstawia ona dużą wartość nawozową, a dla prosiaka wcale nie jest potrzebna. Chlewik trzeba bielić. Wystarczy obielić ca­ły dwa razy do roku, a potem co miesiąc od­świeżać ściany na .wysokości jednego metra. Bielenie wapnem powoduje odkażanie po-pomieszczenia, jak również dowodzi naszej dbałości o czystość i zdrowie zwierzęcia. Prosiaka trzeba od czasu do czasu umyć i wyszorować wiechciem ze słomy. Dobrze mu to zrobi — odsklepi .wszystkie otworki w skórze, którymi krąży powietrze. Dla zdrowia zwierzęcia konieczny jest okólnik, czy ogrodzenie podwórka, w którym świniak może używać ruchu. Wychowując prosiaka musimy zatem pa­miętać, żeby w chlewie było czysto, widno, sucho i dużo świeżego powietrza. A teraz żywienie. Od umiejętnego dobo­ru karmy zależy opłacalność wychowu. Prze­cież dobre rozwiązanie zadania konkursowe­go polega na wychowaniu bekoniaka I-ej klasy (odpowiednia waga, grubość słoniny na grzbiecie, jakość mięsa i stosunek wagi rzeźnej do żywej) w możliwie krótkim okre­sie chowu przy najniższym koszcie żywie­nia. To też dobór i wykorzystanie właściwej i najtańszej paszy będą warunkowały powo­dzenie naszej pracy w konkursie. I tutaj wy­łazi szydło z worka — kto w okresie samo­kształcenia nie próżnował, a pilnie uczę­szczał na zebrania zespołu, przerabiał broszurę tematową i czytał książki pomoc­nicze, ten nie będzie miał trudu w układa­niu stosownych dawek pokarmowych dla chodowanego zwierzęcia. W żywieniu bekoniaków będą odgrywa­ły pierwszorzędną rolę pasze zawierające dużo białka, a więc: 1) mączka mięsokostna lub z krwi, 2) mleko odtłuszczone, 3) makuch Imany, 4) strączkowe, 5) otręby pszenne, 6) jęczmień, 7) owies i 8) żyto. Następnie ziemniaki, zielonki, fosforan wapnia lub szlamkreda, jako uzupełnienie składników mineralnych, potrzebnych do budowy kości. W zależności od miejscowych cen będziemy wybierać te lub inne pasze i układać z nich normy żywieniowe. Punktem wyjścia w doborze pasz winna być cena 1 kg białka w wymienionych wy­żej paszach białkowych. I tak dla przykładu obliczmy cenę białka w mączce mięsnej, makuchu lnianym i jęczmieniu. Cena tych pasz w czerwcu wynosiła: jęczmień około 19 zł, makuch lniany 24 zł i mączka mięso­kostna 22 zł za 100 kg. Białka w 100 kg jęcz­mienia j est 61 o kg, w 100 kg makuchu lnianego 24 kg i w mączce mięsokostnej 32 kg. Zatem dzieląc cenę za 100 kg paszy przez ilość kg białka w niej zawartego otrzymamy, że 1 kg białka w jęczmieniu kosztuje 2 zł 92 gr, w makuchu 1 zł i w mączce 70 gr. Jak widzimy z tego obliczenia, konkursista ma możność tak układać normy, że, zachowując pewne ogólne prawa w żywieniu, potrafi dać prosiakowi dużo taniego białka, a zatem ob­niżyć wydatnie i koszt utrzymania. Dość tych mieszanek na dzień i sztukę normuje wyczerpująco broszurka inż. W. Żebrow­skiej „Wychów prosiąt", dlatego też pomi­nę te rzeczy, a zwrócę jeszcze uwagę na okoliczności uboczne. Warunkiem dobrego przyrostu zwierzę­cia jest jego apetyt i zdrowie. By zachować żertość należy paszę zawsze zadawać w sta­nie świeżym, w czyste koryto i możliwie re­gularnie w tych samych godzinach dnia. W pierwszych paru tygodniach konkursu karmimy prosiaka jeszcze 5 razy dziennie z tym, że rano, w południe i wieczorem daje­my karmę w stanie gęstym, by spowodować większe wydzielanie soków trawiennych. Przed i po południu dajemy mleko odtłusz­czone, serwatkę lub czystą wodę. Woda jest konieczna zwłaszcza w dni upalne, by pro­siak nie pił z kałuż, gnojowni itp., co może spowodować zarażenie jakąś chorobą. Po 3-ch miesiącach tuczu przechodzimy na cztero, a następnie na trzykrotne żywienie w ciągu dnia. Obok pasz białkowych świnie tuczone na bekon winny dostawać oprócz mleka i ziemniaków pasze zielone, zawierające dużo witamin — a więc żywokost, cykorię, wykę, peluszkę, koniczynę lub seradelę. Obniża to koszt żywienia, a jeśli chodzi o żywokost, to hodowcy praktycy twierdzą, że uodpamia on świnie przeciwko czerwonce. Pod koniec konkursu, a więc gdy prosiak ma około 70 kg wagi, pasz zielonych daje­my coraz mniej, zwiększając natomiast ilość ziemniaków do 3\ O serwisie

“ Serwis poĹ›wiÄ™cony zagadnieniom oraz nowinkom na temat rolnictwa w okresie przedwojennym. Mam gĹ‚Ä™bokÄ… nadzieje, ĹĽe zawarte tutaj rady, znajdÄ… zastosowanie w rolnictwie teraĹşniejszym.”